“Ο σεξισμός όταν δεν είναι ορατός στη δημόσια σφαίρα είναι ακόμα πιο ωμός και επιθετικός”. Τη φράση αυτή της πρ. υπουργού Έφης Αχτσιόγλου μού θύμισε ένας φίλος πάνω σε μια κουβέντα για τον… αόρατο σεξισμό που δεχόμαστε οι γυναίκες δημοσιογράφοι του δημοτικού ρεπορτάζ. Αλλά και την online παρενόχληση, τα προσβλητικά έως χυδαία σχόλια και ενίοτε τις κατάρες και απειλές κάτω από ρεπορτάζ, θέματα και άρθρα μας.

Ο σεξισμός και η ανισότητα των φύλων είναι κάτι το σύνηθες στο χώρο μας, γιατί για μια μεγάλη μερίδα ανδρών της αυτοδιοίκησης καθώς και αναγνωστών η γυναικεία άποψη δεν έχει την εγκυρότητα και το “βάρος” ενός άνδρα συναδέλφου, ο οποίος εκ του φύλου του προορίζεται να έχει πολιτική σκέψη και άποψη. Κι αυτό -αν και έχω την τύχη να μην συμβαίνει στο δικαστικό και αστυνομικό ρεπορτάζ- προσωπικά το βιώνω έντονα στο δημοτικό ρεπορτάζ. Παρόλο που, όπως αναγνωρίζουν και άνθρωποι οι οποίοι σκέφτονται πέρα από τα στερεότυπα, η άποψή μου ως δημοσιογράφου μετράει και ακούγεται. Όμως όχι για όλους, γιατί προφανώς κάθε άποψη που εκφέρει μια γυναίκα δημοσιογράφος για πολλούς από τους αυτοδιοικητικούς άνδρες δεν έχει τη… βαρύτητα εκείνη που επιτρέπει να πούμε και δυο κουβέντες παραπάνω για τα ποδοσφαιρικά, την απεχθή συνήθεια του κυνηγιού ή να καπνίσουμε και να μιλήσουμε σαν άνδρες, που στις πέντε κουβέντες οι τρεις θα εκφέρουν σεξιστικό λόγο, βρισιές και υπονοούμενα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί τα στερεότυπα, παρά τους αγώνες των γυναικών και τη θεσμοθέτηση αυτονόητων δικαιωμάτων, δεν μπορούν να απαλειφθούν από τη δημόσια ζωή.

Η γυναίκα δημοσιογράφος, εξαιτίας του φύλου της, αντιμετωπίζει το στερεότυπο που τη θέλει να διαμορφώνει άποψη μέσα από τους άλλους, ενώ θεωρείται αδιανόητο μια γυναίκα δημοσιογράφος να είναι και πολιτικά σκεπτόμενη, γιατί η σκέψη της περιορίζεται από το φύλο της ή γιατί δεν είναι θαυμάστρια του Μέσι ή δεν γνωρίζει ποια ομάδα προηγείται στο ποδόσφαιρο.