Μια μέρα πριν το δεύτερο γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών και το ερώτημα τι περιμένει ο δημότης, δεν έχει απαντηθεί. Βέβαια στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα το ενδιαφέρον των πολιτών στράφηκε σε ζητήματα που αφορούσαν το μέλλον της χώρας, τα ποσοστά των κομμάτων στις εκλογές, τις προσωπικές αντιπαλότητες των υποψηφίων. Σε όλο αυτό τον ορυμαγδό τελικά δεν ακούστηκε η φωνή του ψηφοφόρου με αναπηρίες, του άνεργου, της εργαζόμενης μητέρας, του αγρότη και τόσων ακόμα πολιτών που βιώνουν την καθημερινότητά τους πέρα και έξω από τον αστερισμό των εκλογών. Εξάλλου για ορισμένες κατηγορίες πολιτών τα μεγαλόπνοα προγράμματα υποδομών και ανάπτυξης ακούγονται λόγια κενά στα αυτιά τους. Για τον πολύ απλό λόγο ότι ο ανάπηρος συμπολίτης μας χρειάζεται ελεύθερη πρόσβαση και γι' αυτόν αρκεί να αραιώσουν τα τραπεζοκαθίσματα, οι ζαρντινιέρες και να αυξηθούν οι ράμπες σε πεζοδρόμια και κτήρια. Για τον επίσης απλό λόγο που ο άνεργος νέος θέλει αξιοκρατία κι όχι φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, όπως και η εργαζόμενη μητέρα θέλει περισσότερους και καλύτερα στελεχωμένους παιδικούς σταθμούς.

Κι όμως μέσα στα προγράμματα και τις προτεραιότητες των περισσοτέρων υποψηφίων δεν συμπεριλαμβάνονται λύσεις που αφορούν την καθημερινότητα του δημότη. Λείπουν οι στόχοι που δεν χρειάζονται μεγάλους προϋπολογισμούς και μελέτες, παρά μόνο νοικοκύρεμα και οργάνωση. Εκτός κι αν κάποιοι από τους υποψηφίους -οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν έχουν αφήσει και αξιόλογο έργο από την μέχρι τώρα ενασχόλησή τους με την αυτοδιοίκηση- θεωρούν ότι ο "Καλλικράτης" δεν μπορεί να έχει σχέση με τα απλά και καθημερινά.

Νικολέττα Κολυβάρη