Και εδώ έχουν ευθύνη και εκείνοι οι οποίοι πήραν τις αποφάσεις και την ευθύνη, αλλά και όλοι οι άλλοι που σιώπησαν -αν δεν κάλυψαν αυτή την υπόθεση. Πολύ περισσότερο, καθώς ορισμένοι στην τεκμηριωμένη κριτική απάντησαν με χυδαιότητα και πολιτικό μπούλινγκ. “Με αποτέλεσμα να εκτεθούν όλοι τους ανεπανόρθωτα” θα έγραφα, αν δεν γνώριζα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αδιαφορεί (τουλάχιστον) για τις δημοτικές υποθέσεις. Και αυτό επειδή αισθάνεται πως όλα αυτά δεν την αφορούν. Είτε γιατί την απασχολούν άλλα πολύ πιο άμεσα προβλήματα, είτε γιατί δημοτικό έργο θεωρεί την ποσότητα του “δημοτικού χαβαλέ”.

Περνώντας κάθε ημέρα από το σημείο που ξεκίνησε ήδη από το 2018 να κατασκευάζεται το “ανοιχτό θέατρο” και έχει βαλτώσει, γυρίζω πίσω στον Οκτώβριο του 2017. Οταν έγραφα σε ανάρτηση ότι κακώς προγραμματίζεται η κατασκευή σε εκείνο το σημείο, γιατί είναι μέσα στην κοίτη του ποταμού. Τότε πήρα τις συντεταγμένες και τις έβαλα πάνω στους χάρτες του 1946 και τους πρόσφατους έτσι όπως αποτυπώνονται στην ιστοσελίδα του Κτηματολογίου. Και όπως φαινόταν, το θέατρο είναι στη… μέση του χειμάρρου. Εγραφα λοιπόν τότε: “Εδώ και χρόνια φωνάζω για το θέμα των εγκαταστάσεων μέσα στην κοίτη του Νέδοντα και τους κινδύνους που υπάρχουν σε περίπτωση πλημμυρικού φαινομένου. Οι φωνές έγιναν περισσότερο έντονες από τη στιγμή που ο δήμαρχος αποφάσισε να φτιάξει ανοιχτό θέατρο μέσα στο ποτάμι παραβιάζοντας κατάφωρα τη νομοθεσία. Δεν ξέρω ποιος υπέγραψε την άδεια, δεν ξέρω με ποιο κριτήριο ο Καλαματιανός υπουργός Αλέξης Χαρίτσης υπέγραψε τη χρηματοδότηση του έργου στο ΕΣΠΑ, δεν έχω καταλάβει ποια είναι τελικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω. Εχω όμως να παρουσιάσω δύο χάρτες από την ανάρτηση των δασικών χαρτών όπως εμφανίζονται στην επίσημη ιστοσελίδα. Ο πρώτος είναι η αεροφωτογραφία του 1945 και με το σταυρό σημειώνεται η νοτιοδυτική γωνία του... ποτάμιου οικοπέδου, στο οποίο ο δήμαρχος θέλει να φτιάξει θέατρο. Το ποτάμι φθάνει μέχρι το δρόμο που υπάρχει και σήμερα. Ο δεύτερος είναι η κατάσταση που είναι διαμορφωμένη σήμερα με τα συνεργεία του δήμου και της ΔΕΥΑΚ μέσα στο ποτάμι, όπως φυσικά και η κεντρική αγορά και το γήπεδο. Και το σταυρό στο ίδιο σημείο με την πρώτη φωτογραφία, για να φανεί ποιο είναι το "ποτάμιο οικόπεδο". Σε περίπτωση πλημμύρας ο δήμος δεν θα έχει ούτε κατσαβίδι για να επιχειρήσει μέσα στις πόλεις, το ποτάμι θα πάρει και θα σηκώσει εγκαταστάσεις και μηχανήματα και φυσικά όποιον βρίσκεται εκεί. Ο δήμος όχι μόνο δεν πρέπει να φτιάξει το θέατρο, αλλά πρέπει να φροντίσει ώστε να μετακινηθούν τα συνεργεία σε ασφαλές σημείο απελευθερώνοντας την κοίτη του ποταμού. "Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω", τη σελίδα μου παρακολουθούν δημοτικοί σύμβουλοι, άλλοι τοπικοί παράγοντες, υπάλληλοι υπηρεσιών και πάει λέγοντας. Είναι γνώστες της παρανομίας, έχουν προειδοποιηθεί και ας κάνουν το σταυρό τους να μην γίνει η στραβή κατά τη λαϊκή…”.

