Αναγκάζεται από τη δύναμη των γεγονότων να παραδεχτεί ότι αυτά που νόμιζε ήταν αυταπάτες. Στην υπόθεση της κατασκευής των αυτοκινητόδρομων μέσα από συμβάσεις παραχώρησης έχουν ειπωθεί πολλά. Κάποια είχαν βάση, τα περισσότερα όμως ήταν συνωμοσιολογικές μπαρούφες που δεν επιβεβαιώνονται από πουθενά. Επιπρόσθετα αποδείχτηκε στην πράξη ότι αν θέλεις να κατασκευάσεις έργα χρήσιμα και ασφαλή δεν έχεις άλλη, καλύτερη και φθηνότερη επιλογή από τη σύμβαση παραχώρησης.
Ποια είναι τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν ότι δεν ήταν τα πράγματα όπως τα έλεγαν και κάποιοι εξακολουθούν να αναμασούν τις ίδιες θεωρίες; Η πρώτη «σίγουρη» αφήγηση είναι ότι οι συμβάσεις παραχώρησης ήταν λεόντειες και προς όφελος των κατασκευαστών. Αν ήταν έτσι, οι κατασκευαστές που εμπλέκονταν θα έπρεπε να είχαν αγοράσει όλη τη χώρα και όχι να πουλάνε «κοψοχρονιά» ισχυρά όπλα τους στο χώρο των μέσων ενημέρωσης. Επιπρόσθετα γιατί άραγε αποχώρησαν από τα σχήματα ξένοι κατασκευαστικοί και τραπεζικοί κολοσσοί -όπως συνέβη στην Ολυμπία Οδό- αν έβλεπαν τεράστια κέρδη;
Οι συμβάσεις παραχώρησης προφανώς και θα οδηγήσουν μακροπρόθεσμα σε κέρδη τις εταιρείες και τις τράπεζες -άλλωστε αυτός είναι ο στόχος κάθε επιχείρησης, γι' αυτό υπάρχουν. Το σημαντικό είναι ότι με αυτό τον τρόπο κατασκευάζονται πραγματικοί δρόμοι που τους πληρώνουν κατά βάση οι χρήστες τους. Με τις συμβάσεις παραχώρησης η χώρα απέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της μεγάλα έργα υποδομής που την ενοποιεί σε όλα τα επίπεδα. Οι αυτοκινητόδρομοι είναι αναπτυξιακά έργα υποδομής που αφορούν την οικονομία της χώρας και δίνουν ευκαιρίες τόσο στον τουρισμό όσο και στα αγροτικά προϊόντα να αποκτήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Αυτό είναι τελικά και το ζητούμενο: μια οικονομία που να δίνει ευκαιρίες και να παράγει εισόδημα και πλούτο.
Στον άλλο κόσμο, τον παλιό, που θέλουν να διατηρήσουν οι υποτιθέμενοι φορείς του καινούργιου, οι αυτοκινητόδρομοι γίνονταν «ως δημόσιο έργο» από τους αρεστούς κάθε φορά από την κυβέρνηση ή το σύστημα παραγωγής έργων του Δημοσίου, εργολάβους. Ο συγκεκριμένος τρόπος παραγωγής έργων είχε ως πρωταρχικό στόχο όχι την ολοκλήρωση του έργου για να αρχίσουν οι εισπράξεις αλλά την καθυστέρηση για να χρηματοδοτηθεί το σύστημα. Στο ένα μοντέλο στόχος είναι η ολοκλήρωση του έργου και στο άλλο η καθυστέρησή του για να αυξάνει η δαπάνη και να χρηματοδοτούνται οι ανάγκες ενός ολόκληρου μικρόκοσμου. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά.
Η κυβέρνηση ανακάλυψε μετά από τη δραματική εμπειρία που βιώνει με το Πάτρα - Πύργος και με τις δημοπρατήσεις που δεν τελειώνουν εδώ και 2 χρόνια, ότι έτσι δεν γίνεται έργο. Πέρα από το αν είναι καλός ή κακός εργολάβος ο Καλογρίτσας και αν έχει ή όχι σχέση με κυβερνητικούς παράγοντες, η ουσία είναι ότι ο δρόμος δεν ξεκινά να κατασκευάζεται. Για το λόγο αυτό φαίνεται ότι στο υπουργείο ανακαλύπτουν ξανά τις συμβάσεις παραχώρησης και σκέφτονται να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση ξεκινώντας με το Καλό Νερό - Τσακώνα. Αν οι πληροφορίες αληθεύουν και προκηρυχθεί δρόμος με παραχώρηση θα είναι αναμφίβολα μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για τη Μεσσηνία. Το συγκεκριμένο οδικό τμήμα ενοποιεί οικονομικά και κοινωνικά την περιοχή και δημιουργεί νέες οικονομικές ευκαιρίες.
Αν δοθεί με παραχώρηση το Καλό Νερό - Τσακώνα θα επιλυθεί και το αδιέξοδο στο Πάτρα - Πύργος μιας και λογικά θα ακολουθήσει με παραχώρηση γιατί ως δημόσιο έργο και όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες κατασκευής του. Αν τέλος η κυβέρνηση θέλει να ενισχύσει μικροκατασκευαστές, μπορεί να δώσει τις βελτιώσεις στο τμήμα Πύργος - Καλό Νερό, το οποίο προφανώς δεν μπορεί να μείνει στη σημερινή του μορφή αν σκοπεύουν να ολοκληρώσουν την οδική σύνδεση της Δυτικής Πελοποννήσου. Οι τοπικοί παράγοντες οφείλουν να ενεργοποιηθούν και να πιέσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν υπάρχουν πλέον άλλοθι. Οι αυταπάτες έχουν τελειώσει και η καθυστέρηση στο να προχωρήσουν κάποια πράγματα το μόνο που προσθέτει είναι οικονομικό κόστος, στερώντας θέσεις εργασίας, εισόδημα και ευκαιρίες.
panagopg@gmail.com
