Είναι, τελικά, εκπληκτικό πόσο εύκολη δουλειά είναι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, πόσο απλά αποσιωπώνται με το πέρασμα του χρόνου ορισμένες ουσιώδεις πτυχές σε τρομερά γεγονότα. Με έναν τρόπο που κάνει να ωχριά ακόμα και “της λησμονιάς η κρουσταλλένια βρύση” - απ’ όπου, καθώς έλεγε ο Λορέντζος Μαβίλης, πίνουν οι ψυχές καθώς κατεβαίνουν στον Αδη, για να ξεχνούν και να μη λυπούνται για όσα αφήνουν στον επάνω κόσμο...

Χιροσίμα και Ναγκασάκι, δύο εκατόμβες άχρηστες σε μια χώρα που είχε ήδη ηττηθεί και προχωρούσε ήδη στη διαδικασία της παράδοσης. Ημέρες μνήμης, η προχθεσινή Τρίτη 6 Αυγούστου όπως και η αυριανή 9η του μήνα - για τους Γιαπωνέζους, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι αν οι πρώτοι τα θυμούνται όλα, στον υπόλοιπο κόσμο -75 χρόνια μετά- μάθαμε να λέμε ότι στις δύο συγκεκριμένες πόλεις της Ιαπωνίας “έπεσε η ατομική βόμβα”, η πρώτη και η δεύτερη.

Μάλιστα, οι βόμβες απλώς... έπεσαν! Οπως πέφτει ένας μετεωρίτης δηλαδή. Μπορεί ακόμα και να... ξεκόλλησαν τυχαία από το αεροπλάνο που τις μετέφερε...

Φυσικά, οι βόμβες δεν πέφτουν από μόνες τους. Κάποιος τις ρίχνει. Και είναι γνωστό ότι τις έριξαν οι ΗΠΑ - “για να τελειώσει πιο γρήγορα ο πόλεμος” και “για να σωθούν ζωές που θα χάνονταν άδικα” σύμφωνα με τις δικαιολογίες.

Το ίδιο έχει γίνει και σε ανάλογης έκτασης συμβάντα από την πλευρά των νικητών. Αγνωστοι παραμένουν στους πολλούς οι εφιαλτικοί βομβαρδισμοί της Κολωνίας, της Νυρεμβέργης και της Δρέσδης -στην ήδη ηττημένη Γερμανία- από την αεροπορία των συμμάχων, όπου οι εμπρηστικές βόμβες αποτέφρωσαν ή σκότωσαν από ασφυξία εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους...

Τα εγκλήματα παραμένουν εγκλήματα, ασχέτως αν έγιναν από τους νικητές ή από τους νικημένους. Ομως οι δεύτεροι, αναγκαστικά, θα υποστούν. Οι πρώτοι “δικαιωματικά” θα “κρίνουν”...