Η παλιά Καλαμάτα σιγά-σιγά κατεδαφίστηκε. Στη θέση της ορθώθηκαν μεγαθήρια για τη δική της κλίμακα, οι μνήμες άρχισαν να σβήνουν εδώ και χρόνια. Κρατήθηκαν λιγοστές εστίες αντίστασης στον πολιτισμό του τσιμέντου και του καφέ, στον πολιτισμό της σύγχρονης ψυχαγωγίας των διαφόρων... φυλών που αναπτύσσονται στους κόλπους κυρίως των νέων ανθρώπων. Σήμερα τις ψάχνει με το... φανάρι κανένας στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της πόλης όπου επικρατεί μια εκπληκτικά πο­λύχρωμη... ομοιομορφία.
"Σημαία" αντίστασης στο σαρωτικό κύμα των πάσης φύσεως καφέ, το παραδοσιακό καφενείο του Μούστου που έχει την τύχη να ανήκει στο δήμο και την ατυχία αυτός να βρίσκεται σε χέρια ανθρώπων που αδυνατούν να αντιληφθούν τη σημασία που έχουν ορισμένα πράγματα για την καθημερι­νότητα και την ποιότητα ζωής των πολιτών. Ενεργούν ουσιαστικά ως "ξένοι" προς την πόλη και τις ιδιαίτερες λειτουργίες της, αφού άρχισαν να κυκλοφορούν σε αυτή από την εποχή που αποφάσισαν να... πολιτευτούν. Και αρνούνται ουσιαστικά να ακούσουν ακόμη και ανθρώπους οι οποίοι τους στήριξαν για να καταλάβουν τις πολυθρόνες της εξουσίας. Πρόκειται για μια γενικότερη στάση απέναντι στους καθημερινούς ανθρώπους και τις ανησυχίες τους, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει τη δική της ξε­χωριστή σημασία.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ότι... εδώ ο κόσμος καίγεται και του Μούστου σας μάρανε; Η απάντηση είναι ότι στην καθημερινότητα μιας πόλης όλα έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία, ειδικά σε κατηγορίες αν­θρώπων απέναντι στις οποίες θα πρέπει να επιδεικνύεται ιδιαίτερη ευαι­σθησία. Και θα το γράψουμε με έναν τρόπο σχετικά χονδροειδή για να γίνει περισσότερο κατανοητό: Αυτό που κάνει ο δήμος σήμερα είναι σαν να επιχειρεί να κλείσει το ΚΑΠΗ στο Ιστορικό Κέντρο και να το... μισθώσει για καφέ στο οποίο οι σημερινοί του επισκέπτες θα πληρώνουν σε... προνομιακή τιμή το τσάι. Ουσιαστικά επιχειρεί να κλείσει στο σπίτι το πλήθος των συνταξιούχων που περνούν την ώρα με φίλους τους, πολιτικολογώντας στο... καφέ-βουλή, παίζοντας χαρτιά, σκαλίζοντας τις μνήμες σε ένα περιβάλλον στο οποίο πέρασαν τις ελεύθερες ώρες τους για ολόκληρες δεκαετίες. Πρόκειται για μια βαθιά αντικοινωνική στάση γιατί στερεί το δικαίωμα της καθημερινής μικροαπόλαυσης από πλήθος κόσμου, τους εκδιώκει από το δικό τους χώρο και διαλύει την παρέα που δημιουργήθηκε μέσα από αντιφάσεις σε δύσκολες εποχές.
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα κτήριο που συνιστά... εμπορικό φιλέτο, πλην όμως ο δήμος δεν είναι... έμπορος ούτε ιδιοκτήτης ακινήτων. Είναι οργανισμός που οφείλει πρωτίστως να έχει κοινωνικό χαρακτήρα, να προστατεύει τη συλλογική μνήμη και να στηρίζει τα ελάχιστα στοιχεία του ιδιαίτερου "χρώματος" αυτής της πόλης.
Ο χώρος πρέπει να μείνει παραδοσιακό καφέ: Με τις λειτουργίες και τον ανάλογο εξοπλισμό, με τα είδη που προσφέρει, με τις τιμές που αντιστοιχούν στις δυνατότητες του κόσμου ο οποίος συχνάζει εκεί. Υπάρχει τρόπος να γίνει, πέφτουν στο τραπέζι διάφορες ιδέες και ο δήμος οφείλει έστω και την τελευταία στιγμή να επανεξετάσει την υπόθεση.
[Κείμενο που δημοσιεύτηκε από τη στήλη στις 12 Δεκεμβρίου 2008 και διατηρεί στο ακέραιο τη σημασία του ιδιαίτερα με τις συνθήκες που διαμορφώνονται].
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr