«Δεν έχει φώτα με νέον, δεν διαφημίζει εντυπωσιακές προσφορές, αλλά αποπνέει μια αίσθηση μπακάλικου εποχής. Και το σημαντικότερο, τα προϊόντα του δεν έχουν συσκευασία», γράφει η Figaro.
Απόσπασμα από ρεπορτάζ σε ιστοσελίδα αθηναϊκής εφημερίδας, στο οποίο αναφέρεται ακόμη ότι η υπεύθυνη του καταστήματος τονίζει πως «στη Γερμανία κάθε πολίτης "παράγει" κατά μέσον όρο 250 κιλά σκουπίδια συσκευασιών κάθε χρόνο». Και σημειώνει ότι στα σούπερ μάρκετ «οι συσκευασίες ζυγίζονται κι αυτές και υπολογίζονται στις τιμές των προϊόντων. Διότι περίπου το 20% της τιμής πώλησης ενός προϊόντος αντιστοιχεί στη συσκευασία και στο μάρκετινγκ για την προώθησή του».
Οι πελάτες του μικρού σούπερ μάρκετ φέρνουν μαζί τους ταπεράκια, βάζα και μπουκάλια, τα οποία μάλιστα ζυγίζουν προτού τα γεμίσουν με ρύζι, δημητριακά ή ελαιόλαδο για να βγάλουν το απόβαρο και να πληρώσουν την ακριβή ποσότητα του προϊόντος που ψωνίζουν. Και όταν τελειώνουν τα βάζουν στο διχτάκι που φέρνουν από το σπίτι, κάτι που συμβαίνει γενικά και σε άλλα μικρά ή μεγάλα σούπερ μάρκετ, τα οποία χρεώνουν την πλαστική σακούλα για να αποτρέψουν τη συσσώρευση σκουπιδιών από συσκευασίες.
Το όφελος από μια τέτοια διαδικασία είναι προφανές: Δραστικός περιορισμός των σκουπιδιών από συσκευασίες και οικονομία τόσο από το καθαρό του βάρους όσο και από την αγορά των ποσοτήτων που είναι αναγκαίες για τον οικιακό σχεδιασμό.
Και ερχόμαστε τώρα να συγκρίνουμε το μοντέλο στη διαχείριση των σκουπιδιών που επιχειρούν να επιβάλουν στην περιοχή μας, με την ένθερμη υποστήριξη των περιφερειακών παραγόντων, τη σιωπή των δημοτικών αρχόντων (με εξαίρεση το Δήμαρχο Καλαμάτας Παν. Νίκα) και την εκμετάλλευση τόσο της καταναλωτικής νοοτροπίας όσο και της αδιαφορίας των πολιτών. Ενα μοντέλο που υποχρεώνει τους δήμους σε βάθος 30 χρόνων να παραδίδουν συγκεκριμένη ποσότητα σκουπιδιών και, αν δεν την παραδώσουν, να πληρώνουν σε… χρήμα το έλλειμμα από την ποσότητα που έχει επιβληθεί, έτσι ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη!
Η σύγκριση δεν έχει μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά και ουσιαστική σημασία για τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης των ανθρώπων με τα σκουπίδια τους, ακόμη και εξ ανάγκης. Υπάρχει ένας τρόπος αντίστασης στα σχέδια των κερδοσκόπων που προσπαθούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη μας: Στο κερδοσκοπικό μοντέλο του Φούχτελ να αντιπαραθέσουμε το "οικολογικό" μοντέλο του Κρόιτσμπεργκ. Να περιορίσουμε στο μέγιστο βαθμό την παραγωγή σκουπιδιών ξεκινώντας από τις συσκευασίες και φθάνοντας μέχρι τα υπόλοιπα των φαγητών. Και να απαιτήσουμε από τους δήμους να διαμηνύσουν στην Περιφέρεια ότι, αν επιμείνει και προχωρήσει στην υλοποίηση του σχεδίου, θα προσφύγουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και δεν θα πληρώσουν ούτε ένα ευρώ "εικονικά σκουπίδια". Πρόκειται για κάτι που θα έπρεπε να έχουν κάνει ήδη από καιρό, για να προστατεύσουν τους πολίτες από την κερδοσκοπία εκείνων που ανακάλυψαν χρυσάφι στη διαχείριση των σκουπιδιών και τη σιγουριά του κέρδους με την υπογραφή εκείνων που διαφεντεύουν τις τύχες του τόπου.

Ηλίας Μπιτσάνης