Η μελέτη κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο η αποσπασματική της φύση προδίδει την πρόχειρη λογική της: Σε μια πόλη χωρίς δημόσια συγκοινωνία, χωρίς δημοτικές διαδρομές, χωρίς βασικό κορμό μετακίνησης, η στάθμευση δεν ρυθμίζεται· μπαλώνεται. Κι αυτό μέχρι τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου ο εκάστοτε σχεδιασμός θα ξαναξεκινήσει από το μηδέν. Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμη πιο αποκαλυπτικό: Η μελέτη περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο κέντρο της πόλης, σαν η Παραλία να μην αποτελεί μέρος του αστικού ιστού ή -ακόμη χειρότερα- σαν να αποτελεί προνομιακή ζώνη δωρεάν στάθμευσης. Αν αυτό γίνεται αποδοτικά ή απλώς ψηφοθηρικά, μένει να το κρίνει ο καθένας. Το βέβαιο είναι ότι προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα: Πόσο δίκαιο είναι οι επισκέπτες να σταθμεύουν δωρεάν στην παραλιακή ζώνη, ενώ οι δημότες πληρώνουν πανάκριβα τέλη στο κέντρο;
Την ίδια στιγμή, ένα ακόμη «τυφλό» σημείο είναι η Κεντρική Αγορά Καλαμάτας. Κανείς δεν γνωρίζει αν οι μελετητές αγνόησαν επιδεικτικά τις εκατοντάδες θέσεις στάθμευσης της ΚΑΚ κατόπιν πολιτικής εντολής ή αν πράγματι θεωρούν ότι η Αγορά βρίσκεται εκτός πόλης. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο μισός αστικός ιστός αντιμετωπίζεται σαν να βρίσκεται εκτός σχεδίου, καμία μελέτη δεν μπορεί να αποδώσει.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, μοιάζει σχεδόν ουτοπική κάθε αναμονή για στοχευμένες λύσεις σε ειδικά προβλήματα, όπως η στάθμευση των οχημάτων των προσκυνητών της Υπαπαντής. Η οδός Μελετίου και η Πλατεία Νεκροταφείου θα μπορούσαν να προσφέρουν χρήσιμες θέσεις, εφόσον υπήρχε συντονισμός μεταξύ τεχνικών υπηρεσιών, ναών και δήμου. Χρειάζεται ωράριο για τις κηδείες, ρύθμιση της κυκλοφορίας και είσοδος των προσκυνητών από τον περιφερειακό. Αυτά προϋποθέτουν δουλειά. Κι όταν η πόλη διανύει μια διαρκή προεκλογική περίοδο, με τεχνοκράτες που μετρούν τη «νησίδα» και όχι την ποιότητα, η δουλειά δεν είναι ποτέ η πρώτη προτεραιότητα.
