Το όλο εγχείρημα ήταν εντυπωσιακό. Τα κεκάκια με ανανά ήταν τυλιγμένα σε οικολογικό χαρτί και μετά σε μια όμορφη χάρτινη συσκευασία δώρου. Το κουτί ερχόταν σε υφασμάτινο τσαντάκι πολλαπλών χρήσεων. Ολη η συσκευασία ήταν σε κόκκινο χρώμα, που για τους Κινέζους φέρνει γούρι. Η ονομασία ήταν γραμμένη και στα Αγγλικά και στα Κινεζικά. Στον άσχετο Καλαματιανό που άνοιγε το κουτί και αρχικά νόμιζε πως πρόκειται για... σαπούνια, υπήρχαν καρτούλες σε 3-4 γλώσσες, που εξηγούσαν την προέλευση του γλυκού.

Σε ενημέρωνε λοιπόν πως αυτό το έδεσμα είναι από τα ελάχιστα γλυκά που καταναλώνει αυτός ο λαός. Εξηγούσε ποια ποικιλία ανανά μπαίνει σε αυτά, πού φύονται τα δέντρα τους και ότι οι καλλιέργειες είναι μόνο οργανικές, βιολογικές, σε συγκεκριμένη τοποθεσία.

Η εταιρεία ανέφερε την προέλευση του βουτύρου, των αυγών και τόνιζε πως δεν υπάρχουν συντηρητικά και τεχνητές ουσίες γεύσης και αρώματος.

Αν αυτό δεν είναι η τελειότερη προώθηση για ένα τοπικό προϊόν, τότε τι είναι; Απόλυτος σεβασμός προς την παράδοση του προϊόντος και έμφαση στη σωστή και ολόπλευρη ενημέρωση του καταναλωτή. 

Πότε ήταν η τελευταία φορά που διαβάσαμε σε δικό μας προϊόν μια σύντομη ιστορία, μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν; Ενα κειμενάκι που μας ενημερώνει για το τι είναι αυτό που βάζουμε στο πιάτο μας;

Ολα τα παραπάνω δεν απαιτούν υπέρογκο κόστος για τον επιχειρηματία, αν έχουν προηγηθεί οι σωστές οργανωτικές κινήσεις, από πλευράς σχεδιασμού.

Δε μας φταίει η κρίση αν εμείς οι ίδιοι δε μπορούμε να πασάρουμε τα καλούδια μας. Γιατί καλές είναι οι πομπώδεις φράσεις "το χρυσάφι της Μεσσηνίας" και άλλα τέτοια, αλλά χωρίς ουσία... δε γίνεται τίποτα. Και τα... "διαμάντια" δεν εξορύσσονται από μόνα τους.