Αν όντως όμως είναι όλα τα παραπάνω ή κι ακόμα περισσότερα, τότε έχω την ειλικρινή απορία, γιατί όλα αυτά τα χρόνια στις πιο "μουράτες" παραστάσεις -και δη στην πρεμιέρα- γίνεται όλος αυτός ο χαμός, κυρίως από τους άρχοντες που συνήθως προτιμούν τα πανηγύρια; Κάθε χρόνο λοιπόν στην πρώτη παράσταση του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού θα δούμε να συνωστίζονται στην είσοδο δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, παραδήμαρχοι, πρόεδροι επιτροπών, επικεφαλής ομάδων, εκπρόσωποι πολιτιστικών συλλόγων, και γενικώς άνθρωποι εμπλεκόμενοι με την πολιτική και τα κοινά... Καμαρώνουν με τα καλά τους και με την πρόσκληση στο χέρι, την ώρα που οι απλά ντυμένοι "κουλτουριάρηδες" περιμένουν ματαίως απ' έξω για καμιά ακύρωση της τελευταίας στιγμής, για καμιά θέση - σκαλάκι στο Κάστρο. Μαζί με τους άνδρες επισήμους και οι κυρίες του χώρου, σκαλωμένες στα υπερμεγέθη τακούνια τους, με τα μαλλιά κόκαλο από το κομμωτήριο. Ολο τους το ενδιαφέρον τους εστιάζεται βεβαίως στο να χαιρετήσουν και να χαιρετηθούν, λίγο πριν και λίγο μετά την παράσταση. Και οι πραγματικοί φαν του χορού συνεχίζουν ματαίως να περιμένουν απέξω, με τα λεφτά του εισιτηρίου στο χέρι. Είναι πραγματικά κρίμα, σε τέτοιου επιπέδου παραστάσεις να κοιτάς γύρω σου και να βλέπεις κυρίως ανθρώπους που ξέρεις ότι βρίσκονται εκεί μόνο από υποχρέωση ή για επικοινωνιακούς λόγους. Ή ανθρώπους που έχουν μπει με δημοσιογραφικό, ενώ δεν πρόκειται ποτέ να γράψουν... μισή αράδα. Θεατές που βγαίνοντας θα σχολιάσουν "ε, έπρεπε να δούμε πώς είναι και το Μέγαρο Χορού από μέσα - ωραίο είναι αλλά στο έργο βαρέθηκα". Επισήμους που στα μικρόφωνα των καναλιών στάζουν μέλι για το φεστιβάλ, αλλά μόλις απομακρύνονται ρωτάνε τους διπλανούς... "πότε τελειώνει εδώ το νταβαντούρι". "Μόνο για νταβαντούρια είμαστε", σκέφτηκα κι εγώ αποχαιρετώντας το φετινό Φεστιβάλ, απογοητευμένη από τούτο το πανηγυριώτικο κομμάτι του κοινού του.