Μόλις ξέσπασε η κρίση έφυγαν από τα κόμματα πολλοί συνταξιούχοι και μεσήλικοι επειδή θύμωσαν με τις περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς. Ετσι στα κόμματα έμειναν μόνο οι νεραϊδοπαρμένοι, που θεωρητικώς ξέρουν τα πάντα για τα Βριλ και το πρωτόκολλο της Σιών, αλλά στην πράξη δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. 

Ετσι κι αλλιώς πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση, δεν χρειαζόταν να έχεις διδακτορικό στις πολιτικές επιστήμες για να διαπιστώσεις ότι ήταν γερασμένο το ικανό στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων. Ούτε χρειαζόταν να έχεις μάστερ για να διαπιστώσεις ότι τα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης, καθώς δεν μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν μόνο με συνταξιούχους και νεραϊδοπαρμένους. Η κρίσης απλώς επιτάχυνε τις εξελίξεις, καθώς ανέδειξε τα προβλήματα των κομμάτων - και κυρίως το τεράστιο έλλειμμα του στελεχιακού δυναμικού. 

Το πώς φτάσαμε από τα πολυπληθή δυναμικά κόμματα των δεκαετιών του 1970 και του 1980 στις… λέσχες ψυχοθεραπείας για ηλικιωμένους και πάσης φύσεως βαρεμένους, είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία, αντίστοιχου μεγέθους με αυτήν της ελληνικής χρεοκοπία. Το σίγουρο όμως είναι ότι τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης όλα τα κόμματα είχαν στελεχωθεί με νέους επιστήμονες, με επιτυχημένους επαγγελματίες και με πραγματικούς εκπρόσωπους των παραγωγικών τάξεων. Σταδιακά -και για λόγους που είναι ανέφικτο να αναλυθούν στο περιορισμένο χώρο ενός άρθρου- πολλά από εκείνα τα πρώτα μέλη των κομμάτων ιδιώτευσαν. Αλλα εκμαυλίστηκαν κι έγιναν κομμάτι της διεφθαρμένης ελίτ που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, και άλλα απλώς συνέχισαν να συμμετέχουν στις διαδικασίες των θνησιγενών πολιτικών οργανισμών επειδή δεν υπήρχαν άλλα κόμματα στον ορίζοντα. 

Υπήρχαν βεβαίως κι εκείνοι που απογοητεύτηκαν επειδή η Ελλάδα δεν έγινε… σοσιαλιστική ή φιλελεύθερη δημοκρατία, και μπήκαν στο ψυγείο του περιθωρίου ώστε να βγουν "φρέσκοι" κατά τη διάρκεια της σημερινής κρίσης και να σώσουν τη χώρα. Δεν είναι όμως μόνο οι "κατεψυγμένοι" που… απειλούν να μας σώσουν: Θέλουν να μας σώσουν με το ζόρι και οι τυχοδιώκτες, που εντάχθηκαν στα πολιτικά κόμματα κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 κι ύστερα. Οι τυχοδιώκτες αυτοί είναι κυρίως αποτυχημένοι του ιδιωτικού τομέα και... επιτυχημένοι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα. 

Με άλλα λόγια: Το πολιτικό κενό που προκλήθηκε στα κόμματα, εξαιτίας της άρνησης των ικανών να μετέχουν στη πολική ζωή, καλύφθηκε από καιροσκόπους ιδιώτες και τυχοδιώκτες δημόσιους υπάλληλους που χρησιμοποίησαν την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες ως εφαλτήριο της πολιτικής τους ανέλιξης. 

