Την ενδιαφέρουσα αυτή επισήμανση βρήκα σε άρθρο της Αντ. Δαλαμάγκα στο Ecoleft, η οποία συνεχίζοντας σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «στην Ευρώπη υπάρχει μια παραδοσιακή σύνδεση μεταξύ φορέων κοινωνικής οικονομίας που εστιάζουν στις μειονεκτικές ομάδες και της βιώσιμης διαχείρισης απορριμμάτων. Οι φορείς αυτοί διαφοροποιούνται ανάλογα με το χωρικό πλαίσιο δημιουργίας τους και τους σκοπούς κάθε οργάνωσης και περιλαμβάνουν κοινωνικές επιχειρήσεις και συνεταιρισμούς, εταιρείες εισόδου στην απασχόληση, εργαστήρια για εργαζόμενους με αναπηρίες, μη κερδοσκοπικές ΜΚΟ, ιδρύματα κ.λπ. […] Αν και τα παραδείγματα και οι μορφές διαφέρουν, οι κοινωνικές επιχειρήσεις κατάφεραν να γίνουν σημαντικοί δρώντες στα πεδία της επαναχρησιμοποίησης, ανακύκλωσης και κομποστοποίησης στις περισσότερες χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Παρέχουν επαγγελματικές υπηρεσίες και υψηλής ποιότητας, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ωφέλιμα αγαθά, ενώ διατηρούνται οικονομικά βιώσιμες και επεκτείνουν τις υπηρεσίες τους και σε άλλα πεδία της βιώσιμης διαχείρισης αποβλήτων, πέρα από τις αρχικές της συλλογής και επαναπώλησης αγαθών και υλικών. Το κατάφεραν αυτό, μέσα από μακροχρόνια συνεργασία και συνέργειες με τοπικές και περιφερειακές αρχές, με επιχειρήσεις και με τους πολίτες, σε δραστηριότητες που σέβονται την αρχή της εγγύτητας και επικεντρώνουν στην ανάπτυξη της κοινότητας και των τοπικών κοινωνιών».

Οι επισημάνσεις αυτές είναι σημαντικές από πολλές απόψεις και κατατείνουν στη διαπίστωση ότι τα κάθε είδους απόβλητα αντί να γίνουν φιλέτο για τους μεγαλοεπιχειρηματίες που φλερτάρουν με την καύση, μπορεί ειδικά σε συνθήκες κρίσης να στηρίξουν οικονομικά μειονεκτικές ομάδες του πληθυσμού, να ανακυκλωθούν και να επαναχρησιμοποιηθούν σε μεγάλο ποσοστό. Η συζήτηση για την κοινωνική οικονομία στην Ελλάδα τώρα αρχίζει και αξίζει να την παρακολουθήσουμε αλλά και να την αξιοποιήσουμε.