Ασφαλώς δεν είναι τυχαίες αυτές οι συχνές αναφορές στον αγροτικό τομέα και στο βάθος κρύβουν μια μεγάλη αλήθεια: Μετά από χρόνια περιφρόνησης οι πολιτικοί που υποστήριξαν με κάθε τρόπο τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας και πρόβαλαν τον τουρισμό και την κατανάλωση ως "μοναδική αξία", συνειδητοποιούν ότι ουσιαστικά μόνον η γεωργία παράγει. Η περιφρόνηση και απαξίωση της γεωργίας φαίνεται από στοιχεία τα οποία δημοσιοποιήθηκαν προσφάτως, σύμφωνα με τα οποία τα δάνεια που έχουν δοθεί σε μέσα ενημέρωσης είναι διπλάσια αυτών που χορηγήθηκαν για τη χρηματοδότηση του αγροτικού τομέα. Το σύνολο του τραπεζιτικού δανεισμού στον τομέα φθάνει το 1,5 δις ευρώ, ενώ για την αγορά ΙΧ αυτοκινήτων υπολογίζονται στα 5 δις ευρώ.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα μόνον αντίστοιχη με τις εκτιμήσεις των κυβερνητικών παραγόντων δεν είναι:
- Οι ενισχύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης μειώνονται και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα με τη νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική, με βάση την οποία σε πολλές περιπτώσεις θα υπάρχει δραματική περικοπή των επιδοτήσεων ειδικά στην περιοχή μας.
- Οι έμμεσες ενισχύσεις στην αγροτική οικονομία (βασικό εργαλείο παρέμβασης με διάφορες μορφές σε όλες τις χώρες) μειώνονται με τις νέες φορολογικές ρυθμίσεις (επιστροφή ΦΠΑ, πετρέλαιο κλπ).
- Η πιστωτική ασφυξία στην αγορά κάνει όλο και πιο δύσκολη την προμήθεια καλλιεργητικών εφοδίων καθώς οι επιχειρήσεις πιέζονται από τους προμηθευτές για πληρωμή με χρήμα και ταυτοχρόνως προσπαθούν να μειώσουν το ρίσκο της επί πιστώσει πώλησης.
- Η δανειοδότηση των μικρών παραγωγών και ειδικά με ευνοϊκά επιτόκια αποτελεί… μακρινό παρελθόν και ως εκ τούτου όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο η καλλιέργεια.
Αυτά και πολλά ακόμη έρχονται "καπάκι" στα σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί η κρίση σε όλη την ελληνική κοινωνία και οδηγεί τον κόσμο σε απόγνωση. Ενώ στον ορίζοντα φαίνονται καινούργια προβλήματα που έχουν να κάνουν με την φορολογία των αγροτικών ακινήτων, τους περιορισμούς στις αποζημιώσεις και μια σειρά ακόμη ζητήματα που δημιουργούν κατάσταση ασφυξίας. Φυσικά δεν συζητούμε για επενδύσεις από μεσαίους αγρότες ακόμη και όταν τρέχουν προγράμματα που απαιτούν ίδια συμμετοχή, η οποία μπορεί να διασφαλιστεί σε ελάχιστες πλέον περιπτώσεις.
Ολα αυτά είναι λίγο ως πολύ γνωστά στον κόσμο που έχει την ελάχιστη επαφή με το χώρο της γεωργίας αλλά φαίνεται ότι η πολιτική ηγεσία έχει αποκοπεί από την πραγματικότητα και με την πολιτική της οδηγεί τα πράγματα σε πλήρες αδιέξοδο ακόμη και στον αγροτικό τομέα. Η έλλειψη στοιχειώδους σχεδίου κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα και η αμηχανία των κυβερνητικών παραγόντων είναι στην πράξη κάτι παραπάνω από εμφανής. Ανάκαμψη και ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο που διαγράφει σήμερα η μνημονιακή πολιτική. Μια πολιτική που μπορεί να ευνοήσει κάτω από ορισμένους όρους την είσοδο επιχειρηματιών σε κερδοφόρους τομείς όπως είναι οι σύγχρονες καλλιέργειες οπωροκηπευτικών, αλλά σπρώχνει όλο και περισσότερο στο περιθώριο κατά βάση τις μεσαίες εκμεταλλεύσεις στις οποίες το κόστος παραγωγής είναι εξαιρετικά υψηλό.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι πλήθος ανθρώπων που πέφτουν θύματα της κρίσης, θα ήθελαν να επιστρέψουν στο χωριό και τη "μάνα γη" και να δυναμώσουν μια τάση της οποίας τα σημάδια έχουν ήδη φανεί. Αλλοι ως επιλογή και άλλοι ως αναγκαστική κίνηση επιβίωσης. Δεν υπάρχουν όμως οι προϋποθέσεις για να πάρει το φαινόμενο αυτό μαζική έκταση και να αλλάξει τα πράγματα στην ύπαιθρο.
Κανένας δεν μπορεί να υποσχεθεί ότι αύριο το πρωί θα πάρει το μαγικό ραβδάκι και θα αλλάξει την κατάσταση. Κανένας δεν μπορεί να υπόσχεται ότι αυτό θα γίνει με τη συνέχιση της σημερινής πολιτικής που είναι ακριβώς εκείνη η οποία δημιουργεί τα αδιέξοδα. Και τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των αγροτών και τη συνειδητοποίηση της ανάγκης ότι στην κρίση απαιτείται συλλογική απάντηση σε όλα τα επίπεδα. Οι παραγωγοί μπορούν να βρεθούν σε καλύτερη θέση ενώνοντας τις δυνάμεις τους για να εξασφαλίσουν τα μέσα καλλιέργειας, να μειώσουν το κόστος παραγωγής, να διαπραγματευτούν την πώληση του προϊόντος τους και να διεκδικήσουν αλλαγή πορείας για τη γεωργία και τη χώρα. Η πολύμορφη αλληλεγγύη πρέπει να αγκαλιάσει την ελληνική ύπαιθρο και να αποτελέσει παράγοντα αντίστασης στην επιχείρηση κατεδάφισης του κοινωνικού ιστού και δομικό στοιχείο των πολιτικών ανατροπής της λιτότητας.
