Το πολιτικό προσωπικό έχει μάθει να ζητά με υπομνήματα, επισκέψεις και «δυναμικές διεκδικήσεις» από το κράτος "πατερούλη" στοργή και φροντίδα. Στα πλαίσια αυτά κατά καιρούς «αιτούνται» λιμάνια, δρόμους, αεροδρόμια και ό,τι τέλος πάντων θεωρείται «σημαντικό αναπτυξιακό εργαλείο» από την τοπική πολιτική τάξη είτε αυτή κυβερνά, είτε αντιπολιτεύεται.
Το συγκεκριμένο πολιτικό μοντέλο λειτουργίας χρεοκόπησε μόλις τέλειωσαν τα δανεικά. Τη χρεοκοπία δεν την έχουν βέβαια αποδεχτεί ούτε οι αμέριμνοι επιστολογράφοι, που παραμένουν σε πολλές τοπικές ηγεσίες, ούτε οι κατά επάγγελμα «αγωνιστές», οι οποίοι έχουν βρει τώρα πεδίο δόξης λαμπρό υποσχόμενοι τον παράδεισο και την ανάληψη στους ουρανούς με τα έξοδα πληρωμένα από τον κρατικό προϋπολογισμό! Συνεχίζουν έτσι να ζητούν και να διεκδικούν χρηματοδότηση έργων κάθε μορφής χωρίς σχέδιο και ιεράρχηση στη λογική «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα» χωρίς τελικά να παίρνουν τίποτα. Το να «κλαις» για την ανεργία και τη φτώχεια είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και μπορεί να το κάνει και ο πλέον ανόητος αυτής της γης. Το δύσκολο, το χρήσιμο και τελικά το ευφυές είναι να σχεδιάζεις και να ιεραρχείς δράσεις που θα οδηγούν σε θέσεις εργασίας και παραγωγή πλούτου.
Ο τουρισμός για χρόνια στην περιοχή μας δεν «περπατούσε» γιατί δεν υπήρχαν μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις οι οποίες θα οδηγούσαν στην αξιοποίηση των δημόσιων υποδομών. Το αεροδρόμιο, για παράδειγμα, υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά όσο δεν υπήρχαν ενδιαφερόμενοι για την αξιοποίησή του, υπολειτουργούσε. Αυτό άλλαξε τα τελευταία χρόνια και όλοι γνωρίζουμε για ποιο λόγο. Οι δημόσιες υποδομές από μόνες τους δεν φτάνουν για να αναπτυχθεί μια περιοχή, απαιτούνται σημαντικές ιδιωτικές επενδύσεις έτσι ώστε να δημιουργηθούν δουλειές και τελικά πλούτος. Οι ιδιωτικές επενδύσεις από την πλευρά τους δεν μπορούν να αποδώσουν αν δεν είναι βιώσιμες, δηλαδή ανταγωνιστικές στο παγκόσμιο επίπεδο παροχής υπηρεσιών. Ολα αυτά βέβαια δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν υπάρχει ένας υγιής τραπεζικός τομέας που θα χρηματοδοτεί πραγματικές επιχειρήσεις και όχι αεριτζήδες και αρπαχτικά. Σε μια κανονική χώρα όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητα. Εδώ όμως είναι ακόμα ζητούμενα μιας και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το «κράτος» είναι μια μηχανή που κόβει λεφτά και όποιος προλαβαίνει… αρπάζει.
