Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω γιατί κάποιος αρνείται να εμβολιαστεί κατά του Covid για να θωρακίσει την υγεία του, αλλά και να προστατέψει την υγεία των γύρω του. Κι όταν κάποιοι επιλέγουν να μην το κάνουν, η Πολιτεία είναι αυτή που οφείλει να προστατέψει το κοινωνικό σύνολο και να βρει τους τρόπους προσέγγισης, τόσο σε επικοινωνιακό επίπεδο όσο και με πιο πρακτικά μέσα, ώστε οι αρνητές των εμβολίων να πειστούν για την αναγκαιότητα εμβολιασμού τους. Αυτό βέβαια απαιτεί σοβαρότητα, σταθερές θέσεις και επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, που μάλλον δεν ήταν μέχρι τώρα σε προτεραιότητα από την πλευρά των επίσημων κρατικών αρχών.   

Ωστόσο, τίθεται ένα μεγάλο ηθικό (και μη) ζήτημα με τους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι είναι ενήλικοι αλλά δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν για τον εαυτό τους. Γιατί μπορεί ένας γονιός να εκφράσει την επιθυμία να μην εμβολιαστεί ο ανήλικος που είναι υπό την κηδεμονία του και να πράξει ανάλογα με τα πιστεύω του για το δικό του παιδί, όμως τι γίνεται με τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν τη νοητική ικανότητα και διαύγεια ή τα μέσα για να αντιδράσουν και να επιλέξουν οι ίδιοι; Κι επειδή συνήθως πρόκειται για άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, εκεί τίθεται και ένα επιπλέον ζήτημα ευθύνης της Πολιτείας προς αυτά. Αλήθεια, πώς σε έναν ηλικιωμένο με Alzheimer και άνοια εξασφαλίζει το κράτος ότι θα διαφυλαχθεί η υγεία του; Και τι ισχύει αν ο φροντιστής του δεν είναι συγγενής πρώτου βαθμού ή υγειονομικός; Πώς προστατεύεται το άτομο με άνοια από έναν αρνητή του εμβολίου, που νομικά τουλάχιστον, δεν έχει το δικαίωμα να επιλέξει για αυτόν; Είναι μεγάλη η ευθύνη των κρατικών υπηρεσιών απέναντι σε άτομα που ζουν με άνοια, αλλά και των οργανωμένων φορέων και συλλόγων που εκπροσωπούν τους ανοϊκούς ασθενείς, ώστε αυτοί να έχουν ασφαλή νοσηλευτική φροντίδα στο σπίτι και πρόσβαση στα εμβόλια και να μην μετατρέπονται σε έρμαια των προθέσεων άλλων.