Η σκέψη ξεκινούσε από το καταπράσινο Πάρκο Σιδηροδρόμων και είχε να κάνει με δύο πράγματα: Από τη μια πλευρά με την προστασία των πολιτών από τον πυρωμένο ήλιο και από την άλλη με την αύξηση του πρασίνου στο κέντρο της πόλης. Και η πρόταση να κατασκευαστεί μια αλέα από κατάλληλα για ίσκιο και δροσιά δέντρα, η οποία θα ξεκινούσε από το πάρκο και θα έφθανε (τουλάχιστον) μέχρι την βόρεια πλευρά της πλατείας. Αν σκεφθεί κανένας ότι η πρόταση διατυπωνόταν πριν ακόμη φυτευτούν στο Διοικητήριο τα πλατάνια και προσέξει πώς είναι σήμερα και πόση δροσιά προσφέρουν, μπορεί να καταλάβει τι θα μπορούσε να έχει αλλάξει και μάλιστα με ελάχιστο κόστος.
Οι επιλογές ήταν ακριβώς οι αντίθετες. Οχι μόνο δεν αναζητήθηκαν λύσεις που θα προσφέρουν δροσιά και πράσινες ανάσες, αλλά ακόμη και εκεί που υπήρχε δυνατότητα να γίνουν σημαντικές παρεμβάσεις επιλέχθηκαν λύσεις προσαρμοσμένες στη λογική της πλακόστρωσης και των τραπεζοκαθισμάτων. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης μάλιστα είναι το γεγονός ότι τα πλατάνια αντί να φυτευτούν στην πλατεία έτσι ώστε ανεμπόδιστα να αναπτυχθούν και να προσφέρουν ίσκιο και δροσιά, φυτεύτηκαν στο ανατολικό πεζοδρόμιο δίπλα στις πολυκατοικίες. Και δεν θα προξενήσει καμία εντύπωση αν μετά από μερικά χρόνια ξηλωθεί το πεζοδρόμιο για να μεταφυτευτούν τα πλατάνια που αργά ή γρήγορα θα θεριέψουν και η συνύπαρξη θα γίνει δύσκολη.
Η λαϊκή σοφία βεβαίως προειδοποιεί ότι "απίδια φαγωμένα, κάτσε μέτρα τις ουρές τους". Τεράστια ποσά δαπανήθηκαν για ουσιαστικά "φαλακρές" αναπλάσεις και βεβαίως κανένας δεν διανοείται στις σημερινές συνθήκες να ξηλώσει κάποιο από τα έργα για να… πρασινίσει ο τόπος. Ομως οι δημοτικοί άρχοντες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη σημασία που έχει μια έρευνα την οποία πραγματοποίησε σε ευρωπαϊκές πόλεις η Eurostat όταν αναζητούσε το προφίλ τους και είχε συμπεριλάβει την Καλαμάτα. Τότε στην κατηγορία "πράσινοι χώροι στους οποίους το κοινό έχει πρόσβαση" έδινε… μηδέν τετραγωνικά ανά άτομο. Και εδώ που τα λέμε αν το σκεφθεί κάποιος λογικά, στον αστικό ιστό που τσιμεντοποιείται και επεκτείνεται, η μοναδική περιοχή οργανωμένου πρασίνου στην οποία έχουν πρόσβαση οι πολίτες είναι το Πάρκο Σιδηροδρόμων. Κάπου 40 στρέμματα για 60.000 (τουλάχιστον) ανθρώπους είναι λιγότερο από ένα τετραγωνικό ανά άτομο. Και μάλιστα συγκεντρωμένο σε ένα σημείο, γεγονός που έχει ιδιαίτερη σημασία για την ποιότητα ζωής στην πόλη με βάση και τους δείκτες σχετικά με το αστικό περιβάλλον.
Μπορεί αυτό να φαντάζει δευτερεύον ζήτημα για πολλούς και ειδικά σε τέτοιες εποχές. Στην πραγματικότητα όμως αφορά μια σημαντική πτυχή της ζωής στην πόλη, ενώ από την άλλη πλευρά σχεδιάζονται και άλλες αναπλάσεις. Το κεφάλαιο "πράσινο" (και μάλιστα υψηλό πράσινο) θα πρέπει να μπει για τα καλά στη λογική των επεμβάσεων σε όλο το μήκος και το πλάτος της πόλης. Κάτι τέτοιο ασφαλώς και είναι εφικτό, αρκεί να υιοθετηθεί ως λογική από τους δημοτικούς παράγοντες. Το πώς θα γίνει κάθε φορά φυσικά είναι θέμα των ειδικών και αποτέλεσμα επιστημονικών συνεργειών στη φάση της μελέτης των παρεμβάσεων.
Υ. Γ: Δεν γνωρίζω ποιος είχε την ιδέα, αλλά η είσοδος του πάρκου θυμίζει πλέον αμερικάνικο ράντσο...

Ηλίας Μπιτσάνης