Η Ελλάδα εδώ και χρόνια ήταν εκτός του τομέα της κρουαζιέρας. Μέσα από μια λογική «προστασίας» των ναυτικών είχε ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδος κρουαζιερόπλοιων στα λιμάνια της χώρας με αποτέλεσμα και οι ναυτικοί να μην «προστατεύονται» και η υπόλοιπη οικονομία να χάνει πόρους. Το συγκεκριμένο παράδειγμα δείχνει πως δεν υπάρχουν λογικές «προστασίας» στο παγκόσμιο οικονομικό χωριό, απλώς κερδίζει ο ανταγωνιστής και εσύ απομονώνεσαι και περιθωριοποιείσαι. Η κρουαζιέρα τα τελευταία χρόνια -μετά την άρση των περιορισμών- μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι της τουριστικής οικονομίας δίνοντας ζωή ακόμα και σε ξεχασμένα λιμάνια. Το λιμάνι της Καλαμάτας, για παράδειγμα, με τα λίγα κρουαζιερόπλοια που μπήκαν πέρσι, πήρε ζωή και γέννησε προσδοκίες. Η έλευση των κρουαζιερόπλοιων έπιασε τους τοπικούς παράγοντες στο ύπνο, γιατί αυτοί είχαν βγει αγνάντια της Τσακώνας περιμένοντας τους επισκέπτες από τον αυτοκινητόδρομο, αλλά αυτοί τους ήρθαν από τη θάλασσα! Οι πρόχειρες κινήσεις της τελευταίας στιγμής δεν βοήθησαν, με αποτέλεσμα φέτος να παρατηρείται μείωση στην έλευση κρουαζιερόπλοιων. Η έλλειψη διορατικότητας έχει οδηγήσει στο να ξοδεύονται, χρόνια τώρα, ατέλειωτες ώρες σε συσκέψεις και συναντήσεις για τους αυτοκινητόδρομους για να αποδειχτεί ότι αναπτυξιακά εργαλεία -ίσως και σημαντικότερα- όπως το αεροδρόμιο και το λιμάνι χρειάζονταν μεγαλύτερης προσοχής.
Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι σημαντικές υποδομές όπως λιμάνια, αεροδρόμια αλλά και αυτοκινητόδρομοι λειτουργούν καλύτερα και προσφέρουν πολλαπλάσια όταν διοικούνται από ιδιώτες. Αρκετοί είναι αυτοί που με ηρωικές κορώνες περί ξεπουλήματος προσπαθούν να υπερασπιστούν το παλιό, την ακινησία του νεκρού και το βάλτο του μικροσυμφέροντος. Αρκετά όμως μείναμε αγκιστρωμένοι σε ιδεοληψίες ακινησίας και απομόνωσης. Η κρουαζιέρα άρχισε να προσφέρει στη χώρα μόλις σταμάτησε ο κρατικός προστατευτισμός μιας ομάδας. Το λιμάνι στον Πειραιά ιδιωτικοποιήθηκε και απογειώθηκε δημιουργώντας εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας αλλά και νέες ευκαιρίες με την αξιοποίηση του ξεχασμένου τρένου στις μεταφορές. Η πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί, μας δείχνει το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε τοπικά τόσο για το αεροδρόμιο όσο και για το λιμάνι. Μόνο αν μπουν ιδιώτες μπορεί να επιδιωχθεί με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας η λειτουργία συνδυασμένων μεταφορών με αξιοποίηση του αυτοκινητόδρομου, του αεροδρομίου και του λιμανιού. Ετσι θα υπάρξει πολλαπλασιαστικό όφελος για την τοπική οικονομία αλλά και κίνητρο για κατασκευή νέων υποδομών όπως η Ολυμπία Οδός. Η κρίση πρέπει να μας κάνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά και σε τοπικό επίπεδο από το να ζητάμε από το κράτος να κατασκευάσει, όπως πράττουμε χρόνια τώρα, να ζητούμε να παραχωρήσει, να απελευθερώσει! Το ζήτημα είναι να έχουμε λιμάνια με καράβια, αεροδρόμια με αεροπλάνα και δρόμους με αυτοκίνητα. Να έχουμε κίνηση και παραγωγή πλούτου και όχι νεκροταφεία αραχνιασμένων κρατικών υποδομών που σαπίζουν περιμένοντας την επανάσταση της απομόνωσης.
Υ.Γ. Η τουριστική κίνηση στη Δυτική Μεσσηνία «πιέζει» για την κατασκευή του εσωτερικού οδικού δικτύου. Ο αγώνας δεν έχει ακόμα κριθεί, αλλά κάποιοι μυρίστηκαν δόξα και έσπευσαν να πάρουν θέση για το κάδρο της φωτογραφίας. Οταν δεν έχεις έργο, είναι λογικό να προσπαθείς να χωθείς στη φωτογραφία για να κάνεις «με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο». Αυτός ο τύπος πολιτικής λειτουργίας πρέπει να τελειώσει το συντομότερο. Η εποχή δεν χρειάζεται αμέριμνους φωτογραφιζόμενους πανηγυρτζήδες, ούτε συνοφρυωμένους αγωνιστικούς διεκδικητές του απομονωτισμού αλλά ολοκληρωμένο, παραγωγικό, δημιουργικό σχέδιο από πραγματικά νέους ανθρώπους. Αν αυτό γίνει κοινή αντίληψη, τότε θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.
panagopg@gmail.com
