Η πρωτιά αυτή φυσικά σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με τα πολλά χιλιόμετρα ακτογραμμής που έχει η χώρα σε σχέση με άλλες τους εξωτερικού. Αυτό όμως μόνο ως δικαιολογία δεν πρέπει να χρησιμοποιείται, καθώς κάθε ένας πνιγμός είναι μια τεράστια απώλεια, πρωτίστως για την οικογένεια του θύματος. Γιατί όμως χάνεται τόσος κόσμος από μία αιτία η οποία σε πολλούς φαίνεται έως και αστεία; Ακριβώς για αυτό το λόγο: Διότι πολλοί υποτιμούν τον κίνδυνο, παραβαίνουν τους βασικούς κανόνες ασφαλείας και θεωρούν ότι “έλα μωρέ, σε μένα θα τύχει;”. Την ίδια ώρα μάλιστα πιθανόν να έχουν... σκάσει και στο φαγητό, αλλά παρ' όλα αυτά βουτούν στη θάλασσα αγνοώντας όλους τους κινδύνους. 

Ο κίνδυνος βέβαια είναι πάντα παρών, κι όπως και να το κάνουμε δεν απειλεί μόνο τους μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους, αλλά και τους πιτσιρικάδες. Φυσικά το... γεμάτο στομάχι δεν είναι η μοναδική αιτία: Συχνά βλέπουμε για παράδειγμα άτομα μόνα τους να απομακρύνονται πάρα πολύ από την ακτή, με κίνδυνο αν συμβεί κάτι απρόοπτο να αποβεί ακόμα και μοιραίο. 

Ενα ακόμα μεγάλο θέμα είναι αναμφισβήτητα η έλλειψη ναυαγοσωστών σε πολλές από τις ελληνικές παραλίες, αλλά και η έλλειψη βασικών γνώσεων ναυαγοσωστικής και πρώτων βοηθειών στους περισσότερους από εμάς. Βασικές γνώσεις οι οποίες θα μπορούσαν να είναι σωτήριες την κρίσιμη στιγμή. Φαίνεται όμως ότι τέτοια μαθήματα δεν... χωρούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Τις μέρες αυτές, πολλοί συζητούν για τον τραγικό απολογισμό με τα εκατοντάδες θύματα πνιγμού μέσα σε λίγους μήνες. Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα θα πρέπει πρώτα να έρθει η καταστροφή, για να φέρουμε στην επιφάνεια τα προβλήματα της καθημερινότητας. Εστω και τώρα πάντως, ο καθένας από εμάς ας κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει πρωτίστως τον εαυτό τους και στη συνέχεια φυσικά και τους γύρω του.