Δηλαδή στους κανόνες οδικής ασφάλειας και στην τήρησή τους. Και είναι μια υπόθεση η οποία αφορά όχι μόνον αυτοκινητόδρομους, εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους αλλά και την κίνηση στην ίδια την πόλη.
Δεν κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας, αλλά δυστυχώς ο κίνδυνος σοβαρού τροχαίου ατυχήματος είναι... πανταχού παρών στην Καλαμάτα. Και είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν για να γίνει η πόλη φιλική προς τους ανθρώπους. Θα μπορούσαν οι αρμόδιοι επί του θέματος, αν υπάρχουν, να κάνουν τη δική τους επίσημη στατιστική έρευνα για να δουν τις ταχύτητες με τις οποίες κινούνται κάθε είδους οχήματα, κυρίως στους αρτηριακούς δρόμους. Τότε θα διαπίστωναν ότι σε όλους τους αρτηριακούς δρόμους και από ουκ ολίγους, υπάρχει προκλητική παραβίαση των ορίων ταχύτητας και τα 50 χιλιόμετρα είναι όχι το ανώτερο αλλά το... κατώτερο όριο για πάρα πολλούς οδηγούς. Το “ανεξήγητο” είναι πως συζητούμε για μια πόλη στην οποία όσους κανόνες και αν παραβιάσεις, από τη μια άκρη στην άλλη το κέρδος χρόνου είναι και δεν είναι ένα λεπτό. Μικρές οι αποστάσεις, πολλές οι διασταυρώσεις, καθόλου ευκαταφρόνητη διαρκής κυκλοφορία. Πόσο να κερδίσει κάποιος στη Βασ. Γεωργίου -που έχει γίνει... καινούργιο κοσκινάκι- όσο και αν γκαζώσει; Το ίδιο ισχύει για τη Νέα Είσοδο, τη Λυκούργου, την Κρήτης, τη Ναυαρίνου, την Αρτέμιδος, την Ακρίτα, τη Φαρών και άλλους δρόμους. Αν ξεκινήσει κάποιος με αυτό το κριτήριο, θα διαπιστώσει ότι η παραβίαση κάθε φορά, μόνον με το χρόνο μετακίνησης δεν έχει να κάνει. Αλλά με την χωρίς επιπτώσεις κάκιστη οδική συμπεριφορά και αυτό δεν αφορά μόνον κάποιους παλιούς “κακούς” οδηγούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ για κανόνες, αλλά δυστυχώς -ίσως και περισσότερο- πολλούς από τους νεότερους οι οποίοι έχουν ακούσει πάμπολλα για το θέμα αυτό. Πλην όμως... μπαινάκης - βγαινάκης, κατά τη γνωστή έκφραση.
Τη φόρα που παίρνουν πολλοί και τη νοοτροπία από την οποία διαπνέονται περισσότεροι, τις πληρώνουν οι διαβάσεις και οι πεζοί. Ας επιχειρήσει κάποιος να περάσει τη διάβαση της Αριστομένους πριν από το φανάρι και θα βγάλει τα χειρότερα των συμπερασμάτων. Αν είναι πράσινο και άδειος δρόμος, σε... φάγανε λάχανο. Τσιτώνουν το γκάζι για να προλάβουν. Αν είναι κόκκινο, θα πρέπει να έχεις την υπομονή να περιμένεις ώστε η ουρά να φτάσει στη διάβαση για να περάσεις. Σε κάθε άλλη περίπτωση περνάς το δρόμο... με δική σου ευθύνη. Και με τον κίνδυνο να εισπράξεις και καμία μεγαλοπρεπή μούντζα από κάποιους θρασύτατους που κυκλοφορούν στους δρόμους κρατώντας τιμόνι. Και φυσικά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για εκείνους που έχουν κινητικά προβλήματα ή ανθρώπους με μωρά στα καροτσάκια. Γιατί δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνον τους κινούμενους αλλά και τους ακίνητους “πολιτισμένους” οδηγούς. Γιατί ορισμένοι μονίμως και στο ίδιο σημείο ή άλλοι που βρίσκουν ευκαιρία, σπεύδουν να πιάσουν τον ελεύθερο χώρο μπροστά από τη διάβαση δημιουργώντας ένα φράγμα. Δυστυχώς δεν πρόκειται για την εξαίρεση, αλλά για τον κανόνα. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο το γεγονός. Γιατί απλώς δεν υπάρχει αστυνόμευση και δεν εφαρμόζεται το σύστημα κατσαβίδι για την πινακίδα και γερανός για βόλτα, στις κραυγαλέες περιπτώσεις παραβίασης των κανόνων στάθμευσης. Οπότε στη χειρότερη να πληρώσει -αν πληρώσει- καμία κλήση γιατί πάρκαρε, χωρίς να περάσει από το... ταμείο του δήμου. Οταν ολόκληρη υπηρεσία λειτουργεί με αυτό το κριτήριο, δεν μπορεί να περιμένει κανένας τίποτε λιγότερο από την παραβίαση του δικαιώματος στην ακώλυτη κίνηση των πεζών.
