Για λόγους που έχουν επαρκώς αναλυθεί, η Τουρκία είναι πλέον μια τοπική υπερδύναμη που όταν δεν αγνοεί τις μεγάλες υπερδυνάμεις συνομιλεί μαζί τους ισότιμα, διεκδικώντας ολοένα και περισσότερο "ζωτικό χώρο", από τα βάθη της Ανατολής όπου ζουν τουρκμενικά φύλα ή τουρκόφωνοι λαοί έως τις ακτές της Βορείου Αφρικής όπου ζουν εκατομμύρια μουσουλμάνοι.
Ανεξάρτητα από το αν θα υλοποιηθούν ή όχι οι "νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες" του Ερντογάν, η Ελλάδα δεν μπορεί να αγνοήσει ούτε το δημογραφικό πλεονέκτημα που απέκτησε η Τουρκία τα τελευταία 100 χρόνια, ούτε το ότι η διάθεση των προϊόντων της στις μεγάλες αγορές του Ισλάμ και των τουρκόφωνων λαών τής επιτρέπει να επιτυγχάνει την πρωτογενή συσσώρευση κεφαλαίου που είναι αναγκαία για την περαιτέρω οικονομική της ανάπτυξη. Σε θεωρητικό επίπεδο, ο κίνδυνος γιγάντωσης της Τουρκίας σε συνδυασμό με το οθωμανικό παρελθόν της θα έπρεπε να προβληματίσει όχι μόνο την "κοντινή γειτονιά" της Ρωσίας, του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, αλλά -κυρίως- και τις υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Κίνα, τα συμφέροντα των οποίων κάθε άλλο παρά ταυτίζονται με τις φιλοδοξίες του Ερντογάν. Δυστυχώς, μέχρι τώρα μόνο η Τουρκία έχει εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις των υπερδυνάμεων για να ενισχύσει τις θέσεις της, ενώ η απουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη γεωπολιτική σκακιέρα ενισχύει ακόμα περισσότερο τις επεκτατικές βλέψεις του Τούρκου Προέδρου. Αν στο παζλ προστεθεί και η αλλοπρόσαλλη πολιτική του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος συνεχίζει επιδεικτικά να αγνοεί το "βαθύ κράτος" των ΗΠΑ, έχουμε πλήρη την εικόνα του τυφώνα που απειλεί την Ελλάδα.
Απέναντι στον τουρκικό τυφώνα, η Ελλάδα μέχρι τώρα έχει να αντιπαρατάξει τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη στρατηγική συμμαχία της με το Ισραήλ. Θα έρθουν όμως οι Ευρωπαίοι και οι Ισραηλινοί να σταθούν στο πλευρό της Ελλάδας αν η Τουρκία το φθινόπωρο επιχειρήσει να κάνει έρευνες στο Αιγαίο ή αν, ακόμα χειρότερα, καταλάβει μια βραχονησίδα ή άλλο ελληνικό έδαφος; Η απάντηση είναι αυτονόητη: Κανένας δεν θα σπεύσει να βοηθήσει και γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να βγάλει μόνη της τα κάστανα από τη φωτιά, επιλέγοντας είτε το δρόμο της σύγκρουσης είτε το δρόμο της απευθείας διαπραγμάτευσης.
Μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες, προκαλεί τουλάχιστον ανησυχία τόσο η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει η κοινή γνώμη την τουρκική επεκτατική πολιτική όσο και η επιμονή της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα θέματα της οικονομίας που αυτονόητα περνούν σε δεύτερο πλάνο όταν υπάρχει κίνδυνος πολεμικής σύρραξης. Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι τόσο η Αριστερά (παγκοσμίως) όσο και το φιλελεύθερο κέντρο στην Ελλάδα μπόρεσαν να αντικρίσουν στα μάτια τη δεξιά συντηρητική παράταξη μόνο όταν απέκτησαν πλεονέκτημα στα εθνικά θέματα. Με άλλα λόγια για όσους δυσκολεύονται να το καταλάβουν: Η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και το πολυσυζητημένο “ηθικό πλεονέκτημα” της Αριστεράς εδράζονταν κυρίως στην πατριωτική δράση του ΕΑΜ και στο προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, που οδήγησε στην κατάληψη και την κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους. Σήμερα παραδόξως ένα μεγάλο τμήμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρασύρεται από τις φωνές της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θεωρεί ότι η ένταξη των εθνικών θεμάτων στην πολιτική ατζέντα ωφελεί τη Νέα Δημοκρατία και άρα η κριτική θα πρέπει να εστιάσει στον τομέα της οικονομίας. Η άποψη αυτή όμως δεν είναι μόνο αφελής. Είναι και επικίνδυνη, επειδή πιστεύει ότι αρκούν τα... νταούλια για να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο τα εθνικά προβλήματα και η επιθετικότητα της Τουρκίας.
Εξίσου επικίνδυνο είναι και το υπερπατριωτικό ρεύμα, που ενισχύεται από την αφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ονειρεύεται την ανάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μετά από μια πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία. Κραταιή μάλιστα στον υπερπατριωτικό χώρο είναι η θεωρία ότι οι περισσότεροι Τούρκοι είναι εξισλαμισμένοι Ελληνες και όταν ανακαλύψουν (προφανώς με εξετάσεις) το ελληνικό DNA τους, θα σηκώσουν τις μπάρες στα σύνορα για να υποδεχτούν τα αδέλφια τους από την ελληνική χερσόνησο...
Κλείνοντας θα ήταν λάθος να μην τονίσουμε ότι, ανεξάρτητα από τις επιμέρους ευθύνες της αντιπολίτευσης και ενδεχομένως των πολιτών, την κύρια ευθύνη της διαχείρισης της κρίσης με την Τουρκία τη φέρει η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν πάρει έστω και ισοπαλία από τον Ταγίπ Ερντογάν, θα πιστωθεί την επιτυχία και θα κυριαρχήσει πολιτικά. Σε περίπτωση εθνικής ήττας θα χρεωθεί το αποτέλεσμα - και φυσικά κανένας δεν θα θυμάται μετά από 10 χρόνια ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε θέση για το πρόβλημα ούτε ότι η απλή αναλογική εμπόδιζε το έργο του δημάρχου Καλαμάτας.
Θανάσης Λαγός