Τότε βεβαίως η δημοτική αρχή είχε μια πρεμούρα να εμφανίσει έργο και η αλήθεια είναι πως αν κανένας αφαιρούσε τον κίνδυνο από πλημμύρα και το πλήθος των παραβάσεων, θα μπορούσε να προκύψει ένα έργο εντυπωσιακό: Μεγάλο σχετικά θέατρο, με τις κερκίδες να βλέπουν το Κάστρο και άνετο χώρο πάρκινγκ στη γύρω περιοχή. Ομως ούτε ο κίνδυνος της πλημμύρας έπρεπε να αγνοηθεί, αλλά ούτε και η παραβίαση των κανόνων, για την οποία αμέτρητοι πολίτες έχουν υποστεί κυρώσεις και συνέπειες. Τότε λοιπόν υπεραμυνόμενοι της επιλογής τους οι δημοτικοί παράγοντες έλεγαν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος πλημμύρας (αργότερα ειρωνεύτηκαν με τον αθλιότερο τρόπο την Τόνια Κουζή όταν έφερε το ζήτημα στο Δημοτικό Συμβούλιο) και πως έπρεπε να κάνουν γρήγορα για… να μην χαθεί η χρηματοδότηση. Η ζωή λοιπόν τα φέρνει ανάποδα και οι… ίδιοι κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να πείσουν ότι πρέπει να ξηλωθεί ο Νέδοντας σύμφωνα με τη μελέτη του “Μορέα”, γιατί ο κίνδυνος πλημμυρικού φαινομένου είναι τεράστιος και οι ζημιές που μπορεί να προκύψουν ανυπολόγιστες. Στη σχετικά πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για την επίμαχη μελέτη του αντιπλημμυρικού, ο Βασίλης Κοσμόπουλος επεσήμανε ότι το έργο ξεκινάει 70 μέτρα βόρεια της γέφυρας: “Η παρέμβαση στο Νέδοντα αρχίζει από την αρχή της σημερινής διευθέτησης ανάντη της γέφυρας Σπάρτης, σε απόσταση 70 μέτρα απ’ αυτήν, ώστε να αντιμετωπιστεί η υπερχείλιση των ομβρίων για τα 50 χρόνια επαναφοράς, λόγω ανεπάρκειας της υδραυλικής διατομής της γέφυρας”. Αναγνώρισε ότι “ανατολικά του ορίου του ποταμού, υπάρχει η χωροθέτηση του ανοιχτού θεάτρου. Επομένως κακώς χωροθετήθηκε εκεί και κακώς εκδόθηκε οικοδομική άδεια χωρίς να έχουν προηγηθεί προβλέψεις για αντιπλημμυρικά έργα”. Και υπογράμμισε ότι σύμφωνα με τη μελέτη του "Μορέα" “απαιτείται και μία ζώνη 3,5 και 9 μέτρων, σύνολο 12,5 μέτρων, από το όριο του ποταμού, η οποία επηρεάζεται από τη λειτουργία ενδεικτικού περιστροφικού μηχανήματος κατασκευής πασσάλων και υδραυλικού σφυριού καθαίρεσης - αποξήλωσης αντίστοιχα”. Πράγμα που σημαίνει ότι πρώτα πρέπει να γίνει το αντιπλημμυρικό και μετά να… κατασκευαστούν οι κερκίδες. Οπως λένε “ζήσε μαύρε μου” και πάει λέγοντας.

