Συμφωνώ ότι χρειάζεται ανιδιοτέλεια, θυσία, υπέρβαση για να βγούμε από την κρίση και να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την ηττοπάθεια. Στα λόγια δε διαφωνεί κανείς. Στην πράξη, όμως, πώς μεταφράζονται αυτά τα πράγματα, πώς υλοποιούνται; Οταν μάλιστα, έχεις μετάσχει στο σύστημα της ιδιοτέλειας, του προσωπικού ή κομματικού συμφέροντος και της νομής της εξουσίας, πώς εξαγνίζεσαι, πώς πείθεις ότι έχεις αλλάξει στάση και γίνεσαι αξιόπιστος; 

Οταν διεκδικείς το αλάθητο, όταν μόνο εσύ τα κάνεις σωστά και οι άλλοι κάνουν λάθη και δημιουργούν προβλήματα, μπορείς να πείσεις; Οταν η αυτοκριτική είναι στα λόγια, ο κόσμος το καταλαβαίνει και δεν τον ξεγελάς. Η αλλαγή νοοτροπίας, σκέψης, τρόπου ζωής είναι συγκεκριμένο και καθημερινό ζήτημα. Ο πολιτικός κρίνεται καθημερινά και ο πολίτης είναι αυστηρός κριτής. Ο κόσμος θέλει την αλήθεια, δεν αντέχει άλλο την κοροϊδία.

Για παράδειγμα, ποιος φταίει που δεν έχει λυθεί χρόνια τώρα το θέμα των τσιγγάνων; Δεν υπάρχει εθνική πολιτική, σωστά. Σε τοπικό επίπεδο, όμως, ποιος εκμεταλλεύεται τους τσιγγάνους προεκλογικά και μετά κάνει… το Γερμανό; Γιατί απέτυχε η Μπιρμπίτα; Γιατί τα δάνεια που δόθηκαν στους τσιγγάνους και απέτρεπαν την γκετοποίηση, δεν οδήγησαν στην ενσωμάτωσή τους ή στις καλές σχέσεις με τις τοπικές κοινωνίες; 

Γιατί η Μεσσηνία δεν έχει ακόμα ανθρώπινο, αξιοπρεπές οδικό δίκτυο και δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει ούτε 1 μέτρο δρόμου από το ΕΣΠΑ; Γιατί τα έργα αναβάθμισης του αεροδρομίου Καλαμάτας παραμένουν ακόμα στα λόγια; Γιατί τα μικρά φράγματα που προβάλλονται τελευταία για αγροτικές περιοχές της Μεσσηνίας, δεν έχουν ακόμα μελετηθεί; Γιατί τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα της Περιφερειακής Ενότητας δεν έχουν καύσιμα για να επιτελέσουν την αποστολή τους; 

Οταν σε όλα αυτά τα ερωτήματα δε δίνονται αληθινές, πειστικές αποντήσεις και η μπάλα πετιέται στην κερκίδα, ο πολίτης της Μεσσηνίας καταλαβαίνει πως τον κοροϊδεύουν και η υπέρβαση είναι στα λόγια.