Όμως, τόσο η επιχειρηματική κοινότητα όσο και η πολιτική ηγεσία της πόλης δείχνουν να ικανοποιούνται από τη σύγκριση με το παρελθόν, αποφεύγοντας όπως ο διάβολος το λιβάνι τις συγκρίσεις με τις πραγματικά ανεπτυγμένες περιοχές. Υποψιάζομαι, χωρίς ποτέ να είμαι απολύτως βέβαιος, ότι η ηγεσία της Καλαμάτας αποφεύγει την πραγματικότητα και προτιμά τις ανούσιες συγκρίσεις με το παρελθόν για λόγους οι οποίοι ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της πολιτικής ανάλυσης: Εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των επιστημών που μελετούν τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της εσωστρέφειας των κλειστών κοινωνιών. Οι επιτυχίες της εξωστρεφούς καπνοβιομηχανίας Καρέλια και των δημάρχων Σταύρου Μπένου, Χρήστου Μαλαπάνη και Γιώργου Κουτσούλη είναι απλώς εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και ταυτόχρονα προκαλούν… αντιπερισπασμούς στην προσοχή όποιου επιχειρήσει να καταγράψει τον μεταπολεμικό προσανατολισμό της μεσσηνιακής πρωτεύουσας.
Σε κάθε περίπτωση, η Καλαμάτα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παύει να είναι εμπορικό κέντρο της Νότιας Πελοποννήσου και σταδιακά μετατρέπεται σε άτυπο στρατόπεδο «προσφύγων» του πρωτογενούς τομέα, που επιθυμούν να ενταχθούν στον προνομιούχο δημόσιο τομέα. Και ο προσανατολισμός μιας πόλης με κατοίκους που έχουν διακαή πόθο να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, δεν μπορεί παρά να είναι στραμμένος προς το υδροκέφαλο κράτος των Αθηνών. Οι δεσμοί της Καλαμάτας με τα υπόλοιπα εμπορικά κέντρα της Μεσογείου (Μασσαλία, Τεργέστη, Σμύρνη, Μάλτα, Τύνιδα, Κωνσταντινούπολη, Τορίνο κ.λπ.) παραμένουν ζωντανοί μόνο στη μνήμη των φιλιστόρων, ενώ η πλειονότητα των νέων εκπαιδεύεται για να ενταχθεί στο Δημόσιο. Μέσα σε αυτό το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, κάθε άλλο παρά παράλογη ήταν η αντιμετώπιση του τουρισμού ως ανεπιθύμητου πάρεργου για… κερδοσκόπους, που δεν επιθυμούν να ενταχθούν στον δημόσιο τομέα. Και εν πολλοίς, ακόμα και σήμερα στην Καλαμάτα ο τουρισμός αντιμετωπίζεται ως αναγκαίο πάρεργο και όχι ως ευκαιρία παραγωγής πλούτου.
Ουσιαστικά η Καλαμάτα παραμένει μια εσωστρεφής πόλη, με κατοίκους που επιθυμούν είτε να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι είτε να πάρουν ένα πτυχίο και να επιστρέψουν στην πόλη τους για να προσφέρουν υπηρεσίες στους υπόλοιπους, που επιθυμούν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.
Θανάσης Λαγός
