Την ίδια στιγμή που... λύνουμε το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών -αφού το αφήσαμε να σέρνεται εδώ και μια γενιά περίπου- ένα εξίσου τεράστιο πρόβλημα έρχεται να χτυπήσει την πόρτα μας. Η λειψυδρία... που πλέον δεν αποτελεί απλώς ένα ενοχλητικό σενάριο για το έστω και κοντινό μέλλον, αλλά βρίσκεται ήδη εδώ - κι όπως πάνε τα πράγματα, «ήρθε για να μείνει».
Και είναι τώρα που ως Πολιτεία αποφασίζουμε, 10 χρόνια μετά τη σχετική Κοινοτική Οδηγία, να εκπονήσουμε μελέτες διαχείρισης, οι οποίες προβλέπεται να μείνουν πιθανότατα -όπως και πολλές άλλες άλλωστε- στα συρτάρια των «αρμόδιων», καθώς το αντικείμενο των μελετών θα... τελεί υπό εξαφάνιση.
Βλέπετε, είναι η διαμορφωμένη νοοτροπία αιώνων που θέλει -στην Ελλάδα με ιδιαίτερη έμφαση- να εκμεταλλευόμαστε τα πάντα μέχρις... εξαφανίσεως. Και μετά... πάμε γι’ άλλα.
Το νερό στην πατρίδα μας δεν έτυχε καλύτερης αντιμετώπισης απ’ αυτήν που έτυχε η φύση γενικότερα: Πανίδα και χλωρίδα καταστρέφονται συστηματικά και σε καθημερινή βάση, από την άναρχη εξάπλωση οικισμών και -παρά τις όποιες μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων- από σχεδιασμούς «αναπτυξιακής» μορφής.
Ομως, όπως η ορθή διαχείριση θα αποτελέσει -στο εξής- τη μοναδική ελπίδα για να συνεχίσουμε να έχουμε νερό, θα πρέπει κάποιοι να πάρουν απόφαση ότι δεν γίνεται να μένουν όλοι... ευχαριστημένοι. Ιδίως όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι στις πηγές και τα ποτάμια μπορούν να μπαίνουν σύνορα και να ισχύουν ιδιοκτησιακά καθεστώτα.
Καιρός κάποιοι να αναλάβουν ευθύνες...

Βασίλης Μπακόπουλος