Πάνε περίπου πάνω από 20 χρόνια από εκείνες τις καμπάνιες της UNICEF, με τις φωτογραφίες των ταλαίπωρων μωρών που πάλευαν να επιβιώσουν σε κάποιες μακρινές γωνιές του αφιλόξενου πλανήτη μας.
Αν έδινες μια μικρή συμβολική συνδρομή, ένα παιδί σωζόταν στην κυριολεξία από την πείνα, με νερό, γάλα και ειδικά εμπλουτισμένα μπισκότα. Η UNICEF ακόμα δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστή όσο είναι σήμερα. Τα ονόματα των χωρών και των πόλεων τα ακούγαμε για πρώτη φορά. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια μαθαίναμε -στο πλαίσιο της ευαισθητοποίησης για τον Τρίτο Κόσμο- και για αρρώστιες μεταδοτικές και θανατηφόρες, που στην Ελλάδα είχαν εξαφανιστεί. Ευλογιά, ιλαρά, πολιομυελίτιδα και τόσες άλλες που οι νεότεροι τις ακούσαμε μόνο μέσα από τα λόγια ποιητών ως κατάρες μιας αλλοτινής εποχής που σημάδεψε για πάντα τους ανθρώπους.
Η UNICEF λοιπόν στις διαφημιστικές της καμπάνιες εκτός από τα τρόφιμα που θα χόρταιναν τα παιδιά, υποσχόταν και τα αντίστοιχα εμβόλια. Οι φωτογραφίες ήταν σοκαριστικές. Οι παππούδες μας έβλεπαν τις δύστυχες μανάδες να κρατούν τα άρρωστα μωρά στα χέρια και μονολογούσαν πως αυτά τα είχαν περάσει στην Κατοχή και ακόμα παλιότερα. Εμείς ξεφυσούσαμε ανέμελα -με τις αποκρουστικές αυτές ασθένειες είχαμε τελειώσει.
Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια και η νέα πανδημία του Covid-19 σαρώνει τον πλανήτη και δεν κάνει διακρίσεις στον πλούτο και τη φτώχεια. Αλήθεια, ποιος θα μας το έλεγε -και θα το πιστεύαμε- ότι κάποτε θα έβγαιναν εμβόλια και πολλοί συνάνθρωποί μας θα έλεγαν έτσι απλά “ευχαριστώ, δεν θα πάρω”; Πόσο μεγάλη φαντάζει η ύβρις μας απέναντι στους αναξιοπαθούντες αυτού του κόσμου;