Του Γιώργου Παναγόπουλου

Εκτός όμως από τις προσωπικές αφηγήσεις δυστυχώς και η σχολική ιστορία, προφανώς για να τονώσει το εθνικό φρόνημα, είναι γεμάτη με νίκες και ήρωες, ενώ οι ήττες όταν δεν παραλείπονται διακριτικά οφείλονται σε προδοσίες και συνωμοσίες κυρίως των ξένων, ποτέ σε δικές μας λαθεμένες επιλογές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της νοσταλγίας και της εξιδανίκευσης του ηρωικού παρελθόντος πορευόμαστε πολλά χρόνια τώρα. Η εξιδανίκευση του παλιού θα μπορούσε να ιδωθεί χαριτωμένα αν δεν επηρέαζε την κρίση μας για αυτά που συμβαίνουν στο παρόν και βεβαίως για το πώς πρέπει να κινηθούμε στο μέλλον. Το παρελθόν διδάσκει όταν διαβάζεται σωστά, όταν εξιδανικεύεται οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και τελικά σε καταστροφικές επιλογές. 

Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων έχει επαναφέρει στο προσκήνιο με δυναμικό τρόπο όλους τους μύθους για το παρελθόν. Από τις συγκρίσεις προϊόντων με τη δραχμή, παραλείποντας όμως την άβολη αντιστοίχιση με το πετρέλαιο, μέχρι τους ανόητους συσχετισμούς με την «κατοχή» υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια να παρουσιαστεί το παρόν χειρότερο από το παρελθόν. Η σύνδεση του «καλού» παρελθόντος με το «κακό» παρόν γίνεται για να καταλήξουμε σε απλουστεύσεις και συμπεράσματα που δικαιολογούν την ακινησία, την οπισθοδρόμηση και τον απομονωτισμό. Η κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια σίγουρα δεν είναι καλή, υπάρχει φτώχεια και ανεργία και πολλά προσωπικά αδιέξοδα, που σχετίζονται όμως με την κατάρρευση συγκεκριμένων τομέων της οικονομίας. Το παρόν δεν έχει όμως καμία σχέση με το παρελθόν, είναι απείρως καλύτερο σε όλους τους τομείς.  Βρισκόμαστε σε άλλη εποχή όπου ιδέες, πρότυπα ζωής, άνθρωποι και προϊόντα διακινούνται με απίστευτα μεγάλη ταχύτητα σε ένα παγκόσμιο χωριό με ελάχιστους περιορισμούς. 

Σε τοπικό επίπεδο, τις τελευταίες ημέρες στις παρέες κυριαρχεί το θέμα της αεροπορικής σύνδεσης της Καλαμάτας με το Μιλάνο και το «προκλητικά» φτηνό εισιτήριο μεταφοράς. Αρκετοί -και δεν μιλάμε για τίποτα πλούσιους- ετοιμάζουν βαλίτσες, ενώ πολλοί άλλοι κάνουν όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Η συγκεκριμένη αεροπορική σύνδεση αφού είναι φτηνή και ενδιαφέρουσα από τη μια πλευρά θα είναι και από την άλλη. Θα περίμενε έτσι κανείς από τους τοπικούς επιχειρηματικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς να αρπάξουν την ευκαιρία, να κινητοποιηθούν και να ετοιμάσουν σχέδιο δράσης για να προσεγγίσουν τουρίστες από την άλλη πλευρά. Το καταπληκτικό όμως δεν είναι ότι δεν κάνουν τίποτα για την αξιοποίηση της αεροπορικής σύνδεσης -ας πούμε ότι δεν μπορούν ή δεν έχουν τους πόρους-, αλλά ότι κάνουν συσκέψεις για να υποδεχτούν ένα τουριστικό δρομολόγιο με τρένο! Η επιλογή αυτή δεν γίνεται γιατί υπάρχει ποτέ περίπτωση το τρένο που ακόμη και να ήταν υπερσύγχρονο ή και να γίνει θα φέρει περισσότερους τουρίστες από το αεροπλάνο, αλλά γιατί αναπολούν το παρελθόν.

Το τρένο μπορεί να αξιοποιηθεί ως μέσο μεταφοράς μέσα από τον εκσυγχρονισμό του με στόχευση στην προαστιακή λειτουργία του και τη σύνδεση αεροδρομίων με σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέπουμε την πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν συνδέει την Ελλάδα άμεσα με την Ευρώπη αλλά και ότι όταν το αεροπορικό εισιτήριο για Μιλάνο ξεκινά από 20 ευρώ και φτάνει τα 200 δύσκολα θα καταστεί ανταγωνιστικό για μεγάλες αποστάσεις. Το παρελθόν με τα γραφικά του, τα καλά και τα κακά, ανήκει στην ιστορία, είναι καιρός να δούμε μπροστά επιδιώκοντας τη μέγιστη αξιοποίηση των δυνατοτήτων. Χρήσιμη λοιπόν η υποδοχή των τουριστών που έρχονται με τρένο, χρησιμότερη και μάλλον αποδοτικότερη η παρουσία και η προβολή  σε δέκα πόλεις της Βόρειας Ιταλίας. Καλός ο αραμπάς για ατραξιόν αλλά πρέπει να φτάσουμε κάποτε εκεί που βρίσκονται οι άλλοι και αυτό δεν γίνεται όταν κοιτάζουμε διαρκώς πίσω.