Η φωτογραφία συνοδευόταν και από το δικό του σχόλιο:
«Πόσο μπροστά είναι η πόλη μας...
Ναι. Είναι γεγονός, ράμπες και για αυτοκίνητα στην πόλη μας. Κακώς που δεν ανέβηκε να παρκάρει στο πεζοδρόμιο. Αλλη μια εικόνα από αυτές που οι περισσότεροι βλέπουμε και ζούμε καθημερινά. Ράμπες κλεισμένες, θέσεις στάθμευσης κατειλημμένες. Κάποιοι κάτι παθαίνουν, τρελαίνονται, σεληνιάζονται, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Η τιμωρία σε τέτοιες περιπτώσεις, εκτός από ό,τι επιβάλλει ο νόμος, για εμένα, είναι ο/η παραβάτης να κάθεται στο αναπηρικό αμαξίδιο και να μας δείχνει τον τρόπο ή την λύση στο να ανέβει ή να κατέβει από το πεζοδρόμιο, να μας δείξει τις αντοχές του. Κυρίες και κύριοι, ένα ΑμεΑ ζητάει τον σεβασμό και τα αυτονόητα, τίποτα περισσότερο. Λες και μια θέση στάθμευσης, μια ράμπα, ένας αθλητικός χώρος, έχει μέλι. Και όλα αυτά σε μια εποχή που λέμε όλοι ότι αλλάζουμε».
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό βεβαίως, ο Γιώργος και πολλοί ακόμη Καλαματιανοί είναι αντιμέτωποι καθημερινά με το ίδιο πρόβλημα. Οταν αγανακτούν και πολίτες οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα γιατί ταλαιπωρούνται να συνεχίσουν το δρόμο τους στο πεζοδρόμιο, μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που δεν έχει άλλες επιλογές στη διαδρομή του. Οταν κάποιοι σαλτάρουν γιατί γυρίζουν διαρκώς στο κέντρο για παράδειγμα για να ανακαλύψουν μια θέση στάθμευσης, μπορούμε να καταλάβουμε τις τρομακτικές δυσκολίες των ανθρώπων με αναπηρία που διαπιστώνουν ότι οι ελάχιστες θέσεις τους έχουν καταληφθεί από όποιον προλαβαίνει.
Πρόκειται για βαθιά αντικοινωνική στάση η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με ζητήματα αγωγής. Η "αγωγή" δεν είναι κάτι που διδάσκεται από την έδρα αλλά κατά βάση διαμορφώνεται από τις κοινωνικές συνθήκες, τους κανόνες που έχει θέσει η Πολιτεία και την αντίληψη για τη σημασία που έχει η τήρησή τους. Εκείνο που μένει για άμεση εφαρμογή από μια τέτοια εκτίμηση είναι η θέσπιση και εφαρμογή των κανόνων. Τυπικά κανόνες υπάρχουν αλλά δυστυχώς είναι πολλοί εκείνοι που δεν τους σέβονται και δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικά για να τους ελέγξει. Στο θυμό του ο Γιώργος θέτει ως τιμωρία αυτό που βιώνει ο ίδιος όταν έρχεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα. Και επειδή αυτό έχει ηθική διάσταση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το… κατσαβίδι και την πολύμηνη αφαίρεση της πινακίδας. Δεν είμαι οπαδός της τιμωρητικής λογικής ως μέσου κοινωνικού σωφρονισμού. Πλην όμως θεωρώ ότι σε περιπτώσεις όπως αυτή στις οποίες καταπατούνται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά το θεμελιακό της ελευθερίας στην κίνηση, θα πρέπει να εξαντλούνται όλα τα περιθώρια αυστηρότητας. Η νομοθεσία ασφαλώς δεν είναι στη δικαιοδοσία του δήμου, είναι όμως στην υποχρέωσή του να επιδιώξει με κάθε μέσο την τήρηση των κανόνων. Είτε με τεχνικούς τρόπους παρεμπόδισης της στάθμευσης, είτε με διαρκή εκκαθαριστική επιχείρηση στα σημεία που δικαιούνται να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα οι συμπολίτες μας (και οι επισκέπτες), οι οποίοι θα πρέπει να απολαμβάνουν τα δικαιώματα όλων, με πρώτο το δικαίωμα της ζωής στο ρυθμό της πόλης και των καθημερινών αναγκών τους.
Ηλίας Μπιτσάνης
