Κυριακή, 11 Αυγούστου 2013 20:40

Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(2 ψήφοι)
Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Την άνοιξη επισκέφτηκα το μουσείο των Δελφών και μετά την πολύωρη περιήγησή μου θέλησα να πιω έναν καφέ στο κυλικείο. Πήρα τον καφέ και κάθισα να τον απολαύσω. Ομως ούτε εγώ ούτε δεκάδες άλλοι τουρίστες που είχαν έρθει από τα πέρατα της οικουμένης, είχαμε υπολογίσει ότι το κυλικείο έχει ωράριο Δημοσίου και ότι κλείνει στις 3 το μεσημέρι. Μας έδιωξαν λοιπόν κακήν κακώς βάζοντας... λάστιχο για να πλύνουν το δάπεδο, ενώ πριν είχαν σκουπίσει ανάμεσα στα πόδια μας. 

Το πάθημα δεν μου έγινε μάθημα, και κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών ξεχάστηκα και πήγα απόγευμα τα ανίψια μου να δουν το κάστρο της Μεθώνης. Βρήκαμε την πόρτα κλειδαμπαρωμένη και δεκάδες τουρίστες από τα πέρατα της οικουμένης να φεύγουν απογοητευμένοι επειδή δεν μπόρεσαν να μπουν στο κάστρο. 

Συμπέρασμα πρώτο και όπως πάντα αυτονόητο: Δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας όσο δεν επεκτείνεται το ωράριο λειτουργίας της βαριάς βιομηχανίας των πολιτιστικών μνημείων. Κάθε σοβαρή κυβέρνηση σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ξεκινούσε την αναπτυξιακή προσπάθεια προσπαθώντας να αυξήσει τα έσοδά της από το "καλό χαρτί" της οικονομίας. Στην Ελλάδα όμως κρατάμε κλειστά κάστρα, αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία το απόγευμα, προτιμώντας να επιβάλλουμε περικοπές και φόρους σε μισθωτούς, συνταξιούχους κι επιχειρήσεις. Κατά τα άλλα αναρωτιόμαστε γιατί βαθαίνει η ύφεση και γιατί αυξάνεται η ανεργία… 

Το ίδιο πιθανόν να αναρωτιέται κι ο ταξιτζής που μου πήρε... 10 ευρώ για τη διαδρομή από το σταθμό των ΚΤΕΛ στη Λιοσίων έως το σταθμό των ΚΤΕΛ στον Κηφισό, ενώ ο συνάδελφός του λίγες μέρες πριν για την αντίθετη διαδρομή μού πήρε μόνο 6 ευρώ. Η σύζυγός μου με ρώτησε γιατί έδωσα αγόγγυστα τα 10 ευρώ, και της απάντησα ότι έχω κουραστεί να κάνω… αντιποίηση αρχής υποκαθιστώντας τους ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους. Οπως βαρέθηκα και στις φετινές θερινές διακοπές να ζητάω αποδείξεις και να περιμένω να με σερβίρουν βαριεστημένα γκαρσόνια που περιφέρονται ασκόπως ανάμεσα στους πελάτες των καταστημάτων. 

Φοροδιαφεύγουν όλα τα καταστήματα; Προσφέρουν όλα τα καταστήματα άσχημες υπηρεσίες; Φυσικά και όχι. Εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργούν πολλές επιχειρήσεις που προσφέρουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και δεν έχουν λόγο να φοροδιαφύγουν. Στον αντίποδα όμως εξακολουθούν να λειτουργούν δεκάδες επιχειρήσεις που κάνουν αρπαχτές κι έχουν πολλούς λόγους για να μην κόβουν αποδείξεις. Ετσι λοιπόν και στις φετινές διακοπές ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα σε ταβέρνες όπου τελείωναν... άλλοτε τα φαγητά, άλλοτε το ψωμί κι άλλοτε το τσίπουρο. Ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα σε καφετέριες που άλλον καφέ παράγγελνες κι άλλο καφέ σου έφερναν. Ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα από καταστηματάρχες που γκρίνιαζαν για το… μνημόνιο προκειμένου να σε προετοιμάσουν ψυχολογικά για την απουσία απόδειξης. Από την άλλη πλευρά πληθαίνουν τα καταστήματα που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Ετσι λοιπόν, κατά τη διάρκεια των φετινών διακοπών φάγαμε εξαιρετικό φαγητό σε κάποιες ταβέρνες κι εστιατόρια, και στο τέλος οι καταστηματάρχες όχι μόνο μας έφεραν απόδειξη, αλλά μας είπαν και χίλια ευχαριστώ επειδή προτιμήσαμε το μαγαζί τους. Ετσι λοιπόν πήγαμε σε καφετέριες με εξαιρετικό σέρβις και χαμογελαστούς εργαζόμενους, που δεν ξίνισαν τα μούτρα τους όταν μας έφεραν νερό. Ετσι λοιπόν είδαμε πολύ νέους ανθρώπους να έχουν στήσει τη δική τους επιχείρηση και να εργάζονται με πάθος για να τα βγάλουν πέρα. 

Συμπέρασμα δεύτερο λοιπόν, και εξίσου αυτονόητο: Πέντε χρόνια μετά την κρίση εξακολουθούν να υπάρχουν δύο… Ελλάδες. Υπάρχει μια Ελλάδα η οποία εργάζεται σκληρά και προσπαθεί για το καλύτερο, και μια άλλη που έχει βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα... κλέβοντας το μόχθο των Ελλήνων που δουλεύουν σκληρά. Δυστυχώς, το κράτος και η αυτοδιοίκηση εξακολουθούν να στηρίζουν και να στηρίζονται από τους … εραστές της αρπαχτής. 

Εννοείται βεβαίως ότι δεν χρειάζεται να πας διακοπές για να διαπιστώσεις τα αυτονόητα. Ο μέσος πολίτης τα βλέπει συνεχώς δίπλα του. Ο δημοσιογράφος όμως πολλές φορές δεν βλέπει τα αυτονόητα επειδή… τον γνωρίζουν οι εραστές της αρπαχτής και φροντίζουν να του κρύβουν τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Οταν όμως πηγαίνει σε μέρη όπου δεν τον γνωρίζουν, αρκούν λίγες ώρες για να διαπιστώσει ότι μετά την κρίση, τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά…

 

Υ.Γ. Ούτε καν στο ΚΤΕΛ Μεσσηνίας τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά: Πηγαίνοντας Αθήνα -κι επειδή με βόλευε η ανταπόκριση με άλλο λεωφορείο-, ταξίδεψα με  κανονικό δρομολόγιο και το ταξίδι διήρκεσε πάνω από 4 ώρες! Σαν να μην υπήρχε ο καινούργιος δρόμος. Επέστρεψα πετυχαίνοντας ένα ακριβοθώρητο δρομολόγιο εξπρές... και το ταξίδι διήρκεσε 2 ώρες και 45 λεπτά. Τα συμπεράσματα, δικά σας.

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 12 Αυγούστου 2013 13:18

NEWSLETTER