Μεγαλώνοντας, το νόημα της φράσης έγινε ξεκάθαρο -κρυστάλλινο θα έλεγα- καθώς αντιλήφθηκα ότι ο ποιητής, με τον τρόπο αυτό, θέλει να τονίσει το ιδιαίτερο μέγεθος κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι είναι τόσο ξεχωριστά μεγάλοι, που μοιάζουν μόνοι τους, ακόμα και μέσα στο πλήθος...

Ωστόσο, ας σταθώ στη φράση αυτή καθ’ εαυτή, γιατί έχει από μόνη της μια δυναμική, δίνει -έστω και αδέσποτη- την εικόνα που ο καθένας μπορεί να συλλάβει στο δέκτη του μυαλού του, αρκεί να τον έχει συντονίσει στη σωστή συχνότητα βέβαια...

Μεγάλη η εισαγωγή, αλλά κρίσιμη γι’ αυτό που θέλω να υποστηρίξω, ότι σήμερα, την κατ’ εξοχήν εποχή της επικοινωνίας, όπου θεωρητικά πουθενά δεν μπορείς να είσαι μόνος σου, η μοναξιά -όπως το λέει κι ο άλλος στίχος- «πουλά χιλιάδες φύλλα»...

Ετσι, από μακριά ο καθένας -ακόμα κι όταν κορμιά στριμώχνονται στα ασανσέρ και στους διαδρόμους-, είναι τα κελύφη από πολλές μοναξιές που ενώνονται για να κάνουν μια μεγάλη, τη «φοβερή ερημία του πλήθους» που λέγαμε.

Κι όσο περνούν τα χρόνια και θεωρείς ότι έχεις εκπληρώσει τις υποχρεώσεις σου -στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην πατρίδα σου, στον κόσμο ολόκληρο- νιώθεις ακόμα μεγαλύτερο το κενό, ένα κενό από το οποίο κανένα δίχτυ δεν μπορεί να σε σώσει όταν αρχίσεις να πέφτεις μέσα του. «Κι έτσι ζω, προκαταβολικά, το παρελθόν μου· και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια αγκαλιάζω τα ψηλά σου βολτ, για στερνή φορά» -η απόγνωση, η μοναξιά, τα αίτιο και το αιτιατό.

Οπου η ανθρώπινη επαφή έχει περάσει πια στο χώρο των θρύλων και η παγκοσμιοποίηση κλείνει πονηρά το μάτι στη «σούπα» που κάποτε υπήρξε κοινωνία ανθρώπων, τότε που μπορούσε να κοιτά το συνάνθρωπο δίπλα και τολμούσε να ατενίζει τα αστέρια ψηλά, γυρεύοντας να τα φτάσει...