Η πλημμύρα στον κάμπο και οι υπερχειλίσεις σε διάφορα σημεία ανέδειξαν την αδιαφορία των αρμοδίων κάθε επιπέδου, ακόμη και για την ασφάλεια πολιτών κι εγκαταστάσεων. Μετά από τόσες ημέρες κανένας δεν έχει αναλάβει ουσιαστικά πρωτοβουλία, και η απροθυμία δεν είναι άσχετη και με τις... παρενέργειες του σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας, ακόμη και αν βρεθούν χρήματα. Γιατί η κατασκευή των έργων προϋποθέτει οριοθέτηση του ποταμού - και μπορούμε να υποπτευόμαστε ότι κάτι τέτοιο σημαίνει αποβολή εκείνων που έχουν βάλει πόδι σε παρόχθιες εκτάσεις, ή τέλος πάντων μια διαδικασία σύγκρουσης με ιδιοκτήτες.
Είναι κάτι ανάλογο με τη βάναυση ρύπανση του ποταμού για την οποία όλοι κάνουν το κορόιδο, ενώ δεν είναι και τόσο δύσκολο να εντοπιστούν τα αίτια της ρύπανσης και οι ρυπαντές. Σε σημείωμα της στήλης πριν από 2 και πλέον χρόνια, με αφορμή την εικόνα που παρουσίαζε το ποτάμι και τη σπουδή του Δήμου Μεσσήνης να καθαρίσει για την τελετή αγιασμού των υδάτων, έγραφα μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Τόσο ο Δήμος Μεσσήνης όσο και ο Δήμος Καλαμάτας οφείλουν να προχωρήσουν στους αναγκαίους ελέγχους, να αντιμετωπίσουν με αυστηρότητα τις παραβάσεις και να απαγορεύσουν τη διάθεση οποιουδήποτε αποβλήτου στο ποτάμι. Και ταυτοχρόνως να συνεργαστούν έτσι ώστε να γίνουν οι αναγκαίοι καθαρισμοί, για να εκλείψουν οι αυτοσχέδιοι σκουπιδότοποι και άλλες παρεμβάσεις που αλλοιώνουν το φυσικό τοπίο και δημιουργούν αποκρουστικές εικόνες. Αναφερόμαστε στη συνεργασία αυτών των δύο δήμων καθώς το μεγαλύτερο μέρος του ποταμού βρίσκεται στην εδαφική τους περιφέρεια. Ομως σε αυτόν καταλήγουν και άλλοι ποταμοί, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρχει μια ευρύτατη συνεργασία έτσι ώστε να αποκλεισθεί κάθε ενδεχόμενο ρύπανσης, με τη δημιουργία κατάλληλων μηχανισμών ελέγχου και τη διενέργεια συνεχών μετρήσεων προκειμένου να διαπιστωθούν οι παραβάσεις.
Ολα αυτά θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα σχέδιο αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος που έχει καταστραφεί, έτσι ώστε ο ποταμός να γίνει πάλι πηγή ζωής και η παραποτάμια περιοχή να αναδειχθεί σε τόπο αναψυχής και πόλο έλξης ντόπιων και ξένων».
Εννοείται βέβαια πως κανένας δεν ασχολήθηκε με τα ζητήματα αυτά· και μετά από 1,5 χρόνο, ο καθηγητής του ΕΜΠ Κ. Μωραΐτης δήλωνε ότι «ο Πάμισος είναι ένας σημαντικός βιότοπος που μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης τουριστών και ακαδημαϊκής δραστηριότητας». Χαρές και πανηγύρια οι παράγοντες, αλλά όταν... έσβησαν τα φώτα επέστρεψαν στην αδιαφορία τους, ικανοποιημένοι προφανώς που αναγνωρίζονται και... επιστημονικώς οι δυνατότητες του τόπου. Τις οποίες οι ίδιοι φροντίζουν να κρατούν θαμμένες προτάσσοντας άλλες δραστηριότητες, οι οποίες αφενός θαμπώνουν τους "ιθαγενείς" και αφετέρου είναι εύκολες: χωματουργικά, πλακάκια, σωλήνες και ό,τι άλλο επιτρέπουν τόσο οι χρηματοδοτήσεις όσο και εκείνοι που κρατάνε το μαχαίρι της κατανομής.
Ολα αυτά φυσικά θα μπορούσαν να τα κάνουν μόνοι τους και καλύτερα οι υπάλληλοι των δήμων. Οι δημοτικοί άρχοντες είναι για εκείνα που έχουν πολιτικό κόστος, κόπο και προοπτική. Αλλά θα πρέπει και να το αποδεικνύουν.

Ηλίας Μπιτσάνης