Εγραψα προηγουμένως ότι υπάρχει ένα πλήθος παραβιάσεων που… απαγορεύονται διά ροπάλου στους πολίτες. Για να σγαρλίσουμε λίγο το φάκελο για την έγκριση του έργου: Στο κουτάκι “Τίτλος ιδιοκτησίας” υπάρχει το… ΦΕΚ, με το οποίο το 1954 η περιουσία του Υδραυλικού Ταμείου Νέδοντα παραχωρήθηκε στο Δήμο Καλαμάτας. Φυσικά αυτό δεν συνιστά “τίτλο ιδιοκτησίας” αλλά… ομολογία ότι το ακίνητο αποτελεί μέρος της κοίτης του ποταμού, αφού επ’ αυτού είχε ιδιοκτησία το εν λόγω ταμείο. Ενώ παράλληλα η Κτηματική Υπηρεσία έκανε γνωστό στο Δασαρχείο ότι η επίμαχη έκταση στο Κτηματολόγιο έχει εγγραφεί ως περιουσία του Δημοσίου. Πράξη χαρακτηρισμού δεν υπάρχει, ζητήθηκε εκ των υστέρων. Εκδόθηκε προσωρινή αλλά η ημερομηνία οριστικοποίησης, εξ όσων έχω πληροφορηθεί, παρήλθε χωρίς να γίνει η σχετική αίτηση. Οριοθέτηση του ποταμού δεν υπάρχει, αλλά μια βεβαίωση της ΔΕΥΑΚ ότι δεν έχει… πλημμυρίσει για πολλές δεκαετίες και μια βεβαίωση “τεχνικής οριοθέτησης”, η οποία είχε γίνει όταν κατασκευάστηκε το έργο διευθέτησης του Νέδοντα και φυσικά δεν είναι ίδια με αυτήν που ζητείται πλέον σε τέτοιες περιπτώσεις. Περιορισμένη η πρόσβαση (δεκτές φυσικά οι τεκμηριωμένες απαντήσεις), περιορισμένες και οι πληροφορίες, αλλά έγραφα το 2021 σε αυτήν εδώ τη στήλη: “Στο περίφημο “ανοιχτό θέατρο”, για την κατασκευή του οποίου παραβιάστηκαν τα πάντα με την ανοχή των πάντων, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα σχέδια εκείνων που συνέλαβαν την ιδέα. Και εκείνων που συνέπραξαν σε αυτό με τη συμμετοχή ή τη σιωπή τους. Μέσα στην κοίτη του Νέδοντα και χωρίς τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, άρχισε πριν από χρόνια να χτίζεται το θέατρο… των ονείρων. Και σήμερα αποτελεί έναν χώρο στην είσοδο της πόλης, ο οποίος δίνει την εικόνα πλήρους εγκατάλειψης. Κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την πορεία του έργου παρά τα χρήματα που έχουν πέσει και τις κατά καιρούς διακηρύξεις γύρω από τη σημασία του”.

Ολα έγιναν “για να μην χαθεί το έργο” που όπως αποδείχθηκε δεν είχε μελετηθεί, οι περισσότεροι σιώπησαν ή διαφώνησαν… χαλαρά, όταν τέθηκε το ζήτημα το 2019 από την Τόνια Κουζή πλειοψηφία και παράγοντες της μειοψηφίας απαξίωσαν την παρέμβαση, ενώ κάποιοι προχώρησαν σε ανοίκειες επιθέσεις. Κανένας δεν απάντησε στις καταγγελίες, κανένας δεν σκέφτηκε να αναζητήσει τους φακέλους για να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει -βλέπετε η “δημοκρατία” συρρικνώνεται στην έννοια της “πλειοψηφίας” και όποιος την έχει μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Η ζωή και η εξέλιξη δικαίωσαν εκείνους που αντιδρούσαν, 4 χρόνια τώρα… δεν χάθηκαν οι χρηματοδοτήσεις, χάθηκε όμως η “μπάλα” στη διαχείριση ενός έργου που διεκδικεί τον χαρακτηρισμό της “αποτυχίας”. Στον σχεδιασμό, στη χρηματοδότηση, στην υλοποίηση. Δεν τρέχει τίποτε όμως, όταν (και αν φυσικά) τελειώσει το έργο όλοι θα σπεύσουν για φωτογραφίες και τα όσα σοβαρά συνέβησαν “περασμένα ξεχασμένα”. Δυστυχώς έτσι πορευόμαστε, γιατί απλώς “επιτρέπεται” από θεσμούς και πολίτες...