Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο βρήκαμε στο agronews.gr ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του καθηγητή Γεωργίου Ζέρβα, προέδρου της Ελληνικής Ζωοτεχνικής Εταιρείας και γραμματέα της Ελληνικής Γεωργικής Ακαδημίας.
Αναφερόμενος στην οικονομική σημασία του τουρισμού ο κ. Ζέρβας παρατηρεί μεταξύ άλλων: «Υπάρχει όμως μία δυσάρεστη διαπίστωση που έχει σχέση με τον τουρισμό και αφορά τη χρησιμοποίηση και προβολή των ελληνικών (τοπικών ή μη) προϊόντων ιδιαίτερα από τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και τα εστιατόρια. Παραγωγοί, επιστήμονες και καταναλωτές πιστεύουμε ότι τα ελληνικά προϊόντα (ζωικής και φυτικής προέλευσης) έχουν ποιοτική υπεροχή έναντι των αντίστοιχων εισαγόμενων λόγω, κυρίως, των οργανοληπτικών τους χαρακτηριστικών […] Αλλωστε και όσοι ξένοι (αλλοδαποί) έχουν την τύχη να δοκιμάσουν αυθεντικά ελληνικά προϊόντα το ομολογούν με ενθουσιασμό. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες παραδοσιακές ταβέρνες, στα μεγάλα εστιατόρια και ξενοδοχεία των τουριστικών περιοχών σπάνια θα συναντήσει αυθεντικά ελληνικά προϊόντα (π.χ. φέτα, γραβιέρα, ελαιόλαδο στη σαλάτα, ελληνικό αρνάκι κ.λπ.). Αντί αυτών το σύνηθες είναι να προσφέρουν ντοματοσαλάτα με σπορέλαιο και λευκό τυρί ∆ανίας, κατεψυγμένο αρνί Ν. Ζηλανδίας, ευρωπαϊκά εισαγόμενα τυριά, βούτυρο στο πρωινό κ.λπ.
Οι εστιάτορες και οι ξενοδόχοι από την πλευρά τους υποστηρίζουν ότι λόγω του υψηλού ανταγωνισμού «αναγκάζονται» να χρησιμοποιούν εισαγόμενα προϊόντα χαμηλού κόστους και όχι ελληνικά που είναι ακριβότερα. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι εν μέρει αλήθεια όπως αλήθεια είναι ότι πολλοί από τους επιχειρηματίες αυτούς δεν έχουν σχέση με την τοπική κοινωνία και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος. Η προσέγγιση αυτή όμως δεν βοηθά ούτε τη χώρα, ούτε τους ίδιους γιατί λείπουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά σ’ αυτά που προσφέρουν. Ενα ποσοστό πελατών (αλλοδαπών ή Ελλήνων) περιορίζεται σ’ αυτό που έχει συμφωνήσει και πληρώσει (πακέτο all inclusive). Κάποιοι, όμως, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κάτι παραπάνω, για να δοκιμάσουν κάτι ξεχωριστό, κάτι τοπικό.
Eστιάτορες και ξενοδόχοι, ιδιαίτερα των τουριστικών περιοχών, θα μπορούσαν να συμπεριλάβουν στους καταλόγους τους με ευδιάκριτο τρόπο, όπως είναι για παράδειγμα «το πιάτο της ημέρας», φαγητά και προϊόντα (τρόφιμα) αυθεντικά ελληνικά σε διαφορετική (υψηλότερη) τιμή για όποιον θέλει  να τα επιλέξει και να τα δοκιμάσει, ως προαιρετική επιλογή.  Η πρόταση δεν είναι ουτοπική, ούτε δύσκολο να εφαρμοστεί. Αν σκεφθεί κανείς την απήχηση της απλής (χωριάτικης) ντοματοσαλάτας (greek salad) στην Ευρώπη που την έχουν συμπεριλάβει στα μενού τους, μπορεί να εκτιμήσει κανείς ποιοι ορίζοντες μπορούν να ανοιχτούν μεσο-μακροπρόθεσμα για έναν αριθμό ελληνικών προϊόντων αυθεντικών με υπέροχη γεύση και άρωμα, αλλά και υψηλή τιμή για τον παραγωγό.
Η φέτα, για παράδειγμα, που έγινε γνωστή σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία κ.λπ., διατίθεται πλέον στα σούπερ μάρκετ και οι ξένοι καταναλωτές την αγοράζουν. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με άλλα προϊόντα που θα έχουν γνωρίσει οι τουρίστες στην πατρίδα μας. Επίσης, ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα του ελληνικού γιαουρτιού που έχει κατακτήσει τις σημαντικότερες αγορές (ως greek yoghurt) και είναι όχι μόνο περιζήτητο από τους καταναλωτές, αλλά έχουν παραχθεί και απομιμήσεις αυτού. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει και να επιβληθεί ακόμα και σε μία παγκοσμιοποιημένη αγορά, αρκεί το προϊόν να είναι ασφαλές και υψηλής ποιότητας. Τέτοια προϊόντα έχουμε, αλλά πρέπει να τα προβάλουμε».
Αυτές οι απόψεις έρχονται να επιβεβαιώσουν την επιμονή μας στο θέμα αυτό, αλλά και την ανάγκη να συνειδητοποιηθεί ότι ο τουρισμός μπορεί να στηρίξει την αγροτική παραγωγή και αυτό θα πρέπει να θεωρείται δομικό στοιχείο του οποιουδήποτε σχεδίου για τη γεωργία. Ο τουρισμός είναι το όχημα με το οποίο τα ελληνικά (και ειδικότερα τοπικά) αγροτικά προϊόντα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο εξωτερικό, υπό την προϋπόθεση ότι θα γνωρίσουν οι επισκέπτες τα αυθεντικά προϊόντα της γης μας. Είναι καιρός να μιλήσουν οι επιστήμονες, να το αντιληφθούν οι επαγγελματίες και να το κάνουν δική τους υπόθεση όλοι οι ενδιαφερόμενοι.

Για την αντιγραφή και το σχολιασμό
Ηλίας Μπιτσάνης