Νικητής στις εκλογές αναδεικνύεται ο σχηματισμός που έχει τη δύναμη να θέσει την πολιτική ατζέντα της προεκλογικής περιόδου και τα διλήμματα στους ψηφοφόρους. Η θεωρία αυτή έχει επιβεβαιωθεί διεθνώς χιλιάδες φορές και τη γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας οι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων. Τη γνωρίζουν πολύ καλά και οι Ελληνες πολιτικοί, οι δημοσκόποι κι οι επιστήμονες που αναλύουν τη συμπεριφορά του εκλογικού Σώματος. Αλλά και ο μέσος πολίτης είναι εύκολο να διαπιστώσει ότι τις εκλογές από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα τις κέρδισε όποιος έθεσε την πολιτική ατζέντα και τα διλήμματα:
Το 1974 η Νέα Δημοκρατία έθεσε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" και κέρδισε… δυο εκλογικές αναμετρήσεις, καθώς η Ενωση Κέντρου το 1977 δεν μπόρεσε να αλλάξει την πολιτική ατζέντα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλαξε την πολιτική ατζέντα το 1981, και θέτοντας το δίλημμα "Αριστερά ή Δεξιά" κέρδισε επίσης… δυο εκλογικές αναμετρήσεις, καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν μπόρεσε να θέσει άλλο δίλημμα στις εκλογές του 1985.
Το 1989 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η Αριστερά ζήτησαν "κάθαρση" και το ΠΑΣΟΚ έχασε σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Το Ειδικό Δικαστήριο αθώωσε τον Ανδρέα Παπανδρέου και έτσι στις επόμενες εκλογές οι ψηφοφόροι δεν είχαν δίλημμα, οπότε ψήφισαν χωρίς τύψεις… ΠΑΣΟΚ.
Τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις τις κέρδισε ο Κώστας Σημίτης βάζοντας ψηλά στην πολιτική ατζέντα το ζήτημα του "εκσυγχρονισμού". Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τη μάχη της… ατζέντας με την "επανίδρυση του κράτους" και πήρε δυο εκλογικές αναμετρήσεις. Το κράτος όμως παρέμεινε… βαθύ και το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου δεν άφησε περιθώριο για άλλο δίλημμα, καθώς διαβεβαίωσε τους πάντες ότι "υπάρχουν λεφτά". Τελικώς αποδείχτηκε ότι λεφτά δεν υπάρχουν - και για να γνωρίσουμε το νικητή της κάλπης που θα στηθεί προσεχώς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο, από το να αναζητήσουμε τα θέματα που θα κυριαρχήσουν στην πολιτική ατζέντα αυτής της προεκλογικής περιόδου.
Θεωρητικώς -και αν η Αριστερά είχε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος- σε αυτή την προεκλογική περίοδο θα κυριαρχούσε το αίτημα της τιμωρίας των υπευθύνων για τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Η Αριστερά θα έπρεπε να ζητά την τιμωρία όσων δημιούργησαν και συντήρησαν το πελατειακό κράτος. Δυστυχώς όμως η Αριστερά τα έβαλε με την… τρόικα, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι η οικονομική κρίση ξέσπασε πολύ πριν πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα το ΔΝΤ, η Κομισιόν και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα.
Ετσι, η… μισή Αριστερά επιχείρησε να θέσει το δίλημμα "καπιταλισμός ή σοσιαλισμός". Η απάντηση όμως όσων έχουν, κατέχουν και…. φοροδιαφεύγουν είναι σαφής: Καπιταλισμός και πάλι καπιταλισμός. Η μισή Αριστερά πιστεύει βεβαίως ότι θα επιλέξουν… σοσιαλισμό. Κάποια στιγμή όμως θα αντιληφθεί το αυτονόητο: Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να ονειρεύονται ότι μια μέρα θα γίνουν πλούσιοι, παρά να είναι σίγουροι ότι δε θα γίνουν ποτέ.
Η άλλη… μισή Αριστερά προσπάθησε να θέσει διλήμματα για την τρόικα ή το ΔΝΤ, αλλά και εδώ οι ψηφοφόροι απαντούν… καπιταλισμός - καθώς δεν συνηθίζουν να διαβάζουν τα ψιλά γράμματα της πολιτικής ατζέντας.
