Με την ευκαιρία να μετακινηθούμε λίγο πιο πάνω σε μια άλλη στροφή, αυτή της παράκαμψης της Λεΐκων προκειμένου να κατασκευαστεί η γέφυρα του περιφερειακού δρόμου. Με την πλήρη εγκατάλειψη του έργου από το «Μορέα» έχει εγκαταλειφθεί και η περιοχή. Με αποτέλεσμα να έχει σηκωθεί ένα μπόι το κλαρί δίπλα από το δρόμο και να έχει περιοριστεί επικίνδυνα η ορατότητα από διάφορα σημεία, καθώς μάλιστα εκεί «εκβάλλει» και ένας μικρός δρόμος που οδηγεί στο Ξηροκάμπι. Η ανάγκη να μπει χορτοκοπτικό είναι άμεση, η δουλειά μπορεί να γίνει σε λίγη ώρα και να αποφευχθούν ατυχήματα που είναι πολύ πιθανόν να συμβούν με τη σημερινή κατάσταση. Εκ παραλλήλου θα αποκλειστεί και το ενδεχόμενο πυρκαγιάς, καθώς το κλαρί έχει γίνει πλέον εύφλεκτη ύλη κι ένα τσιγάρο ή ένα πεταμένο γυαλί μπορεί να βάλουν μπουρλότο. Και κάτι ακόμη, αν κάποιος αρμόδιος του δήμου κάνει τον κόπο να φτάσει μέχρι τον κόμβο: Τόσο στη στροφή προς τα Λέικα όσο και στο στροφή προς το Ξηροκάμπι χρειάζονται μερικά τετραγωνικά άσφαλτος για να εξομαλυνθεί το οδόστρωμα από τις νεροφαγιές και την αδιαφορία. Μικρά προβλήματα, ελάχιστο κόστος αντιμετώπισης, σημαντική διευκόλυνση του πολίτη. Και στα ζητήματα καθημερινότητας κρίνεται εν πολλοίς η δημοτική δραστηριότητα. 

Μιας και γράψαμε και για τον κίνδυνο πυρκαγιάς, να επανέλθουμε σε κάτι το οποίο επίσης επί χρόνια αποτελεί αντικείμενο επίμονου σχολιασμού. Πρόκειται για τον καθαρισμό των οικοπέδων και των κτημάτων μέσα ή δίπλα από οικισμούς, που αποτελούν διαρκή κίνδυνο δημιουργίας σοβαρών προβλημάτων. Η φετινή χρονιά είναι ακόμη πιο δύσκολη γιατί με τις βροχές θέριεψαν τα χορτάρια και η εύφλεκτη ύλη έχει πολλαπλασιαστεί. Μπορεί ακόμη να μην έχουν σφίξει οι ζέστες, όμως και αυτό θα γίνει αλλά και τα χορτάρια λόγω εποχής έχουν ξεραθεί. Είναι απολύτως επιβεβλημένο οι δήμοι να υπενθυμίσουν στους πολίτες την υποχρέωση που έχουν, ενημερώνοντας κατά το δυνατόν και προσωπικά τους ιδιοκτήτες για την ευθύνη τους. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις λόγω της επικινδυνότητας της κατάστασης θα πρέπει οι ίδιοι οι δήμοι να πάρουν πρωτοβουλίες καθαρισμών, αν δεν το κάνουν (για οποιονδήποτε λόγο) άμεσα οι πολίτες. Υπηρεσίες έχουν, τοπικά συμβούλια υπάρχουν (τυπικά τουλάχιστον), ο εντοπισμός των πολύ επικίνδυνων σημείων δεν είναι και τόσο δύσκολη υπόθεση. Το κόστος δεν είναι απαγορευτικό και φυσικά κατά το νόμο καταλογίζεται σε βάρος του υπόχρεου που αμελεί. Μετά από τόσα χρόνια στην εφημερίδα και την αυτοδιοίκηση, η απορία μου παραμένει αναπάντητη: Εχει εφαρμοστεί ποτέ αυστηρά αυτή η διαδικασία που προβλέπεται ρητά από το νόμο;

