Θεωρίες επί θεωριών για την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και καλό θα ήταν κατ’ αρχήν να υπενθυμίσουμε ότι το ζήτημα ήταν γνωστό πριν από τις ευρωεκλογές του 2009. Πλην όμως ξεφυλλίζοντας τις συνεντεύξεις ευρωβουλευτών και άλλων στελεχών των κομμάτων εξουσίας που είχαμε καταχωρίσει στην "Ε" πριν από τις εκλογές, διακρίνει κανένας μια προσπάθεια υποβάθμισης του προβλήματος που εμφανίζεται σήμερα.
Η ώρα της αλήθειας φθάνει, η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνον δεν αυξάνει τα κονδύλια που προορίζονται για την γεωργία, αλλά αντιθέτως μοιράζει λιγότερα σε περισσότερους, τεμαχίζει τις επιδοτήσεις σε τμήματα και ανατρέπει το σημερινό μοντέλο κατανομής τους. Δεν είναι κάτι το οποίο θα γίνει στο αόριστο μέλλον αλλά θα τεθεί σε εφαρμογή το καλοκαίρι με την έγκριση της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το γεγονός ότι το επικρατέστερο σενάριο αποτελεί τη μέση λύση. Και αυτό γιατί πέρα από τις δυνάμεις που υπερασπίζονται το σημερινό μοντέλο και είναι οι χώρες του Νότου οι οποίες έχουν αναλογικά τις μεγαλύτερες εισροές, υπάρχουν και οι δυνάμεις (με πρώτες στις Σκανδιναβικές Χώρες) που πιέζουν για μια αναθεώρηση η οποία θα οδηγεί ουσιαστικά στην πλήρη κατάργηση των επιδοτήσεων.
Για την έκβαση των διαπραγματεύσεων δεν μπορεί να υπάρχουν αυταπάτες, όχι γιατί δεν εμφανίζονται αντιδράσεις αλλά γιατί αυτές αποτελούν απλή… χαρτούρα και δεν συνοδεύονται από ένα ισχυρό πανευρωπαϊκό κίνημα αγροτών που μπορεί να επιβάλει λύσεις. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παιχνίδι με σημαδεμένα χαρτιά με δεδομένη την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά, η οποία αφαιρεί και τα τελευταία ίχνη προστατευτισμού της ευρωπαϊκής γεωργίας.
Θα ήταν αφελές να πιστεύει κάποιος ότι είναι δυνατόν με τις διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις στα Συμβούλια Υπουργών και τις προκαταρκτικές συναντήσεις, είναι δυνατόν να αναθεωρηθούν αποφάσεις οι οποίες εκπορεύονται από τον σκληρό πυρήνα των γραφειοκρατών που εκφράζουν αυθεντικά τα συμφέροντα των περίφημων αγορών.
Οι εκτιμήσεις αυτές βεβαίως δεν ισοδυναμούν με παραίτηση από την προσπάθεια να ανακοπεί η λαίλαπα που απειλεί πλέον τη γεωργία και ιδιαίτερα χωρών όπως η Ελλάδα που επιβιώνει χάρις στην ιστορική παράδοση και αναγκαιότητα στήριξης της οικογενειακής εκμετάλλευσης στις παραδοσιακές καλλιέργειες. Αντιθέτως επιβάλλουν την μεγαλύτερη δυνατή ενεργοποίηση για τη συγκρότηση εθνικής πολιτικής για μια διαφορετική πρόταση αναθεώρησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, για τη δημιουργία μετώπων με χώρες οι οποίες έχουν ανάλογα συμφέροντα και κυρίως για την ανάπτυξη ενός αυτόνομου και ισχυρού αγροτικού κινήματος σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Ενός αγροτικού κινήματος το οποίο δεν θα περιορίζεται στην υπεράσπιση του ιστορικού μοντέλου των επιδοτήσεων, αλλά θα απαιτεί αλλαγές έτσι ώστε να στηριχθεί συνολικά στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης η παραγωγή τροφίμων. Αλλά ταυτοχρόνως θα διεκδικεί τη θεσμοθέτηση μέτρων τα οποία θα προωθούν και θα ενσωματώνουν ομαλά τις αναγκαίες αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο των χωρών-μελών.
Μπορεί ο καθένας να εκτιμήσει τις προσπάθειες ορισμένων κομμάτων, φορέων, παραγόντων που επιχειρούν να αναδείξουν το πρόβλημα που υπάρχει και τις συνέπειες που θα έχουν τα μέτρα που προωθούνται. Ολα αυτά ισοδυναμούν όμως με "μια τρύπα στο νερό" αν δεν γίνουν υπόθεση εκείνων οι οποίοι κατά βάση θα έπρεπε να είναι οι ενδιαφερόμενοι. Αν δεν "συγκινήσουν" και δεν θέσουν σε κίνηση την κοινωνία του χωριού η οποία μπορεί να αγανακτεί, αλλά συνεχίζει να πιστεύει στους μεσσίες που της τάζουν ότι θα την σώσουν.
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr
