Oπως αναφέρει «η επιβάρυνση αυτών των κτηρίων με ΕΝΦΙΑ θα οδηγήσει στην πλήρη εγκατάλειψη και ως εκ τούτου στην κατάρρευση πολλών κτηρίων, με αποτέλεσμα ανεπανόρθωτο στη φυσιογνωμία της πόλης».
Στην ίδια επιστολή ο κ. Κωστούρος τονίζει ότι «πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχει νομοθετικό κενό στο Προεδρικό Διάταγμα που προβλέπεται στο νόμο "Για την προστασία των αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής κληρονομιάς", για την θεσμοθέτηση επιχορηγήσεων, οικονομικών ενισχύσεων και φορολογικών κινήτρων υπέρ των ιδιοκτητών οι οποίοι συντηρούν κατ' επιταγή της Πολιτείας την αρχιτεκτονική κληρονομιά της χώρας μας, σε πλήρη αντίθεση με τα προβλεπόμενα στη Σύμβαση της Γρανάδας, για την υποχρέωση κάθε κράτους-μέλους του Συμβουλίου της Ευρώπης να εφαρμόζει μέτρα οικονομικών ενισχύσεων και φορολογικών κινήτρων υπέρ των ιδιοκτητών αυτών, όπως ισχύουν στα υπόλοιπα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Δεν ζητάμε απλώς την απαλλαγή των κτηρίων αυτών από επιπλέον φορολογικές επιβαρύνσεις, αλλά και την διάθεση πόρων ώστε επιτέλους να συντηρηθούν σωστά και να ενταχθούν στην σύγχρονη οικονομική και κοινωνική ζωή».
Πρόκειται για μια επιστολή η οποία επαναφέρει στο προσκήνιο με διαφορετικό τρόπο την υπόθεση των διατηρητέων. Και θέτει το αίτημα όχι απλώς της απαλλαγής από τον ΕΝΦΙΑ, αλλά τη διάθεση πόρων προκειμένου να διασωθούν τελικά τα κτήρια αυτά που απαιτούν υψηλό κόστος για τη συντήρηση αλλά πολύ περισσότερο για την ανακατασκευή.
Μια επιστολή βεβαίως δεν λύνει το πρόβλημα, πολύ περισσότερο καθώς μπορεί απλώς να αποτελεί ένα ακόμη από τα επικοινωνιακά κόλπα των τοπικών παραγόντων. Το ζήτημα όμως είναι πως από το Δήμο Καλαμάτας… ούτε φωνή, ούτε ακρόαση εδώ και χρόνια για την υπόθεση των διατηρητέων κτηρίων. Ούτε μια επιστολή "για τα μάτια του κόσμου" καθώς στην πόλη υπάρχουν δεκάδες κτήρια τα οποία περιμένουν τη φροντίδα της Πολιτείας προκειμένου να σταθούν όρθια καθώς αργά ή γρήγορα θα φθάσουν σε κατάσταση κατάρρευσης. Δεν γνωρίζουμε αν από το δήμο περιμένουν μια τέτοια εξέλιξη για να αρχίσουν πάλι τα αιτήματα κατεδάφισης για λόγους προστασίας της ζωής των ανθρώπων και να ξεμπλέξουν με την μεγάλη αυτή εκκρεμότητα από την εποχή των σεισμών. Εκείνο που γνωρίζουμε όμως είναι πως τα διατηρητέα αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο της πολιτιστικής κληρονομιάς, στοιχείο ταυτότητας κάθε ευρωπαϊκής πόλης και αρχιτεκτονική ιστορία που προστατεύεται με κάθε τρόπο σε άλλες χώρες.
Οφείλουν κατά συνέπεια οι δήμαρχοι να κάνουν την υπόθεση των διατηρητέων, υπόθεση των συλλογικών τους οργάνων. Ξεκινώντας από την Περιφερειακή Ενωση Δήμων Πελοποννήσου, οφείλουν να απαιτήσουν τη χρηματοδότηση προγραμμάτων αποκατάστασης των διατηρητέων είτε από το ΕΣΠΑ, είτε από άλλα ευρωπαϊκά προγράμματα. Οφείλουν να συνεργαστούν με άλλους ενδιαφερόμενους, το Σύλλογο Ιδιοκτητών Διατηρητέων Κτηρίων που έχει ανασυσταθεί και το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων που έχει και θεσμικό ρόλο, έτσι ώστε να αναδειχθεί το μέγεθος του προβλήματος και η ανάγκη να δοθούν λύσεις.
Ηλίας Μπιτσάνης