Μιας και διατυπώνουμε τέτοιες απορίες, θυμήθηκα και μια άλλη: Οταν οι πυροσβεστικές υπηρεσίες κάνουν μια έκθεση για την κατάσταση στην οποία βρήκαν τις χωματερές, τι γίνεται στη συνέχεια; Τη θυμήθηκα γιατί πριν από λίγο καιρό η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά στη Μεσσηνία εκδηλώθηκε σε σκουπιδότοπο. Πάντα κατά την ειδησεογραφία «από άγνωστη αιτία», μια φράση κλισέ που «κλείνει» ουσιαστικά την υπόθεση των ευθυνών. Εννοείται ότι δεν είναι δουλειά των μέσων ενημέρωσης να δημιουργήσουν... ανακριτικό για να μάθουν τα αίτια, αλλά όταν υπηρεσιακά κλείνει το θέμα εκεί, η έκφραση θα συνοδεύει πάντα τις ανάλογες υποθέσεις. Είχαμε λοιπόν την άνοιξη την περίφημη έκθεση της Πυροσβεστικής η οποία έλεγε να κάνουμε. ευχέλαιο με την κατάσταση που βρίσκονταν (για μια ακόμη χρονιά) οι χωματερές στη Μεσσηνία. Με διαβαθμίσεις και διαφορετικές ελλείψεις ανά περίπτωση, υπάρχουν ζητήματα φύλαξης, περίφραξης, αντιπυρικών ζωνών, μέσων πυρόσβεσης και πάει λέγοντας. Ερώτημα προς κάθε αρμόδιο και υπεύθυνο: Αυτή τη στιγμή ποια είναι η κατάσταση και ποια από τα προβλήματα που είχαν εντοπίσει οι αυτοψίες έχουν λυθεί; Ρητορικά τα ερωτήματα, αν πάρει κανένας υπόψη του τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι δυνατόν όμως να συνεχίζεται η αντιμετώπιση ενός σοβαρού θέματος με τον ίδιο τρόπο;

Τώρα θα μου πείτε, σιγά μην είναι το μοναδικό πρόβλημα αυτό, που αντιμετωπίζεται με αδιαφορία. Εδώ σε πολλά σημεία μέσα στην πόλη ο κόσμος δεν μπορεί να περπατήσει στα πεζοδρόμια και κόβει καταμεσής του δρόμου, χωρίς να γίνεται η παραμικρή προσπάθεια να αντιμετωπισθεί η κατάσταση αυτή. Προχθές ένα ζευγάρι ηλικιωμένων -όπως και όλοι οι άλλοι πεζοί- περπατούσε στο οδόστρωμα της Αύρας ανάμεσα σε παρκαρισμένα και κινούμενα αυτοκίνητα, σε ένα κυκλοφοριακό πανδαιμόνιο λόγω γειτνίασης με τη θάλασσα. Η γυναίκα, απευθυνόμενη στον άντρα, του έλεγε θυμωμένα: «Δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, και όπου υπάρχουν τα έχουν καβαλήσει τα αυτοκίνητα!». Κάπως έτσι έχει η κατάσταση σε έναν δρόμο που χρησιμοποιείται από αμέτρητους ανθρώπους, οι οποίοι δεν διαθέτουν τη δική τους ζώνη. «Θύτες» και «θύματα» βεβαίως, αφού πολλοί παρκάρουν το αυτοκίνητο νομίμως και, όταν ο διαθέσιμος χώρος γεμίσει, υποχρεώνονται να περπατούν στο δρόμο για να φτάσουν στο δικό τους. Ηλικιωμένοι, παιδιά, μωρά με καροτσάκια, άνθρωποι με αναπηρία, κάνουν παρέλαση στο οδόστρωμα. Για ποιο λόγο, μπορεί να το καταλάβει ο καθένας, όταν διαπιστώσει ότι στη μια πλευρά (ανατολικά) δεν έχει πεζοδρόμια, ενώ στην άλλη (δυτικά) είναι στενά και γεμάτα παγίδες που απαγορεύουν την κίνηση σε αυτά. Εχει αναζητήσει ποτέ κανένας λύση σε αυτό το πρόβλημα;