Από την αρχή έγραψα ότι η υπόθεση της οδικής ασφάλειας αφορά σε κάθε είδους μεταφορικό μέσο και το μηχανάκι στην πόλη κατέχει κορυφαία θέση. Και εντάξει, όταν κάποιος κυκλοφορεί μόνος του χωρίς κράνος γνωρίζοντας τον κίνδυνο, ρισκάρει να πάει άφταιγα από τον πρώτο οδηγό που θα παραβιάσει την προτεραιότητα. Και δυστυχώς είναι πολλοί που το κάνουν με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν οι πιθανότητες σοβαρού ατυχήματος. Και για να λέμε... του στραβού το δίκιο, τα αστυνομικά μπλόκα στις... στροφές, οδηγούς δικύκλων χωρίς κράνος σταματούν και γράφουν. Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα, το τραγικό της υπόθεσης είναι το θέαμα του τρικάβαλου με πιτσιρίκια πάνω σε μηχανάκια χωρίς να φοράει κανένας κράνος. Σε αυτή την περίπτωση ο νομοθέτης έπρεπε να προβλέπει και την... επιτόπια κατάσχεση της μηχανής, καθώς ο οδηγός βάζει σε κίνδυνο τη ζωή και άλλων προσώπων. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι για πολλές οικογένειες το μηχανάκι είναι μια λύση στη μετακίνηση ακόμη και των παιδιών στο σχολείο. Κανένας δεν ζητά να καταργηθεί ή να τεθεί υπό διωγμό. Παρά μόνον να καταστεί ασφαλής η μετακίνηση με αυτό, με την τήρηση στοιχειωδών κανόνων. Γιατί είναι προτιμότερο να φοράνε κάποιοι κράνος ακόμη και αν δεν το ανέχεται η... κούτρα τους, παρά πένθος για την απρονοησία τους να προστατεύσουν το συνεπιβάτη τους. Ισως η προηγούμενη φράση να φαντάζει σκληρή, είναι όμως πολύ λιγότερο σκληρή από την πραγματικότητα που βιώνουν ορισμένοι από τους συνανθρώπους μας. Γιατί “όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος” και το ρολόι του χρόνου δεν γυρίζει ποτέ πίσω.
Σε αυτά και πολλά άλλα που θα μπορούσαν να γραφτούν, θα πρέπει να προσθέσουμε -ή θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από εκεί- την ευθύνη του δήμου για τη λήψη μέτρων προκειμένου να περιοριστούν οι κίνδυνοι ή και να αφαιρεθούν οι δικαιολογίες για την κακή οδική συμπεριφορά. Να ξεκινήσουμε από τις διαβάσεις σε σημεία της πόλης με κίνηση όπου θα έπρεπε ουσιαστικά να είναι κατασκευασμένες με τρόπο ο οποίος θα αποτρέπει την ταχύτητα, ενδεχομένως και να... εκτρέπει τμήμα της κυκλοφορίας. Οχι μόνον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά έχουν σβήσει ουσιαστικά οι διαγραμμίσεις σε πολλά σημεία, παρέχοντας άλλοθι στους παραβάτες και παγιδεύοντας κάποιους επισκέπτες που δεν γνωρίζουν. Η σήμανση σε πολλές περιπτώσεις είναι προβληματική καθώς η ρύθμιση σε κεντρικά σημεία κρύβεται από κλαριά και πινακίδες με αποτέλεσμα να γίνεται αντιληπτή από τους οδηγούς την τελευταία στιγμή. Σε ορισμένες περιπτώσεις πινακίδες, κλαριά και άλλα... δημοτικά αντικείμενα “κρύβουν” στιγμιαία αλλά κρίσιμα, μηχανάκια και αυτοκίνητα. Κάποια έργα σε κρίσιμα σημεία όπως είναι η Αρτέμιδος, καρκινοβατούν εδώ και μήνες δημιουργώντας προβλήματα στην κυκλοφορία. Στην πόλη η κυκλοφοριακή λογική έχει τεμαχιστεί, οι προτεραιότητες έχουν προσδιοριστεί με δεδομένα άλλης εποχής. Υπάρχει ένας μεγάλος κατάλογος παρατηρήσεων που θα μπορούσαν να κατατεθούν και μάλιστα από τους πολίτες και την καθημερινή τους εμπειρία. Το πρόβλημα είναι ότι στην πράξη για την οδική ασφάλεια συζητάμε χωρίς να καταλήγουμε πουθενά, κάτι που ξεκινάει από την επιτροπή της Βουλής και φθάνει μέχρι την πόλη. Τα αλλεπάλληλα δράματα δείχνουν πως δεν είναι ένα επί μέρους ζήτημα αλλά απασχολεί καθημερινά την κοινωνία. Τα στατιστικά για τα ατυχήματα είναι τρομακτικά και το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί και τοπικά είναι “τι μπορούμε να κάνουμε;”.
