Σύμφωνα λοιπόν με την έκθεση: Το β' τρίμηνο του 2016 στον ιδιωτικό τομέα κάτω από 800 ευρώ εισπράττει το 51,6% των απασχολούμενων. Συγκεκριμένα το 15,2% των εργαζομένων έχει μισθό μέχρι 499 ευρώ, το 23,6% μεταξύ 500-699 ευρώ, το 12,8% μεταξύ 700-800 ευρώ και το 17,3% μεταξύ 800-999 ευρώ. Περισσότερα από 1.000 ευρώ μισθό έχει το 17,8% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (11,1% μεταξύ 1.000-1.299 ευρώ και 6,7% άνω των 1.300 ευρώ).
Αντιθέτως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κάτω από 800 ευρώ λαμβάνει το 11%, ενώ άνω των 1.000 ευρώ λαμβάνει το 54,4% των υπαλλήλων (38,5% μεταξύ 1.000-1.299 ευρώ και 15,7% άνω των 1.300 ευρώ).
Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, οι προσλήψεις με πλήρη απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα έχουν υποχωρήσει από 79% το 2009 σε 45,3% το 2016. Παράλληλα, ενώ το 2009 οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21% του συνόλου των προσλήψεων, το 2016 αντιστοιχούν στο 54,7%. Την ίδια ώρα η μακροχρόνια ανεργία συνεχίζει να κινείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70%, ενώ η ανεργία στην ηλικιακή ομάδα 15-24 ετών βρίσκεται στο 44,2% και στην ηλικιακή ομάδα 25-29 ετών στο 33,2%.
Οποιος διαβάσει αυτά τα στοιχεία δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει οικονομικές ή πολιτικές επιστήμες για να καταλάβει ότι στον ιδιωτικό τομέα κυριαρχούν η ανασφάλεια και οι χαμηλοί μισθοί, ενώ στον ευρύτερο δημόσιο τομέα παραμένουν η ασφάλεια της μονιμότητας και σαφώς υψηλότεροι μισθοί από τις αντίστοιχες θέσεις των εργαζομένων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ετσι είναι απολύτως ορθολογικό οι εργαζόμενοι να αναζητούν μια ασφαλή θέση στο Δημόσιο από μια χαμηλόμισθη στον ιδιωτικό τομέα. Αν κάποιος συνυπολογίσει και τα εμπόδια που θα συναντήσει όποιος προσπαθήσει να δημιουργήσει επιχείρηση, καθώς και το έλλειμμα υγιούς ανταγωνισμού, θα αντιληφθεί αμέσως γιατί ο δημόσιος τομέας φαντάζει ως μονόδρομος στην ελληνική αγορά εργασίας. Από τη στιγμή λοιπόν που η μισή Ελλάδα ονειρεύεται εργασία στο Δημόσιο, κάθε κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να διατηρήσει αυτές τις θέσεις επιβάλλοντας ολοένα και μεγαλύτερους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με τη σειρά τους οι ιδιωτικές επιχειρήσεις για να επιβιώσουν (και κάποιες εκμεταλλευόμενες την ανεργία για να αυξήσουν τα κέρδη τους) μειώνουν τους μισθούς και τις θέσεις πλήρους απασχόλησης και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος που δεν πρόκειται να σπάσει αν δεν συμβεί ένα θαύμα πριν καταρρεύσει πλήρως η οικονομία. Προς το παρόν οι περισσότεροι Ελληνες συνεχίζουν να ψάχνουν μια θέση στο Δημόσιο και ελάχιστοι φωνάζουμε -χωρίς να ακούει κανένας όμως- ότι από την κρίση θα βγούμε μόνο αν γίνουν μεγάλες επενδύσεις στη βαριά βιομηχανία της χώρας, τον τουρισμό.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
