Νέα εποχή από χθες για την Πελοπόννησο, αφού πλέον ο “Μοριάς” απέκτησε τον πρώτο του αιρετό άρχοντα. Η εκλογή του Περιφερειάρχη Πελοποννήσου – ασχέτως από τα πρόσωπα- ανοίγει πλέον μία νέα ελπίδα στην διοικητική ιστορία της περιοχής. Πάνω από όλα γεννάει ελπίδα αλλά και προσδοκίες για μία ανανεωτική πορεία για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος έναντι όχι μόνο των υπολοίπων διοικητικών περιφερειών αλλά και του κεντρικού κράτους, το οποίο τόσο πολύ -και όχι άδικα- έχουμε κατηγορήσει και πλέον έχουμε – ή έτσι νομίζουμε- την ευκαιρία σε πολλούς τομείς να χαράξουμε νέους δρόμους. Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο βεβαίως δεν χρησιμοποιείται τυχαία. Απαραίτητη προϋπόθεση για να κερδίσουμε το στοίχημα αυτό είναι να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να συνεχιστούν οι τοπικιστικές αντιλήψεις που επί χρόνια χώριζαν γειτονικούς νομούς. Ο γράφων μέχρι και πριν λίγα χρόνια ήταν τουλάχιστον προκατειλημμένος απέναντι σε καθετί πιθανόν αδικούσε τη Μεσσηνία βλέποντας από πίσω αρκαδικά και όχι μόνο φαντάσματα, παρά το γεγονός ότι η σκούφια του τρεις γενιές πίσω κρατάει από τη Γορτυνία. Ακόμα και αν κάποιος πει ότι δεν ήταν και τόσο άδικες αυτές οι κρίσεις, πλέον η σύγχρονη αναπτυξιακή αντίληψη από τη μία και η κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου που κάνει όλη την Πελοπόννησο μια γειτονιά από την άλλη “φωνάζουν” ΄ότι πρέπει όλοι μας ο καθένας στον τομέα του να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει πλέον να δρούμε βασισμένοι σε μία περιφερειακή λογική, συνταγή που πιθανόν να φέρει σημαντικά οικονομικά αποτελέσματα ότι κι αν συνεπάγεται αυτό.
Μπορούμε να συνεχίσουμε κάλλιστα να είμαστε υπερήφανοι ως Μεσσήνιοι, Αρκάδες, Λάκωνες, Αργολιδείς ή Κορίνθιοι αλλά παράλληλα να ενεργοποιήσουμε και την ταυτότητα του Πελοποννήσιου όχι φυσικά από την σκληρή πατριωτική πλευρά, αλλά από αυτή του γείτονα, του συνεργάτη και του συνανθρώπου. Προσωπικά πιστεύω ότι μόνο τέτοιου είδους λογικές σε συνδυασμό με την στενή συνεργασία με Ηλεία και Αχαΐα, τις οποίες η... διοίκηση τις θέλει στη Δυτική Ελλάδα μπορούν να δώσουν άλλο αέρα κάτω από το αυλάκι και να σταματήσουμε πλέον να νιώθουμε ως ο ξεχασμένος νότος που κάποιοι τον κυνηγούν.
Δημήτρης Πλεμμένος
