Η προώθηση των αυτοκινητόδρομων με τη μέθοδο των συμβάσεων παραχώρησης ήταν μια λύση που είχε καθυστερήσει στην Ελλάδα για λόγους οικονομικούς αλλά και πολιτικούς. Στην υπόλοιπη Ευρώπη εδώ και χρόνια με αυτόν τον τρόπο εκτελούνται τα μεγάλα οδικά έργα, αλλά εδώ μετά από χρόνια με δυσκολία ανακαλύπτουμε το αυτονόητο. Για όλα υπάρχει βέβαια μια εξήγηση και στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυρίαρχη πολιτική αντίληψη ήθελε όλα τα έργα να τα εκτελεί το Δημόσιο, στο όνομα του λαού και προς όφελος των εργολάβων του συστήματος. Η συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη είχε ως αποτέλεσμα να δαπανώνται τεράστιοι πόροι και η χώρα να μην έχει ακόμα και σήμερα ολοκληρωμένο ούτε τον αυτοκινητόδρομο που συνδέει την Αθήνα με τη Θεσσαλονίκη.

Η λογική εκτέλεσης των έργων από το Δημόσιο ήταν μόνιμη πρακτική από ιδρύσεως ελληνικού κράτους και διαπερνούσε όλο το πολιτικό φάσμα από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά. Οι χρηματοδοτήσεις αλλά κυρίως οι όροι που τέθηκαν από την Ε.Ε. ανάγκασαν το πολιτικό σύστημα τα τελευταία 15 χρόνια να παράγει έργο με αποτέλεσμα να εκτελεστούν σημαντικά οδικά έργα όπως η Εγνατία Οδός, η γέφυρα Ρίου-Αντίρριου και μεγάλο μέρος της ΠΑΘΕ. Πάνω σε αυτά τα ολοκληρωμένα έργα αλλά και στο γενικότερο κλίμα ευφορίας των καταναλωτικών δανεικών πάτησαν οι συμβάσεις παραχώρησης. Με τις συμβάσεις αυτές η χώρα έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει ολοκληρωμένα οδικά δίκτυα κάτι που οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. έχουν εδώ και δεκαετίες.

Η οικονομική κρίση και κυρίως τα προβλήματα στον τραπεζικό τομέα έχουν φρενάρει την ολοκλήρωση των έργων με συμβάσεις παραχώρησης και κυρίως την Ολυμπία Οδό που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα τοπικά. Το Δημόσιο από την πλευρά του δεν μπορεί να πληρώσει τις απαλλοτριώσεις που απαιτούνται ενώ οι τράπεζες με διάφορα προσκόμματα καθυστερούν τις χρηματοδοτήσεις με αποτέλεσμα οι κατασκευαστικές εταιρείες να «σγαρλούν» σε διάφορα μέτωπα μόνο και μόνο για να δικαιολογούν την είσπραξη των διοδίων. Είναι φανερό ότι οι πάντες κρατούν στάση αναμονής κυρίως για να δουν αν θα μείνουμε στη ζώνη του ευρώ και ποια θα είναι γενικώς η επόμενη ημέρα. Με απλά λόγια οι συμβάσεις παραχώρησης θα ακολουθήσουν τη γενικότερη πορεία της χώρας. Αν μείνουμε εντός ευρωπαϊκού πλαισίου θα υλοποιηθούν, αν όχι, να ζήσουμε να τις θυμόμαστε.

Τα πράγματα με την πορεία των αυτοκινητοδρόμων είναι εξαιρετικά απλά. Η μοναδική περίπτωση ολοκλήρωσής τους είναι η υλοποίηση στο ακέραιο των συμβάσεων παραχώρησης. Αυτό θα πρέπει να είναι η σταθερή και αμετακίνητη θέση όλων των πολιτικών και κοινωνικών φορέων. Για να συμβεί όμως αυτό δεν μπορεί τη μια μέρα να είμαστε με το «κίνημα» των τσαμπατζήδων στα διόδια, την άλλη με τους οπαδούς της δραχμής και την τρίτη με τους νοσταλγούς  των  σοβιέτ. Το καταπληκτικό είναι ότι τον «ανένδοτο αγώνα» υπέρ της ολοκλήρωσης των αυτοκινητοδρόμων έχουν ξεκινήσει αυτοί που διαφωνούν και με τις συμβάσεις παραχώρησης και με την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε.  Είναι φανερό ότι αρκετά κράτησε το ιδιότυπο καλαμπούρι του κομμουνιστικού καπιταλισμού της Ελλάδας. Δεν μπορούμε να είμαστε και με τον αστυφύλακα και με το χωροφύλακα.

Για να γίνουν οι δρόμοι θα πρέπει κάποιος να βάλει τα λεφτά και επί του παρόντος το Δημόσιο δεν έχει λεφτά ούτε για τις απαλλοτριώσεις. Η επίδειξη αγωνιστικού φρονήματος με υψηλές κορώνες και ενδιαφέροντος με συναντήσεις σε υπουργικά γραφεία τίποτα δεν πρόκειται να προσφέρουν, όπως δεν προσέφεραν για πολλές δεκαετίες στο παρελθόν. Αν θέλουμε να γίνουμε σύγχρονη χώρα με αναπτυξιακές δυνατότητες και υψηλό επίπεδο διαβίωσης για τους πολίτες της θα πρέπει να δώσουμε τον αγώνα για παραμονή στον  σκληρό πυρήνα της αναπτυγμένης Ευρώπης. Ολα τα άλλα είναι συνταγές για διατήρηση των καρόδρομων του χθες.
panagopg@gmail.com