Να’ μαστε πάλι στα μέσα Ιουλίου να παρακολουθούμε ως τρομακτικό θέαμα τα δάση της Αττικής αλλά και άλλων περιοχών να καίγονται και να νιώθουμε τυχεροί που ακόμα στη δική μας περιοχή δεν ζούμε ανάλογες καταστάσεις. Σκηνικά τρόμου σαν κι αυτά που η Πελοπόννησος έχει ζήσει πάρα πολλές φορές, έχοντας πληρώσει τίμημα σε ανθρώπινες ζωές, φυτικό και ζωικό κεφάλαιο.

Και κάθε χρόνο τα ίδια! Δάση να καίγονται, σπίτια και υποδομές να καταστρέφονται και μαζί με αυτά ζωές ανθρώπων να… εξανεμίζονται.

Πάρνηθα, Υμηττός, Πεντέλη, Μάτι, Εύβοια, Δυτική Αττική, Ηλεία, Αρκαδία, Ταΰγετος και άλλα πολλά μέρη θα μπορούσαν να γεμίσουν έναν ολόκληρο τοίχο σαν και αυτόν στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Όχι όμως με ηρωικές μάχες του ελληνισμού αλλά με περιοχές που έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα βιώνοντας κάθε καλοκαίρι τον πύρινο εφιάλτη.

Προφανώς και δεν συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις μόνο στην Ελλάδα, καθώς η κλιματική αλλαγή έχει δημιουργήσει νέες απρόβλεπτες καταστάσεις σε όλο τον πλανήτη. Όχι από μόνη της φυσικά αλλά με δράστη τον άνθρωπο, που άργησε πολύ να καταλάβει (και αν) ότι ζούσε και ζει χρόνια σε βάρος του σπιτιού του, της Γης.

Ας έρθουμε όμως στα δικά μας ως χώρα. Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: Τόσα χρόνια έχουν εφαρμοστεί διάφορα μοντέλα πυροπροστασίας, τα οποία εκ του αποτελέσματος κρίνονται ανεπαρκή. Πρόκειται για πολυπαραγοντικό πρόβλημα με ευθύνες πρωτίστως στην κεντρική εξουσία, την τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους δημόσιους φορείς, που κάθε άνοιξη συνεδριάζουν, εντοπίζουν τα προβλήματα και θεωρητικά προχωρούν σε διάφορες συνεννοήσεις, καταλήγοντας στο τέλος στην πλήρη ετοιμότητα όλων των εμπλεκομένων. Και λίγους μήνες αργότερα καίγονται ανεξέλεγκτα τα δάση και μαζί τους καταστρέφονται περιουσίες πολιτών. Το “παιχνίδι” μεταφέρεται έπειτα στο πολιτικό πεδίο, όπου αρχίζουν εκατέρωθεν διαξιφισμοί για την ελλιπή οργάνωση του κράτους και έπονται μετά οι αποζημιώσεις για ό,τι έχει καταστραφεί. Αλήθεια, αν αθροίσουμε τα ποσά όλων αυτών των αποζημιώσεων ενδεικτικά την τελευταία δεκαετία, μήπως θα αρκούσαν και με το παραπάνω για την οργάνωση ενός νέου σύγχρονου μοντέλου πυροπροστασίας, που ίσως θα έπρεπε να είναι εξακτινωμένο σε επίπεδο Περιφερειών;

Όσο ο βασικός μας σκοπός είναι οι φυσικές καταστροφές να έχουν λιγότερες συνέπειες από τις αντίστοιχες στη διάρκεια προηγούμενων κυβερνήσεων, σε μία λογική “το μη χείρον βέλτιστον”, τότε απλώς θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τις φλόγες να καίνε το περιβάλλον και έπειτα τις πλημμύρες να πνίγουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους, απλώς με την ελπίδα να μην είμαστε εμείς και οι οικογένειές μας στο διάβα τους.

Υ.Γ.: Για τα ακαθάριστα δάση και οικόπεδα εντός και εντός αστικών ιστών και την δημιουργία άφθονης καύσιμης ύλης ξέρει κανείς κάτι;