Στη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση, οι γείτονες ψηφοφόροι πίστεψαν όσους υποστήριξαν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών εκφράζει πρωτίστως τα συστημικά συμφέροντα της Δύσης, γι' αυτό και εξέφρασαν τη δυσφορία τους απέχοντας από τις εκλογές. «Συμπτωματικά» την ίδια ακριβώς άποψη για τη Συμφωνία των Πρεσπών έχουν μάλλον και οι περισσότεροι Ελληνες, καθώς σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το 72% των ερωτηθέντων ζητεί την απόσυρσή της.
Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να επισημάνουμε ότι η πλειονότητα των πολιτών φαίνεται να μην εξετάζει αν η Συμφωνία των Πρεσπών είναι εθνικά συμφέρουσα. Αντιθέτως, η κοινή γνώμη φαίνεται ότι τάσσεται εναντίον της επειδή έχει πειστεί πως η Συμφωνία υπαγορεύτηκε από τις κατεστημένες δυνάμεις της Δύσης χωρίς να ληφθούν υπόψη οι εθνικές ιδιαιτερότητες των Βαλκανίων. Σε ορθολογικές συνθήκες... εργαστηρίου, που όμως δεν έχουν καμία σχέση με την πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων, οι Ελληνες θα έκριναν τη Συμφωνία σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά από την ένταξη της γείτονος χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ: Οποιος λοιπόν θεωρεί εθνικά συμφέρουσα τη ένταξη της γείτονας χώρας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπορεί να απορρίψει με ευκολία τη Συμφωνία. Αντιθέτως όποιος πιστεύει ότι τα εθνικά μας συμφέροντα εξυπηρετούνται με την πρόσδεση της γείτονος χώρας στο άρμα της Ρωσίας, θα εγκρίνει τη συμφωνία με μεγάλη δυσκολία.
Σε κάθε περίπτωση, δεν γνωρίζουμε αν η απόρριψη της Συμφωνίας οφείλεται κυρίως στην επιτυχημένη αθόρυβη προπαγάνδα της Ρωσίας ή στην αντίστοιχη αποτυχημένη θορυβώδη προσπάθεια της Δύσης.
Ετσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή οι δημοκρατικές δυνάμεις, όχι μόνο της Δύσης αλλά ολόκληρου του παγκόσμιου χωριού, θα πρέπει να σταματήσουν το κλαψούρισμα για τη διεθνή άνοδο του λαϊκισμού και να βρουν πειστικά επιχειρήματα για ν' αντιμετωπίσουν όσους προωθούν τα συμφέροντά τους εκμεταλλευόμενοι τα αντισυστημικά ένστικτα των ψηφοφόρων. Ειδικότερα, οι πολιτικοί των δημοκρατικών κομμάτων θα πρέπει να σταματήσουν να τρέφουν ασταμάτητα το τέρας του λαϊκισμού χαρακτηρίζοντας ως «συστημικούς» τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τους ασκούν κριτική.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, για μια ακόμα φορά, γίναμε πρώιμοι μάρτυρες ενός φαινομένου που έμελλε να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις παγκοσμίως, όταν στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου όσο και ο Αντώνης Σαμαράς κόλλησαν τη ρετσινιά του «συστημικού» στους πολιτικούς τους αντιπάλους Βαγγέλη Βενιζέλο και Ντόρα Μπακογιάννη αντίστοιχα, προκειμένου να επικρατήσουν οι ίδιοι στις εσωκομματικές εκλογές. Ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο και από τις ίδιες πηγές χαρακτηρίστηκαν συλλήβδην «συστημικά» όλα τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης, με συνέπεια η αξιοπιστία τους να υποστεί ένα ακόμη ανεπανόρθωτο πλήγμα.
Εννοείται ότι αυτός ο αντισυστημικός λαϊκισμός δεν θα είχε καμία τύχη σε μια χώρα με ελεγχόμενο Διαδίκτυο και λογοκριμένα κοινωνικά δίκτυα. Στις ανοιχτές δημοκρατίες της Δύσης όμως, η διάδοση της ελεύθερης χρήσης των έξυπνων κινητών έδωσε την ευκαιρία στους λαϊκιστές να εκμεταλλευτούν τις εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης για να εδραιωθούν στην εξουσία.
Στην Ελλάδα, και ενδεχομένως σε παγκόσμια πρώτη, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να σκαρφαλώσει από το 3% στην κυβέρνηση χαρακτηρίζοντας «συστημικά» τόσο τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ όσο και τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από το να τελειοποιήσει τα επικοινωνιακά όπλα που χρησιμοποίησαν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς για να επικρατήσουν στην εσωκομματική αναμέτρηση. Προς χάριν μάλιστα της τραγικής ειρωνείας που όχι μόνο γεννήθηκε, αλλά και συνεχίζει να ανθεί σε αυτόν τον τόπο, τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Σαμαράς ηττήθηκαν κατά κράτος επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έστρεψε εναντίον τους τα όπλα που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν στις εσωκομματικές εκλογικές τους αναμετρήσεις.
Διεθνώς, η επικράτηση του λαϊκισμού επισφραγίστηκε με την εκλογή του δισεκατομμυριούχου Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ. Ο κ. Τραμπ, αν και δισεκατομμυριούχος, έπεισε το εκλογικό σώμα ότι είναι... αντισυστημικός - και ότι τόσο οι αντίπαλοί του όσο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκφράζουν τα «συστημικά« μεγάλα συμφέροντα. Απλώς, για ευνόητους λόγους, ο λαϊκισμός στις ΗΠΑ βασιλεύει στο όνομα της «ελευθερίας», ενώ στην Ελλάδα στο όνομα της «ισότητας».
Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στη Συμφωνία των Πρεσπών με πρωταγωνιστές, μεταξύ άλλων, την κυβέρνηση του κ. Τραμπ και την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Δυστυχώς όμως για τις δύο αυτές κυβερνήσεις, δεν υπάρχουν πια συστημικές δυνάμεις για να υπερασπιστούν τη Συμφωνία των Πρεσπών, καθώς εξοντώθηκαν στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Ετσι, αναπόφευκτα και στο δημοψήφισμα της γείτονας χώρας κυριάρχησε ο αντισυστημικός λαϊκισμός, τον οποίο εξέθρεψαν μεταξύ άλλων τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο κ. Τραμπ.
Συμπέρασμα: Το τέρας του λαϊκισμού αργά ή γρήγορα τρώει και όσους το ταΐζουν για να κατακτήσουν την εξουσία.
Και «πρόβλεψη»: Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019 θα επικρατήσουν επίσης οι υποψήφιοι που θα ενδυθούν το ρόλο του αντισυστημικού, κατηγορώντας τους αντιπάλους τους ότι εκφράζουν «συστημικά» μεγαλοσυμφέροντα...
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
