Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα κείμενο με το ερώτημα “Πώς γίναμε έτσι οι άνθρωποι;”, που προφανώς θέλει να… στηλιτεύσει τα (δήθεν) νέα ήθη του Διαδικτύου. Για να ιντριγκάρει μάλιστα περισσότερο συνεχίζει: “Θρηνούμε τους νεκρούς μας διαδικτυακά… Γιορτάζουμε τους ανθρώπους μας μπροστά σε οθόνες... Εκθέτουμε τα παιδιά μας σε κοινή θέα για να μαζέψουμε λάικ... Πονάμε με φατσούλες, γελάμε με αυτοκόλλητα... Δηλώνουμε πώς νιώθουμε σε άγνωστους και άσχετους, που στην ουσία δεν τους καίγεται καρφάκι. Προσποιούμαστε ότι ζούμε ζωές που δεν υπάρχουν... Περνάμε τους εαυτούς μας από φίλτρα για να δείχνουμε αψεγάδιαστοι!”.

Και καταλήγει με το “βαθυστόχαστο” συμπέρασμα “και τελικά... λαμπερά ψέματα, ψηφιακά συναισθήματα, κορνίζες απάτες, τέλεια τίποτα και ουάου για την πλάκα μας... Κι η αλήθεια; Πού πήγε η αλήθεια;”.

Η αλήθεια είναι πως όλοι οι άνθρωποι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, πάσχουμε από το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας, χωρίς αυτό να έχει να κάνει με την ύπαρξη των social media. Η ανάγκη για επιβεβαίωση, το μοίρασμα όμορφων ή άσχημων στιγμών, η διάχυση απόψεων και αντιλήψεων της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας βρίσκουν πρόθυμο ακροατήριο τόσο στην πραγματική ζωή όσο και στο Διαδίκτυο. Αλλωστε, η επικοινωνία είναι κατά βάση μια ελεύθερη και αβίαστη πράξη αλληλεπίδρασης και αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Δεν είναι τα κοινωνικά δίκτυα αυτά που… μετατρέπουν ανθρώπους σε κενόδοξους και ματαιόπονους “επιδειξίες” μιας άλλης ζωής από αυτή που έχουν. Στον κυβερνοχώρο οι αναρτήσεις του καθένα μας προδίδουν την ποιότητα του χαρακτήρα του, τις ιδέες και τις ανησυχίες του, βρίσκοντας απλά μεγαλύτερο ακροατήριο. Δεν είναι όμως κάτι που δεν θα το κάναμε και στην πραγματική μας ζωή, με τους ίδιους όρους και ενδεχομένως τους ίδιους ανθρώπους. Και, προσωπικά, θεωρώ υποκριτικό να υποβαθμίζεται η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης που προσφέρει το Διαδίκτυο, όταν όλοι έχουμε το δικαίωμα επιλογής για το ποιους θα έχουμε “φίλους”.