Η άρνηση της ενασχόλησης με τα κοινά και γενικότερα με την πολιτική έχει να κάνει με μια σειρά από παράγοντες, με βασικότερο όλων την κοινωνική απαξίωση. Υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι οι οποίοι έχουν εξαιρετικές ιδέες για τοπικά ζητήματα, τα οποία θα μπορούσαν να υλοποιήσουν με ευκολία στον ελεύθερο χρόνο τους, προσφέροντας σημαντικό έργο στους συμπολίτες τους. Οι ιδέες και οι προτάσεις τους μένουν όμως στο επίπεδο της παρέας και του κύκλου τους. Δεν τολμούν να κάνουν το επόμενο βήμα της δημόσιας παρουσίας τους, γιατί φοβούνται ότι θα τους στραπατσάρει, αν δεν τους κατασπαράξει, το σύστημα της παρακμής και της φτηνής ιδιοτέλειας.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι όποιος τολμήσει να βγει δημόσια και να διεκδικήσει ρόλο μέσα από την υπεράσπιση της όποιας άποψής του, εκτός των δεδομένων μηχανισμών, κομματικών και άλλων, θα δεχθεί καταρχήν την πάνδημη ειρωνεία και τη χλεύη ότι «την ψώνισε». Αν ο χλευασμός δεν κριθεί αποτελεσματικός θα βρεθεί αντιμέτωπος με θεωρίες συνωμοσίας: Ποιος τον έβαλε; Ποιος τον χρηματοδοτεί; Ποιον βολεύει η υποψηφιότητα του; Εναντίον ποίου στρέφεται; Και άλλα πολλά, ανάλογα με το πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά της όποιας πρωτοβουλίας. Το καταπληκτικό είναι ότι τα ερωτήματα αυτά τίθενται κατά βάση από αυτούς που στα λόγια επιζητούν το καινούργιο και το άφθαρτο αλλά τελικά στηρίζουν ότι πιο παλιό και αρτηριοσκληρωτικό θα μπορούσε να υπάρξει.
Το νέο, όταν δεν ενοχοποιείται, καθίσταται ύποπτο, με αποτέλεσμα να μην βρίσκονται και πολλοί διαθέσιμοι να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες. Το παλιό από την πλευρά του έχει συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς και λειτουργίας τα οποία, όταν δεν προκαλούν αηδία, είναι απλώς αποκρουστικά. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον είναι απολύτως λογικό να πνίγεται το ενδιαφέρον αξιόλογων ανθρώπων. Ακόμα και για τοπικοί σύμβουλοι σε μικρά χωρία διστάζουν να εκτεθούν άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν τα στοιχειώδη για τη βελτίωση των δικών τους ανθρώπων. Φοβούνται ότι θα τους χρησιμοποιήσουν και θα τους εκθέσουν υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι που δεν έχουν όχι ικανότητες αλλά ούτε όρια και μέτρο, αν δεν έχουν πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική.
Το «δεν θέλω να μπλέξω» ακούγεται όλο και περισσότερο και αυτό είναι μια βαθειά ήττα της δημοκρατίας. Όταν η ενασχόληση με τα κοινά μετατρέπεται σε «μπλέξιμο», τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Δεν αρκούν πλέον οι διαπιστώσεις περί απαξίωσης της ενασχόλησης με τα κοινά, δεν προσφέρουν οι ισοπεδωτικές προσεγγίσεις για τα νούμερα που έχουν κατακλύσει το δημόσιο βίο. Η κατάσταση που επικρατεί δεν πρέπει να παγιωθεί. Όσοι συμμετέχουν στις εκλογές προφανώς και δεν είναι στο σύνολο τους λαμόγια, κομματικοί εγκάθετοι και τοποτηρητές συμφερόντων. Υπάρχουν και ψωνισμένα νούμερα και αφόρητα ιδιοτελείς παράγοντες αλλά και άνθρωποι που μπορεί να μην είναι τέλειοι αλλά έχουν κάτι να καταθέσουν και να προσφέρουν στην τοπική κοινωνία.
Στο χέρι όλων μας είναι να αναζητήσουμε και να αναδείξουμε αυτούς που θα φανούν χρήσιμοι. Αυτούς που μπορεί να μην μας κάνουν επίγειο παράδεισο, με πρωτοποριακά έργα αμύθητης χρησιμότητας και παραμυθένιου κόστους, αλλά θα ρίξουν πέντε μέτρα άσφαλτο. Αυτούς που μπορεί μην ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να μην μας σώσουν από τα νύχια των διεθνών κερδοσκόπων, καθιστώντας μας εθνικά υπερήφανους, αλλά θα μπορέσουν να μαζέψουν και να διαχειριστούν αξιοπρεπώς τα σκουπίδια. Αυτούς που μπορεί να μην φέρουν την ανάπτυξη, δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας, αλλά θα μπορέσουν να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό στους αποκλεισμένους και ένα γιατρό να γράφει φάρμακα στους ηλικιωμένους των χωριών. Όταν οι μεγαλοστομίες δώσουν τη θέση τους στον ουσιαστικό ρόλο του κάθε θεσμού, τότε θα μπορέσει να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία της η συμμετοχή στα κοινά. Όταν οι θεωρίες συνωμοσίες δώσουν τη θέση τους στη κοινή λογική, τότε θα υπάρχουν περισσότεροι χρήσιμοι υποψήφιοι από λαμόγια και καιροσκόπους.
Υ.Γ. Στο νοσοκομείο Καλαμάτας κατέληξαν δεκάδες την ημέρα του Πάσχα, κατά βάση από το πολύ φαγητό και σε συνδυασμό πολλές φορές με την νηστεία που είχε προηγηθεί . Η κρίση –κρίση αλλά οι παλιές «καλές» συνήθειες, όπως αυτή του φαγητού "χωρίς αύριο", δεν κόβονται. Η συνήθεια αυτή σε συνδυασμό με την άλλη ανοησία με τα μπομπάκια, τα βαρελότα και τις άλλες σαχλαμάρες, που κόβουν χέρια και βγάζουν μάτια, συγκροτούν την ιδιαιτερότητα για την οποία μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι. Και την οποία «δεν θα μας την αλλάξει καμία Μέρκελ» ,όπως υπερηφάνως δηλώνεται σε κάθε ευκαιρία από διάφορους αδούλωτους λεβέντες εκπροσώπους των ιδανικών και των ιδιαιτεροτήτων της φυλής. Είναι προφανές ότι ούτε η Μέρκελ ούτε κάποιος άλλος εχθρός ενδιαφέρεται και ασχολείται με το πώς πεθαίνουμε και ακρωτηριαζόμαστε στα πλαίσια της διατήρησης των εθίμων μας. Τα καταφέρνουμε από μόνοι μας μια χαρά.
panagopg@gmail.com
