Πριν βιαστείτε να βγάλετε αυθαίρετα συμπεράσματα για το μαγαζί και τη συμπεριφορά του απέναντι στους πελάτες, οφείλω να σας υπενθυμίσω ότι όσα ξέρει ο νοικοκύρης κι ο επιχειρηματίας δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Είναι προφανές ότι ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας γνωρίζει καλύτερα από τους πελάτες τις ανάγκες και το εισόδημά του, ώστε να αποφασίζει πότε θα ανοίξει και πότε θα κλείσει. Είναι επίσης προφανές ότι η επιχείρηση του αποδίδει τόσα χρήματα που του επιτρέπουν να ανοίγει μόνο 3 μήνες το χρόνο και να κλείνει το βράδυ του… Δεκαπενταύγουστου.
Οπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, κανένας νόμος δεν μπορεί να υποχρεώσει τους καταστηματάρχες να ανοίξουν το μαγαζί τους εάν αυτοί δεν θέλουν. Οποιος διαφωνεί με τις απόψεις του επιχειρηματία για το ωράριο λειτουργίας του καταστήματος, δεν έχει παρά να πάρει τα κουβαδάκια του και να πάει σ' άλλη παραλία.
Το άρθρο θα σταματούσε στην… προηγούμενη παράγραφο, αν δεν είχαμε οικονομική κρίση κι αν οι περισσότεροι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν κλαίγονταν συνεχώς για τον χαμηλό τους τζίρο, διεκδικώντας ολοένα και περισσότερες ρυθμίσεις χρεών και ασφαλιστικών εισφορών. Με άλλα λόγια: Οι περισσότεροι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες από τη μια πλευρά κλαίγονται ότι έχουν χαμηλό τζίρο, αλλά από την άλλη δεν κάνουν την παραμικρή ενέργεια για να αυξήσουν τα έσοδα της επιχείρησης.
Η πρακτική αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης: Ακόμα και την εποχή των παχιών αγελάδων οι μικρομεσαίοι κλαίγονταν και ζητούσαν περισσότερα δάνεια και ρυθμίσεις των ασφαλιστικών εισφορών επειδή δήλωναν χαμηλούς τζίρους. Ακόμα και την εποχή των παχιών αγελάδων οι Ελληνες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν είχαν στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους όπως... όλοι οι επιχειρηματίες στον υπόλοιπο κόσμο. Οι Ελληνες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες συνήθως είχαν κι έχουν ως μοναδικό στόχο ένα καλό εισόδημα που να τους επιτρέπει να περνούν καλά στα μπουζούκια ή στο αυθαίρετο εξοχικό τους. Αυτός είναι και ο λόγος που τα κέρδη των επιχειρήσεων, αντί να δημιουργούν αποθεματικά για την περίοδο των ισχνών αγελάδων, γίνονται συνήθως… γαρίφαλα στις μπουζουκερί. Και για τον ίδιο αυτό λόγο αντί τα κέρδη να επενδύονται στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας γίνονται αυθαίρετες βίλες.
Τι θα κάνουν οι επιχειρήσεις που δεν έχουν αποθεματικά, σε μια περίοδο κρίσης; Ο,τι έκαναν στο παρελθόν συνεχίζουν να κάνουν και τώρα: Θα βάλουν στην τσέπη τον ΦΠΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές, ζητώντας παράλληλα... μείωση του ΦΠΑ και ρυθμίσεις των θαλασσοδανείων και των χρεών τους προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Αλλωστε στον κρατικοδίαιτο ελληνικό καπιταλισμό ο επιχειρηματίας δεν παίρνει και πολλά ρίσκα, αλλά τα περιμένει όλα από το κράτος-πατερούλη. Ετσι δημιουργεί την επιχείρησή του με δανεικά και με χρηματοδότηση από αναπτυξιακά προγράμματα. Για τη δανειοδότηση και την ένταξη στα χρηματοδοτικά προγράμματα έχει φροντίσει το κράτος-πατερούλης μέσω των εκπροσώπων του βουλευτών. Στη συνέχεια μάλιστα το κράτος-πατερούλης κάνει τα στραβά μάτια στις υπερτιμολογήσεις, οπότε ο επιχειρηματίας βάζει και λεφτά στην τσέπη του από την... επένδυση.
Για παράδειγμα: Υποβάλλεται επενδυτικό σχέδιο για δημιουργία ξενοδοχειακής μονάδας 5 αστέρων, αξίας 1 εκατομμυρίου ευρώ. Το σχέδιο εγκρίνεται, και ενώ τελικώς κατασκευάζεται μια μονάδα 3 αστέρων αξίας 600.000 ευρώ, στα τιμολόγια εμφανίζονται έξοδα... 1.000.000. Τα επιπλέον 400.000 ευρώ τα μοιράζονται ο... επιχειρηματίας, το γραφείο που συνέταξε τη μελέτη, ο εργολάβος και τα στελέχη της Διοίκησης που ενέκριναν το επενδυτικό σχέδιο και την εκταμίευση των χρημάτων, παραβλέποντας ότι τα 5 αστέρια έγιναν... 3. Στη συνέχεια η επιχείρηση λειτουργεί κλέβοντας όσο μπορεί ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές. Ο δε επιχειρηματίας τρώει μέχρι δεκάρας τα κέρδη, περιμένοντας το επόμενο χρηματοδοτικό πρόγραμμα για την... ανακαίνιση της επιχείρησής του.
Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο οι ανακαινίσεις των ξενοδοχείων γίνονται φυσικά με χρήματα της επιχείρησης. Στην Ελλάδα όμως γίνονται με χρήματα των φορολογούμενων κορόιδων. Ετσι λοιπόν, ο επιχειρηματίας θα υποβάλει επενδυτικό σχέδιο 100.000 ευρώ για την ανακαίνιση - αναβάθμιση του ξενοδοχείου. Το σχέδιο εγκρίνεται, και ενώ τελικώς η ανακαίνιση κοστίζει 60.000 ευρώ, στα τιμολόγια εμφανίζονται έξοδα 100.000 ευρώ... Το γαϊτανάκι αυτό συνεχίζεται αέναα, και εν τω μεταξύ κανένας επιχειρηματίας δεν έχει λόγο να ενδιαφερθεί για την... επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.
Θα πείτε πάλι: Ολοι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι λαμόγια; Οχι. Υπάρχουν και κάποιοι αφελείς, οι οποίοι είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο επειδή δεν μπορούν να ανταγωνιστούν όλα τα λαμόγια που ζουν με δανεικά και κλοπιμαία. Υπάρχουν και οι συνεπείς που διαπιστώνουν με πόνο ψυχής ότι στην Ελλάδα λουκέτα μπαίνουν συνήθως στις υγιείς επιχειρήσεις - ενώ την ίδια ώρα τα λαμόγια... αγανακτούν αλλά συνεχίζουν το πάρτι.
Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτό το πάρτι; Το έχω γράψει πολλές φορές και δεν θα βαρεθώ να το γράφω: Αν η σημερινή κυβέρνηση ή οι επόμενες βρουν νέα δανεικά, το πάρτι θα συνεχιστεί μέχρι τη... Δευτέρα Παρουσία. Αν δεν βρεθούν δανεικά, όχι μόνο θα διακοπεί ξαφνικά το πάρτι, αλλά και όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο θα μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια μπροστά σ' αυτά που θα διαπράξουν οι... αδελφοί κλεπτοκράτες, τα αγανακτισμένα λαμόγια και οι εθνικοσοσιαλιστές υπερπατριώτες κακοπληρωτές.