Με απλά λόγια: Η Αριστερά έχασε την ιστορική ευκαιρία να κερδίσει την εμπιστοσύνη όσων ήθελαν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας. Εβαλε μεγαλεπήβολους στόχους επιδιώκοντας να ανατρέψει... είτε το καπιταλιστικό σύστημα είτε την πολιτική των Βρυξελλών. Ετσι, δεν μπόρεσε τελικά να θέσει την πολιτική ατζέντα  της προεκλογικής περιόδου, παραχωρώντας τη δυνατότητα αυτή στους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς.
Δυνατότητα να θέσουν τα ζητήματα στην προεκλογική ατζέντα δεν έχουν αυτή τη φορά ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε και η Νέα Δημοκρατία. Γαλάζιοι και πράσινοι, όποιο θέμα και να ανοίξουν πέφτουν είτε πάνω σε λάθη του παρελθόντος είτε σε… παλούκια του μέλλοντος: Δεν μπορούν να τάξουν αυξήσεις, γιατί γνωρίζουν ότι έρχονται νέες μειώσεις στο εισόδημα. Δεν μπορούν να μιλήσουν για διορισμούς, γιατί ξέρουν ότι έρχονται απολύσεις. Μιλούν λοιπόν γενικώς για ανάπτυξη κι αφήνουν τους υπόλοιπους να γεμίσουν τις σελίδες της προεκλογικής ατζέντας.
Οι ψηφοφόροι όμως έχουν μάθει να λειτουργούν με διλήμματα. Οταν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει κίνδυνος να πάνε στην κάλπη χωρίς διλήμματα αισθάνονται… ανασφάλεια. Και όταν υπάρχει ανασφάλεια κερδισμένη βγαίνει η Ακροδεξιά: Θέτει το δίλημμα "τάξη ή χάος" και η μεσαία τάξη απαντά πάντοτε… τάξη. Ετσι βρέθηκε ο Χίτλερ στην εξουσία. Ετσι κατέκτησε τη Ρώμη και ο Μουσολίνι. Τότε, οι πολιτικοί αθωώθηκαν για τη χρεοκοπία του 1929 καθώς οι εθνικοσοσιαλιστές ανακάλυψαν ότι για όλα ευθύνονται οι… τσιγγάνοι και οι Εβραίοι.
Σήμερα κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κυρίαρχο πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι μετανάστες και οι… τσιγγάνοι. Η μεσαία τάξη είναι έτοιμη να χάψει το παραμύθι καθώς αισθάνεται ενοχές επειδή στήριζε με την ψήφο της το πελατειακό κράτος. Ετσι κι αλλιώς, πάντα όταν η μεσαία τάξη αισθάνεται ανασφάλεια θέλει να πιέσει τις μειονότητες για να αισθανθεί ασφαλής. Ετσι κι αλλιώς ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία προτιμούν να συζητούν για τις μικροκλοπές και όχι για τους ληστές με τα υπουργικά χαρτοφυλάκια. Ετσι κι αλλιώς κανείς δεν πρόκειται να συγκρίνει τις μίζες της Siemens με τη μίζα αυτοκίνητου που έκλεψε ο τσιγγάνος. Ετσι κι αλλιώς ο Αντωνης δίνει το σύνθημα για "επανακατάληψη των πόλεων", αλλά "ξεχνάει" ότι οι γαλάζιοι άρχοντες ξόδεψαν εκατομμύρια για την Μπιρμπίτα και μετά άφησαν τους τσιγγάνους να πάνε στο… Αριοχώρι. 
Μη μασάτε λοιπόν. Το πρόβλημα της παραβατικότητας τσιγγάνων και μεταναστών είναι υπαρκτό - όμως δε λύνεται με ταγματασφαλίτικα περίπολα, ούτε και με επικοινωνιακές... πορδές. Οσοι τις αμολάνε, μάθανε απλώς ότι ψηφίζουμε και... πλάκωσαν τους γύφτους.