Μέχρι τις εκλογές μένουν 3 μήνες πλέον, και ως εκ τούτου όλοι σκέφτονται πονηρά. Η διαμάχη όμως από μόνη της αναδεικνύει και το ουσιαστικό πρόβλημα: Οταν κατά το μάλλον ή ήττον οι ασφαλτοστρώσεις ακόμη και σήμερα μπορεί να φέρνουν ψήφους σε ένα δήμαρχο, το συμπέρασμα είναι πως το ρολόι του χρόνου έχει κολλήσει σε προηγούμενες δεκαετίες.
Οι δημοτικοί άρχοντες θα έπρεπε να ασχολούνται κατ’ αρχάς με το αυτονόητο και ασφαλώς στη σφαίρα αυτού ανήκει και η συντήρηση του οδικού δικτύου. Αν όμως το αυτονόητο θεωρείται κατόρθωμα, τότε η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη από όσο τη φαντάζεται κάποιος.
Για να πιάσουμε και την ουσία της υπόθεσης, οι δρόμοι της Καλαμάτας βρίσκονται σε κακή κατάσταση ως αποτέλεσμα μια λανθασμένης πολιτικής που εφαρμόζεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι μετά το σεισμό και με το πλήθος των επεμβάσεων και την καταπόνηση των οδοστρωμάτων, οι δρόμοι της πόλης διαλύθηκαν και "σάπισαν". Οι αλόγιστες και απρογραμμάτιστες επεμβάσεις διαφόρων (πάλαι ποτέ) οργανισμών κοινής ωφελείας έκαναν τα πράγματα ακόμη χειρότερα, βοηθούντος και του νομικού πλαισίου το οποίο μεταφράζει το... παράχωμα του ορύγματος σε αποκατάσταση της βλάβης. Απέναντι στην κατάσταση που διαμορφώθηκε, ακολουθήθηκε η μέθοδος των περιστασιακών επεμβάσεων με μπαλώματα σε δρόμους και λακκούβες. Στη συνέχεια άρχισε η διασπορά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για το σγάρλισμα του οδοστρώματος και την επίστρωση με νέο τάπητα, "έτσι χωρίς πρόγραμμα" και συνολικό σχέδιο. Πλην όμως οι ανασκαφές δεν έχουν τελειωμό κι έτσι σε λίγο οι "ανακατασκευασμένοι" δρόμοι γέμισαν πάλι μπαλώματα.
Παρά το οφθαλμοφανές του πράγματος οι δημοτικές αρχές συνέχισαν τη μέθοδο των ασφαλτοστρώσεων με συνεχείς επιστρώσεις που έχουν ως αποτέλεσμα σε ορισμένα σημεία πλέον το οδόστρωμα να φθάσει πάνω από το ύψος του πεζοδρομίου και σε άλλα να δημιουργηθούν ορύγματα τις "ραφές" των δρόμων λόγω υψομετρικής διαφοράς.
Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα πλέον, είναι άγνωστο αν μπορούν να γίνουν ριζικές και οριστικές παρεμβάσεις. Γιατί από τη μια πλευρά χρειάζεται πραγματικό ξήλωμα των επιστρώσεων έτσι ώστε να αποκατασταθούν όσο είναι δυνατόν τα πάσης φύσεως προβλήματα που εμφανίζονται και να "πατήσουν" στέρεα οι ασφαλτοστρώσειες. Και από την άλλη, πριν ξεκινήσει αυτή η διαδικασία θα πρέπει να έχει λυθεί οριστικά το πρόβλημα των δικτύων για να μην γίνει πάλι καμία παρέμβαση στο οδόστρωμα. Πράγμα που σημαίνει ότι των ασφαλτοστρώσεων θα πρέπει να προηγηθεί τουλάχιστον η ανακατασκευή του δικτύου όμβριων της πόλης. Ενός δικτύου γερασμένου, που αδυνατεί να επιτελέσει την αποστολή του σε μια πόλη όπου τα ρέματα έχουν γίνει δρόμοι οι οποίοι με την παραμικρή βροχή γίνονται ποτάμια και απειλούν με πλημμύρες τα χαμηλότερα σημεία.
Πρόκειται για μια υπόθεση ξεχασμένη, που αχρηστεύει στην πράξη τα προγράμματα ασφαλτοστρώσεων καθώς αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αρχίσουν ανασκαφές. Σε αυτή την προβληματική θα πρέπει να συμπληρώσουμε το πλήθος των οργανισμών που ανασκάπτουν συστηματικά τους δρόμους και θα πρέπει να υπάρχει ένα σαφές και δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα, εγκεκριμένο από το δήμο. Χωρίς την προϋπόθεση της ολοκλήρωσης των δικτύων (παλαιών και νέων) κάθε ασφαλτόστρωση είναι για εκλογική και χρηματοδοτική κατανάλωση.
Ηλίας Μπιτσάνης
