Ειλικρινά δεν ξέρω αν οι "διαμαρτυρόμενοι" γνωρίζουν πως η δημόσια δαπάνη το 2021 ανήλθε στη Γαλλία σε 59,6% του ΑΕΠ, στην Ελλάδα σε 57,87%, στην Ιταλία σε 55,45%, στη Γερμανία σε 51,48%, στην Ισπανία σε 50,1%, στην Πορτογαλία σε 48,15% και μόνο στην Ιρλανδία διαμορφώθηκε στα... φιλελεύθερα επίπεδα του 24,86%. Ούτε ξέρω σε τι ποσοστό πρέπει να ανέλθει τελικά η δημόσια δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ, για να χαρακτηριστεί από τους "διαμαρτυρόμενους" σοσιαλδημοκρατική (ή τουλάχιστον κεϋνσιανή) μια ασκούμενη πολιτική. Είμαι απολύτως βέβαιος όμως ότι χάθηκαν άδικα 10 χρόνια προσπαθειών για μείωση της δημόσιας δαπάνης και ότι τελικώς κερδισμένοι βγήκαν μόνο οι κρατικοδίαιτοι προνομιούχοι που διαμαρτύρονται για τη… νεοφιλελεύθερη πολιτική διεκδικώντας ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι από την κρατική πίτα.
Σε κάθε περίπτωση, όταν το κράτος παραμένει ο μεγαλύτερος παραγωγός και καταναλωτής αγαθών και υπηρεσιών, είναι ανώφελο να συζητάμε για υγιή ανταγωνισμό και αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων μιας χώρας. Στην αγορά επικρατούν μόνο οι κρατικοδίαιτοι που θέτουν εμπόδια τόσο στην είσοδο νέων επιχειρήσεων όσο και στις καινοτόμες δράσεις, θέτοντας με αυτή τη στάση τους τροχοπέδη σε κάθε ουσιαστική αναπτυξιακή προσπάθεια. Σε αυτές τις συνθήκες κρατικής ασφυξίας, η ανάθεση δημόσιων έργων σε κατασκευαστικές με δύο αλλοδαπούς εργαζόμενους περιφερόμενους από δημόσιο έργο σε δημόσιο έργο, φαντάζει απολύτως φυσιολογική - και θα συνεχιστεί μέχρι να μηδενιστεί το κοντέρ της ελληνικής οικονομίας στην επόμενη χρεοκοπία. Έτσι κι αλλιώς, ούτε η αγροτική ούτε η τουριστική ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί από δημόσιους υπαλλήλους που ξεκουράζονται το πρωί στην υπηρεσία τους για να είναι αποδοτικοί το απόγευμα στο χωράφι ή στο μαγαζί τους
Θανάσης Λαγός
