Ξαναθυμήθηκα τον παραπάνω διάλογο με αφορμή τις πρόσφατες αντιδράσεις των εμπορικών συλλόγων αναφορικά με την κυβερνητική πρόταση για άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Οπως τότε, έτσι και τώρα πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να ανοίγει και να κλείνει το μαγαζί του όποτε θέλει. Πιστεύω επίσης ότι κανένας νόμος δεν μπορεί να υποχρεώσει τους εμπόρους να ανοίξουν τα μαγαζιά τους αν αυτοί δεν θέλουν. Από εκεί και πέρα και εγώ αν ήμουν έμπορος και είχα τη δυνατότητα να έχω κέρδος ανοίγοντας το μαγαζί μου μόνο μια μέρα την εβδομάδα, θα το έκλεινα τις υπόλοιπες έξι και θα πήγαινα για... μπάνιο. Αντιθέτως αν διαπίστωνα ότι η επιχείρηση είναι ζημιογόνος, προκειμένου να την ξανακάνω κερδοφόρα θα είχα ανοιχτό το μαγαζί είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και επτά ημέρες την εβδομάδα. Ομως οι Ελληνες έμποροι από τη μια πλευρά διαμαρτύρονται ότι δεν πάνε καλά οικονομικώς και από την άλλη δεν θέλουν να ανοίξουν την Κυριακή. Θέλουν και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Γίνεται; Δεν γίνεται, θα απαντήσει ο κάθε λογικός άνθρωπος. Αμ δε... Γινόταν και παραγινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς οι έμποροι -όπως και οι υπόλοιπες επαγγελματικές τάξεις- είχαν βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα κλέβοντας το δημόσιο ταμείο και καταβροχθίζοντας θαλασσοδάνεια από τις κρατικές ή τις κρατικοδίαιτες τράπεζες.
Συγκεκριμένα και στον εμπορικό κλάδο οι περισσότερες επιχειρήσεις επιβίωναν “κλέβοντας” το ΦΠΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές. Με άλλα λόγια. Οι περισσότερες εμπορικές επιχειρήσεις θα έβαζαν “λουκέτο” αν πλήρωναν κανονικά όλους τους φόρους και όλες τις ασφαλιστικές εισφορές. Για να μη βάλουν λουκέτο, έβαζαν στην τσέπη το... ΦΠΑ, τους υπόλοιπους φόρους, τα τέλη και τις ασφαλιστικές εισφορές. Ετσι λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια της δανειακής ευημερίας -με την ανοχή του κράτους- είχαμε φτωχές επιχειρήσεις και πλούσιους επιχειρηματίες. Με άλλα λόγια: Η επιχείρηση λογιστικά καρκινοβατούσε, αλλά ο επιχειρηματίας καλοπερνούσε καθώς είχε παντελονιάσει όσα έπρεπε να πάνε στα δημόσια και στα ασφαλιστικά ταμεία. Ετσι χτίστηκαν χιλιάδες βίλες, έτσι αγοράστηκαν χιλιάδες πολυτελή αυτοκίνητα και έτσι όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που σώθηκαν τα... δανεικά.
Τι ζητάνε τώρα οι έμποροι; Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από όσα ζητούν τα 2/3 των Ελλήνων που ήταν βολεμένα στο καθεστώς της δανειακής ευημερίας. Ζητούν να μην αλλάξει τίποτα, ώστε να συνεχίσουν να πλουτίζουν σε βάρος του Δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων. Δυστυχώς όμως για όλους μας θα αλλάξουν όλα, όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά επειδή δεν υπάρχουν χρήματα.
Επειδή όμως εμένα δεν με πιστεύουν οι έμποροι θα το εκφράσω αλλιώς. Οι πολιτικοί που εκλέγονταν και εκλέγονται με τις ψήφους των πελατών έκαναν και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα ώστε να... επανεκλεγούν. Με πόνο καρδιάς διαπιστώνουν ότι αναγκαία προϋπόθεση για να μην αλλάξει τίποτα είναι η... ύπαρξη χρήματος. Με πόνο καρδιάς οι πολιτικοί διαπιστώνουν καθημερινώς ότι χρήματα δεν υπάρχουν και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καθυστερήσουν τις αλλαγές που θα τους στερήσουν την επανεκλογή τους. Οι πολιτικοί έχουν πρώτοι από όλους διαπιστώσει, πάντα με πόνο καρδιάς αφού γνωρίζουν ότι δεν θα επανεκλεγούν, αυτό που οι έμποροι και οι υπόλοιποι δεν θέλουν να πιστέψουν. Εχουν διαπιστώσει ότι δεν.... υπάρχουν χρήματα και ότι όλα τελικώς θα αλλάξουν, επειδή πρέπει να παράγουμε περισσότερα από όσα καταναλώναμε στο παρελθόν.
Οι έμποροι, όπως και η πλειοψηφία των υπόλοιπων Ελλήνων, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα γιατί αργά ή γρήγορα θα πείσουμε τους κουτόφραγκους να μας δώσουν νέα δανεικά. Οπως έγραψα και στην αρχή: Ο καθένας έχει δικαίωμα όχι μόνο να πιστεύει ό,τι θέλει αλλά και να ανοιγοκλείνει το μαγαζί του όποτε θέλει. Ο καθένας έχει δικαίωμα στο ελληνικό όνειρο των φτωχών επιχειρήσεων και των πλούσιων επιχειρηματιών. Από εκεί και πέρα αν δεν μας δώσουν νέα δανεικά, που δεν θα μας δώσουν γιατί δεν φτάνουν για όλη τη Νότια Ευρώπη, ραντεβού στα... γουναράδικα της Καστοριάς που άλλαξαν τα ωράρια τους από τότε που απέκτησαν πελάτες τους νεόπλουτους Ρώσους.
Συμπέρασμα απλό και αυτονόητο όπως πάντα: Η... τσέπη και όχι ο καταστηματάρχης αποφασίζει πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά. Οσο οι έμποροι μπορούν να τσεπώνουν ανενόχλητοι το ΦΠΑ, τους υπόλοιπους φόρους, τα τέλη και τις ασφαλιστικές εισφορές δεν έχουν κανένα λόγο να ανοίξουν Κυριακή. Ετσι όμως η Ελλάδα θα γίνεται ολοένα και πιο φτωχότερη μέχρι να χρεοκοπήσει πλήρως και ανεξέλεγκτα. Αν συμβεί το... απευκταίο, τα μαγαζιά θα μένουν ανοιχτά και τα μεσάνυχτα της Κυριακής περιμένοντας το τελευταίο τσάρτερ από τη... Ρωσία.
