Μετά το τραγικό συμβάν οι περισσότεροι «έπεσαν να φάνε» τον συγκεκριμένο δήμαρχο, ζητώντας την παραίτηση του για το δυστύχημα. Η πλειοψηφία των επιθέσεων στο δήμαρχο είναι μικροκομματικής στόχευσης και βαθύτατα υποκριτικές. Αν σε κάθε δυστύχημα είχαμε παραίτηση του αντίστοιχου πολιτικού προσώπου, θα είχαμε δύο την ημέρα! Το θέμα δεν είναι η μικροκομματική εκμετάλλευση του ζητήματος, με αφορμή ένα τραγικό περιστατικό, αλλά η ουσιαστική και αποτελεσματική διαχείριση του δημοσίου χώρου. Οι παραλίες, οι πλατείες,  τα πάρκα και τα πεζοδρόμια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Το περίπτερο που επεκτείνεται  με δυο παιχνιδάκια στην πλατεία, το μαγαζάκι που βγάζει και δυο τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, οι ξαπλώστρες που απλώνονται στην παραλία, το αναψυκτήριο που νοικιάζεται στο πάρκο είναι μορφές παραχώρησης του δημόσιου χώρου. Το να λέμε «όχι στην παραχώρηση» είναι ψεύτικό και βαθειά υποκριτικό. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να λέμε «όχι» αλλά πώς το «ναι» θα γίνεται με ενιαίο, οργανωμένο, δίκαιο, ασφαλή και το σημαντικότερο, διάφανο και διαυγή τρόπο.

Οι ελεύθεροι χώροι δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα. Σε αυτήν την περίπτωση  ερημοποιούνται και καταλήγουν να μην  είναι προσβάσιμοι στους πολίτες. Μια παραλία χρειάζεται και την ταβέρνα και το καφέ και την ξαπλώστρα όπως και τον ελεύθερο χώρο να απλώσει όποιος θέλει την πετσέτα του. Η πλατεία χρειάζεται το τραπεζάκι έξω, το περίπτερο, το παιχνίδι, τον πλανόδιο αλλά και το παγκάκι και τον ελεύθερο χώρο. Το ζήτημα είναι όλα αυτά να είναι σε σωστές αναλογίες για να είναι στο τέλος λειτουργικά και προς όφελος των πολιτών. Οι πολιτικοί και ειδικότερα οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης θα πρέπει να προσδιορίζουν τους κανόνες, έτσι ώστε όλοι οι πολίτες να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, αλλά και η επιχειρηματικότητα να ασκείται απρόσκοπτα. Η θέσπιση κανόνων για την εκμετάλλευση των ελεύθερων χώρων, αλλά και ο έλεγχος τήρησης των όρων ασφαλείας είναι ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν άμεσα και διεξοδικά σε όλα τα επίπεδα.

Όλες αυτές τις ημέρες το μόνο βέβαια που δεν έγινε είναι αυτό. Υπερίσχυσαν οι κορώνες και οι αφορισμοί, γιατί κανένας τελικά δεν θέλει να συζητηθούν τα προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση, και στο τέλος να τεθούν κανόνες. Οι περισσότεροι στο πολιτικό προσωπικό βολεύονται από το να διεκδικούν δήθεν για τους πολίτες τους  ελεύθερους χώρους, οι οποίοι δεν πρέπει να εκχωρηθούν στα «μεγάλα συμφέροντα»,  για να μπορούν, την ίδια ώρα, να τους εκχωρούν σε διάφορους φτωχοδιάβολους. Να υψώνουν τάχα τη γροθιά στα μεγάλα συμφέροντα, για να μπορούν ανενόχλητοι να διαπλέκονται και να συναλλάσσονται με τη «μαρίδα»,  που τη βάζουν ευκολότερα στο χέρι. Να κάνουν διαρκώς τα στραβά μάτια στις παρανομίες των μικρών και κακομοίρηδων, για να διαιωνίζουν τη μιζέρια και την υπανάπτυξη. Να δίνουν δήθεν τον αγώνα για τους πολίτες και να ενδιαφέρονται ουσιαστικά μόνο για τους πελάτες τους.  Από τη μια μεριά υψωμένη η γροθιά και από την άλλη απλωμένο το χέρι. Είναι φανερό ότι οι περισσότεροι προτιμούν τα λίγα από τους πολλούς, που έχουν και τους ψήφους, παρά τα πολλά από τους λίγους. Το ζήτημα όμως είναι να φύγουμε από τις μικρές ή τις μεγάλες διαπλοκές. Είναι καιρός να σταματήσουμε να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο και να θέσουμε κανόνες και όρους έτσι ώστε και επιχειρηματική δράση να υπάρχει και ελεύθεροι να είναι οι χώροι για τους πολίτες.

panagopg@gmail.com