Οταν το κίνημα «Δεν πληρώνω» σήκωνε τις μπάρες στα διόδια, υποστήριζε ότι οι συμβάσεις που είχαν υπογραφεί ήταν ληστρικές και έπρεπε να ακυρωθούν. Η επαναστατική
γυμναστική από τα διόδια μεταφέρθηκε στις πλατείες κατά του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και όλων γενικά των συμβάσεων που δίνουν δανεικό οξυγόνο στην ελληνική οικονομία. Η αφήγηση ενάντια στα μνημόνια, όπως και στις συμβάσεις για τους δρόμους, ήταν και είναι η ίδια: "Αρκεί η κατάργηση τους" για να επιστρέψουμε στους παραδείσους
της ευημερίας και της ανάπτυξης. Μακάρι να ήταν έτσι, να ήταν όλα τόσο απλά. Τρανή απόδειξη ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, είναι οι εξελίξεις στους αυτοκινητόδρομους: Από την καταγγελία των «ληστών» πριν από δύο χρόνια, έχουμε φτάσει σήμερα να παρακαλάμε προκειμένου να εφαρμοστούν οι συμβάσεις που καταγγέλλαμε ως ληστρικές!
Οι εξελίξεις διαψεύδουν τα... μαθηματικά που ήθελαν τις συγκεκριμένες συμβάσεις χαριστικές, αποικιακές, ληστρικές και άλλα μεγαλοπρεπή. Η λογική λέει ότι κάποιος που έχει ληστέψει κάτι ή του το έχουν χαρίσει, τρέχει να το νομιμοποιήσει και σε καμιά περίπτωση δεν το διαπραγματεύεται. Αυτά βέβαια τα λέει η κοινή λογική, η οποία ως γνωστόν είναι σε πολλές περιπτώσεις ζητούμενο. Με βάση λοιπόν την ίδια κοινή λογική, το κράτος είναι αδύνατον να χρηματοδοτήσει την κατασκευή αυτοκινητόδρομων, αφενός γιατί δεν υπάρχει σάλιο και αφετέρου γιατί ο υπάρχων μηχανισμός παραγωγής δημοσίων έργων είναι ικανός μόνο για... Τσακώνες.
Οι κατασκευαστικοί όμιλοι κάνουν πίσω στις συμβάσεις παραχώρησης γιατί λόγω οικονομικής κρίσης αλλά και αύξησης των καυσίμων περιορίζονται οι οδικές μετακινήσεις, άρα και ο κυκλοφοριακός φόρτος στους αυτοκινητόδρομους- και ως εκ τούτου κινδυνεύει η βιωσιμότητα των επενδύσεών τους. Κρατούν ταυτόχρονα στάση αναμονής, περιμένοντας να δουν πού θα πάει το πράγμα σε σχέση με την πορεία της χώρας: Θα μείνει Ευρώπη ή θα... κινήσει για Αφρική; Εκμεταλλεύονται μέσα σε αυτό το πλαίσιο την ανικανότητα (καθυστέρηση αποφάσεων για απαλλοτριώσεις) αλλά και την αντικειμενική αδυναμία (έλλειψη χρημάτων) του κράτους να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του, και προσπαθούν να πάρουν ό,τι μπορούν περισσότερο.
Τα πράγματα είναι τόσο λογικά. Κι όμως είναι τόσο δυσδιάκριτα από ένα πολιτικό σύστημα που διαρκώς συνωμοσιολογεί και παλεύει με ανεμόμυλους.
Η μοναδική πιθανότητα σύντομης ολοκλήρωσης των αυτοκινητόδρομων είναι η υλοποίηση των συμβάσεων παραχώρησης. Αυτό θα πρέπει να είναι η σταθερή και αμετακίνητη θέση όλων των πολιτικών και κοινωνικών φορέων. Για να συμβεί όμως αυτό, δεν μπορεί τη μια μέρα να είμαστε με το "κίνημα" των τσαμπατζήδων στα διόδια, την άλλη με τους οπαδούς της δραχμής και την τρίτη με τους νοσταλγούς των σοβιέτ. Το καταπληκτικό είναι μάλιστα ότι τον «ανένδοτο αγώνα» υπέρ της ολοκλήρωσης των αυτοκινητόδρομων τον έχουν ξεκινήσει τώρα αυτοί που διαφωνούν και με τις συμβάσεις παραχώρησης και με την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. Είναι φανερό όμως ότι δεν μπορούμε να είμαστε... και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Για να γίνουν οι δρόμοι, θα πρέπει κάποιος να βάλει τα λεφτά - και επί του παρόντος το Δημόσιο δεν έχει λεφτά ούτε καν για τις απαλλοτριώσεις. Στις διαπραγματεύσεις που γίνονται πρέπει να αποφευχθούν ακροβατισμοί που θα οδηγήσουν σε ολική ακύρωση των συμβάσεων παραχώρησης. Η δικαστική διαμάχη και όλα τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν θα έχουν ως αποτέλεσμα μια τεράστια χρονική καθυστέρηση στην επανεκκίνηση των έργων, ενώ το οικονομικό κόστος -άμεσο και έμμεσο- θα είναι ανυπολόγιστο. Στη φάση που βρισκόμαστε οι γενικότητες δεν βοηθούν. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και απολύτως συγκεκριμένοι. Η κοινοπραξία των εταιρειών που έχει αναλάβει την Ολυμπία Οδό είναι γνωστό ότι πνέει τα λοίσθια, και η αναζήτηση νέων ισορροπιών στο επιχειρηματικό σχήμα θα πρέπει να υποβοηθηθεί αν θέλουμε να ολοκληρωθεί το έργο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται προφανώς η πρόταση που έγινε πρόσφατα από πλευράς παραγόντων της Ηλείας, για κατασκευή του τμήματος Πύργος -Τσακώνα από το "Μορέα". Αυτονόητη ενέργεια είναι η διευθέτηση των προβλημάτων στα τμήματα του δρόμου όπου υπάρχει σοβαρή δικαστική εμπλοκή, όπως στον Καϊάφα.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν έστω και τώρα ότι οι αυτοκινητόδρομοι μπορούν να γίνουν μόνο μέσα από συμβάσεις παραχώρησης - και αυτό δια- σφαλίζεται μόνο μέσα από την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ολα τα άλλα είναι ωραία για θεωρία, σε ανταλλακτικές οικονομίες αυτοδιαχείρισης της μιζέριας.
