Συνεχίστηκε χθες στο Δικαστικό Μέγαρο Καλαμάτας η δίκη για τον άδικο χαμό του φίλου εικονολήπτη Κώστα Θεοδωρακάκη στον σαϊτοπόλεμο το Πάσχα του 2019. Εκδήλωση στην οποία ήμουν παρών σε κάποια απόσταση, αλλά αμέσως μετά το τραγικό συμβάν δεν τόλμησα, δεν άντεξα να πλησιάσω.

Αποδέχθηκα την πρόταση της οικογένειας του Κώστα να καταθέσω ως μάρτυρας, για να συμβάλω στην αλήθεια και τη δικαίωση ενός ανθρώπου που έφυγε άδικα. Αναγνωρίζω την κρισιμότητα της δίκης και καταλαβαίνω την προσπάθεια της κάθε πλευράς να αποσείσει τυχόν ευθύνες της και να τις μεταθέσει αλλού.

Ομως, πάνω και πρώτα απ’ όλα, τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν με το όνομά τους και να λάμψει η αλήθεια. Να παρουσιαστούν τα γεγονότα όπως έγιναν. Να εξηγηθεί γιατί είχε επιλεγεί από το Δήμο Καλαμάτας ο συγκεκριμένος χώρος για την τέλεση του εθίμου. Να απαντηθούν τα ερωτήματα για τα μέτρα προστασίας, αν ήταν τα ενδεδειγμένα ή υπήρχαν ελλείψεις και ποιες. Να επισημανθεί αν υπήρχε έλεγχος για την τήρηση των μέτρων. Να ξεκαθαριστεί αν τα μπουλούκια και οι σαϊτολόγοι έχουν ευθύνη για τις σαΐτες και για την ασφαλή διεξαγωγή του εθίμου. Να απαντηθεί, γιατί κάποια μπουλούκια ρίχνουν σαΐτες πολύ χαλαρά και άλλα κάνουν πραγματικό πόλεμο. Για τον… πόλεμο φταίνε οι σαΐτες, τα υλικά που βάζουν ή η κατάσταση των ανθρώπων που τις ρίχνουν; Ρίσκαρε ο άτυχος εικονολήπτης με τη θέση που βρισκόταν για να τραβήξει τα καλύτερα πλάνα; Ρίσκαραν και άλλοι εικονολήπτες και φωτογράφοι; Ρίσκαραν και κάποιοι θεατές που παρακολουθούσαν το έθιμο; Κινδύνευσαν θεατές από τις άλλες σαΐτες που έφυγαν ανεξέλεγκτα μαζί με τη φονική και από τύχη δεν θρηνήσαμε και άλλα θύματα;

Ολα αυτά πρέπει να απαντηθούν, για να λάμψει η αλήθεια, να δικαιωθεί ο άνθρωπος που έφυγε και να υπάρξει σεβασμός στο έθιμο, στην ιστορία του και στην πόλη που το πραγματοποιεί. Η υποκρισία και η απόκρυψη της αλήθειας δεν ταιριάζουν στον σαϊτοπόλεμο, στην Καλαμάτα και στην απώλεια ενός ανθρώπου.