Ετσι λοιπόν φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας με οδηγούς ανίκανους να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Και το τραγικότερο όλων είναι ότι οι ανίκανοι που... απειλούν να σώσουν την Ελλάδα δεν αφήνουν άλλους να ανεβούν στο όχημα της πολιτικής για να σώσουν τη χώρα. Γενικώς, όλοι οι ανίκανοι πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι επελέγησαν από μια αόρατη αρχή, προορισμένοι νομοτελειακά να σώσουν την Ελλάδα και τον πλανήτη ολόκληρο από τα Βριλ και τους Σιωνιστές. Ετσι, οι δεξιοί υπερπατριώτες πιστεύουν ότι είναι οι εκλεκτοί του Θεού των Ελλήνων, ο οποίος δεν ασχολείται με τίποτε άλλο πλην της σωτηρίας της Ελλάδας από τους... Αμερικανοσιωνιστές κομμουνιστές. Στην αριστερή όχθη οι "εκλεκτοί" πιστεύουν ότι επελέγησαν μέσω μιας δαρβινικής φυσικής επιλογής, για να σώσουν την Ελλάδα από τους γερμανοτσολιάδες φασίστες. Στην πραγματικότητα βέβαια, τόσο οι δεξιοί όσο και οι αριστεροί τυχοδιώκτες που απειλούν να μας σώσουν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από κηφήνες που εκτράφηκαν στις κομματικές κυψέλες επειδή η βασίλισσα και οι εργάτριες ιδιώτευαν παράγοντας και καταναλώνοντας μέλι.

Σε κάθε περίπτωση θα ήμουν εξίσου αφελής με τους επίδοξους σωτήρες της χώρας αν πίστευα ότι κηφήνες και τυχοδιώκτες υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα κι ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία παράκμασε η πολιτική ελίτ. Αντιθέτως, πιστεύω ότι κηφήνες και τυχοδιώκτες υπάρχουν στα κόμματα όλων των χωρών. Επίσης πιστεύω ότι τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον έχουν κυβερνήσει και θα κυβερνήσουν ξανά χιλιάδες ανίκανοι ηγέτες. Το παράδοξο είναι ότι οι ανίκανοι πλεονάζουν σε περιόδους… ευημερίας και μεγάλου πλούτου. Οπως αποδεικνύεται και από την τωρινή περίπτωση της Ελλάδας, στο ανώτερο σημείο του οικονομικού κύκλου οι ικανοί ιδιωτεύουν συσσωρεύοντας πλούτο και αφήνουν τη δημόσια διοίκηση στους κηφήνες τυχοδιώκτες. Οι κηφήνες με τη σειρά τους εξαπλώνονται σαν το καρκίνο και καταλαμβάνουν το ζωτικό χώρο κάθε εξουσίας, εμποδίζοντας παράλληλα τους ικανούς να εισέλθουν ξανά σ' αυτόν. 

Ετσι, όταν ξεκινάει η φάση της οικονομικής καθόδου, στο τιμόνι όλων των εξουσιών κάθονται… ανίκανοι - και γι' αυτό ξεκινάει τότε μια περίοδος της μεγάλης παρακμής. Στην πορεία αυτή, οι ανίκανοι στην καλύτερη περίπτωση χάνονται μέσα στις απέραντες σελίδες της ιστορικής ασημαντότητας, ενώ στη χειρότερη κατακτούν μια θέση στην Ιστορία για το... τραγικό τους τέλος. Στη συνέχεια οι πόλεις, τα κράτη και οι αυτοκρατορίες, είτε μπαίνουν σε μια νέα φάση ακμής υπό την καθοδήγηση ικανών ηγετών που συμπορεύονται με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, είτε γίνονται... Ιστορία. 

Αυτή την περίοδο στην Ελλάδα βρισκόμαστε στην πρώτη φάση της παρακμής: Οι ικανοί είτε ιδιωτεύουν είτε διαπιστώνουν ότι δεν έχουν δύναμη να διώξουν τους κηφήνες που έχουν καταλάβει εδώ και πολλά χρόνια την εξουσία. Οι δε ανίκανοι τυχοδιώκτες που κυβερνούν και διοικούν, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να... απειλούν να μας σώσουν. Κι αν πέσουν οι ανίκανοι, τότε θα έρθουν να μας σώσουν οι "κατεψυγμένοι" κι οι "εκλεκτοί". 

Τελικά ποιος θα μας σώσει απ' τους σωτήρες;