Αυτή η εικόνα που αντικρίζουμε στις μεσσηνιακές και κατ' επέκταση στις ελληνικές παραλίες είναι μια μικρογραφία του παγκόσμιου προβλήματος της θαλάσσιας ρύπανσης με πλαστικά, χάρτινα, μεταλλικά και άλλα αντικείμενα να υπάρχουν παντού στην επιφάνεια της θάλασσας και κάτω απ’ αυτήν, στις ακτές και στο βυθό. Οταν βλέπουμε το πρόβλημα σε αριθμούς, μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθός του έως ένα βαθμό, καθώς σύμφωνα με στοιχεία του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών (UNEP), υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 8 εκατομμύρια κομμάτια απορριμμάτων καταλήγουν στη θάλασσα κάθε μέρα.

Το 80% των απορριμμάτων που καταλήγουν στη θάλασσα προέρχεται από χερσαίες δραστηριότητες. Πέρα από την άμεση απόρριψη λόγω άγνοιας ή αδιαφορίας, διάφορα σκουπίδια μπορούν να καταλήξουν στο θαλάσσιο περιβάλλον εξαιτίας της ελλιπούς διαχείρισης στη στεριά, κυρίως από τα μη ολοκληρωμένα σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων και τις παράνομες χωματερές. Επίσης, μπορούν να μεταφερθούν εύκολα μέσω της βροχής, των ανέμων, των ποταμών και των αποχετεύσεων. Ανάμεσά τους, τα πλαστικά αποτελούν τον νούμερο ένα κίνδυνο κυρίως λόγω της ανθεκτικότητάς τους, που ως συνθετικό συστατικό δεν βιοδιασπάται. Αντίθετα, με την έκθεσή του στον ήλιο και τη διαδικασία της φωτοδιάσπασης διαλύεται σε μικρότερα κομμάτια, γνωστά και ως μικροπλαστικά. Αν και οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις είναι λιγότερο προφανείς από αυτές των μεγαλύτερων σε μέγεθος πλαστικών, η απελευθέρωσή τους στη θάλασσα έχει σημαντικές συνέπειες. Αυτά λοιπόν τα μικροπλαστικά που περιέχουν επικίνδυνες χημικές ουσίες εισέρχονται στην τροφική αλυσίδα και βιοσυσσωρεύονται στους μεγαλύτερους θηρευτές, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ανθρώπου.

Ξανασκεφτείτε το, λοιπόν, με τη συλλογιστική όχι αν μπορούμε χωρίς πλαστικά μίας χρήσης, αλλά πώς θα μειώσουμε τη χρήση τους.