Σε έρευνα που διεξήχθη το 2018 μεταξύ Ελλήνων μαθητών, το 27% από τους συμμετέχοντες φανέρωσε ότι έπεσε θύμα σχολικού εκφοβισμού τουλάχιστον κάποιες φορές το μήνα.
Και δεν χρειάζεται ένα παιδί να είναι στο σχολείο για να δεχτεί εκφοβισμό, καθώς οι μαθητές/τριες βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι/ες με τον κίνδυνο του διαδικτυακού εκφοβισμού (cyberbullying ). Τα περιστατικά βίας στο σχολείο δεν είναι βέβαια ελληνικό προνόμιο, ωστόσο οι παρεμβάσεις, για να έχουν αποτέλεσμα -άσχετα από τις συνθήκες που διαμορφώνει η πανδημία με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση- πρέπει να ξεκινούν με υποστηρικτικά προγράμματα του υπουργείου Παιδείας και να διαχέονται προς όλους όσοι εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με τη σχολική καθημερινότητα. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η βία στα σχολεία υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά τα περιστατικά συνεχώς γίνονται όλο και πιο ακραία. Οπως δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι υπάρχουν πολλά περιστατικά που δεν γίνονται αντιληπτά, γιατί το σχολείο ή και οι γονείς προσπαθούν να τα επιλύσουν χωρίς να δημοσιοποιηθούν. Κι επειδή ο εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικής αιτιολογίας, αυτό που θα έπρεπε να μας νοιάζει περισσότερο είναι η πρόληψη.
Κι όπως γράφαμε από αυτή τη στήλη πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες, γι’ αυτό και οι δράσεις θα πρέπει να στοχεύουν στην αλλαγή του κλίματος εντός του σχολείου, το οποίο οφείλει να αναγνωρίζει τέτοια φαινόμενα και συντονισμένα να παρεμβαίνει. Κι όχι μόνο οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι μαθητές και οι γονείς πρέπει να είναι ενεργά παρόντες, κάτι το οποίο προϋποθέτει υπεύθυνη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση, ώστε ο καθένας σύμφωνα με το ρόλο του να δρα με ψυχραιμία. Σε φαινόμενα βίας και εκφοβισμού δεν χωρά καμία ανοχή και η αντιμετώπισή τους πέρα από μια συνολική προσέγγιση χρειάζεται και εξατομικευμένη αντιμετώπιση και υποστήριξη τόσο του θύματος, όσο και του θύτη.
