Διατηρώ το δικαίωμα να είμαι επιφυλακτικός όταν ακούω πολλά και βλέπω λίγα -για την ακρίβεια... δεν βλέπω τίποτα, κι ακόμα δεν είμαι «αόμματος» που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Φωτόπουλος στην «Κάλπικη λίρα»...

Στην εποχή μας περισσεύουν τα λόγια, τα περισσότερα του... αέρος -κάτι σαν τα σαλάμια, διαλέγεις και παίρνεις αυτό που σου φαίνεται πιο νόστιμο.

Είναι άραγε ίδιον της Μεσσηνίας ή μήπως το... χούι είναι ελληνικό και εκτείνεται καθ’ άπασα την επικράτειαν;

Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά όσο εύκολα έχουμε τα λόγια στην περιοχή μας -για ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε- άλλο τόσο τα ξεχνάμε και τα χάνουμε όταν πραγματικά θα έπρεπε να τα πούμε.

Φανταστείτε λίγο την εικόνα, στα -άμποτε να γίνουν σύντομα- εγκαίνια του τμήματος του εθνικού δρόμου από την Τσακώνα ώς την Καλαμάτα ή πολύ περισσότερο από την Τρίπολη ώς τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα...

Θα περισσεύουν οι θριαμβολογίες -των όποιων κυβερνώντων- όπως βέβαια και οι ευχαριστίες των τοπαρχών μας, σε βαθμό απαράδεκτης δουλικότητας φοβάμαι...

Και όλη αυτή η φασαρία και η φανφάρα γιατί; Επειδή η ελληνική πολιτεία κατόρθωσε -η ίδια ή μέσω διαφόρων εργολάβων- να κατασκευάσει 80 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου μέσα σε σχεδόν 3 δεκαετίες, φθάνοντας να μην της ανήκει ούτε ένα χιλιόμετρο από αυτόν;

Αραγε θα σκεφτεί κανείς, αντί για γελοίες τελετές εγκαινίων ενός δρόμου παλιού, επί της ουσίας, να κάνει απλώς ένα σεμνό μνημόσυνο για όλους όσοι χάθηκαν αυτά τα 30 χρόνια σε τροχαία δυστυχήματα, επειδή ήταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν για τις επικοινωνιακές ανάγκες τους έναν δρόμο καρμανιόλα;

Θα τους σκεφτεί κανείς; Χωρίς τύψεις;

Βασίλης Μπακόπουλος